Thuis in Bolivia

Gisteren (zondag) hebben we lekker de toerist uitgehangen. Eerst zijn we naar het internetcafé getrokken om er 3 uur (!) later uit te komen, Sarah had echt veel werk voor haar eindwerk, en ze kan dit enkel op het internet doen. Geen probleem voor mij want zo had ik veel tijd om met het thuisfront te babbelen. Voor het eerst heb ik Ward en mama ook kunnen spreken via Facebook. Het heeft me echt goed gedaan! Ik kwam als herboren buiten, en met het zonnetje op onze snoet kon de dag écht niet meer stuk.

Thuisgekomen hebben we een snelle hap binnengespeeld om vervolgens te voet (wat is het leuk om in het centrum te wonen) naar de Christo te gaan! We hadden even problemen met onze tickets (we waren aan het aanschuiven zonder) maar toen we het doorhadden mochten we er nog snel om, zonder opnieuw te moeten aanschuiven, ondenkbaar in België! De stoeltjeslift naar boven genomen (het zijn immer meer dan 2000 trappen) en toen we aankwamen kon ik niks anders denken dan WAUW: wat een prachtig uitzicht, en wat een kolosaal beeld. We moesten nog een klein stukje te voet naar boven vooraleer we in de Christo konden, onze hartslag ging onmiddellijk de hoogte in, maar we waren niet de enigen die zuchtten.

Eenmaal in de Christo was de eerste trap smal en gevaarlijk en toen we echt in het beeld zaten was het er donker en heel vochtig, maar dat vergeet je eens je door de kijkgaten hebt gekeken. Ik wou zo snel mogelijk naar boven klimmen via de smalle draaitrapjes. Op het bovenste verdiep (de armen van de Christo) hebben we door elk mogelijk gaatje gekeken, we kregen er maar niet genoeg van! Een aanrader voor iedereen die eens naar Bolivia wil reizen :p.

Uiteraard zijn we niet onmiddellijk naar beneden gegaan, eerst nog een beetje genieten van het uitzicht en… ons allereerste souvenirtje gekocht. Allebei een zelfgemaakte armband, muy bonitas!

Toen we thuis aan ons avondeten (taco’s) wouden beginnen merkten we dat in het pakje dat we gekocht hadden geen vlees of groenten zaten, beginnersfouten, ik weet het. Dus wij nog gauw naar de winkel (weer op wandelafstand, zalig), om carne molida (een soort gehakt) en maïs. Het eindresultaat mocht er wezen, onze oma Luz keek in het begin een beetje argwanend naar me maar toen ze ons zag eten liep het water haar in de mond. Ik heb haar dan ook maar een taco gegeven, en ook zij vond het enorm lekker. Toch leuk he, zo’n beetje bevestiging van een ouwe rot :p.

’s Avonds hebben we onszelf ook eens goed verwent. Blijkt dat Sarah 10 Disney films op haar computer heeft staan en we hebben onze eigen homecinema gecreëerd, gezellig hoor!

Moe, maar o zo voldaan kropen we in ons bedje.

Deze ochtend stond ik vol verwachtingen op, vandaag eindelijk naar de Spaanse les! De uitbaatster kwam ons met de auto ophalen en legde ons uit hoe we zelfstandig naar de school konden geraken. Hiervoor moeten we micro’s nemen, dat zijn de Boliviaanse bussen (iets groter dan de trufi waarover ik al heb gesproken).
Na een uitleg over de visie van de school begon onze eerste les. We starten om 8.15u – 12.15u, met daartussenin een pauze van een half uurtje. De lerares die we deze dag hadden, iedere dag gaan we een andere leraar krijgen, was heel vriendelijk en we hebben enorm veel bijgeleerd. Mijn verwachtingen zijn meer dan ingelost!

Via de school gaan we ook van vrijdag – zondag naar Orouro, daar vieren ze heel uitgebreid carnaval, een beetje vergelijkbaar met Brazilië. Perfect om ideetjes op te doen voor mijn inleefkoffers dus, weer iets om naar uit te kijken!

We moesten op ons eentje terug thuis zien te geraken. voor het eerst een micro nemen dus, spannend! Ze hebben hier geen bushaltes zoals in Beligie, dus moet je zwaaien om een bus te doen stoppen en roepen als je eraf wil. En... het is ons gelukt, perfect, zonder problemen, van de 1e keer! Wat een zalig gevoel, straks worden we nog echte Bolivianen stel je voor!

Als lunch aten we de overschot van onze taco op, nog steeds even lekker, om nadien opnieuw eens naar het internetcafé te gaan. Straks gaan we nog een beetje ijverig ons Spaans herhalen om morgennamiddag weer vol goede moed te vertrekken!

Tot de volgende chicos y chicas!

Besos

La cancha

Vandaag is het zaterdag 26 februari.

Gisterenavond hebben we een echte gezelschapsspelletjesavond georganiseerd (met ons tweetjes welteverstaan). Lekker Jungle Speed en Yathzee gespeeld. Het was ontspannend en op sommige momenten ook echt hilarisch!

Deze morgen zijn we eindelijk naar het internetcafé gegaan. Het was echt leuk om nog eens nieuws uit Zele te horen! Nu heb ik het wel moeilijker dan daarvoor. Ik wou écht iets van me laten horen maar er is zo’n weemoedig gevoel over me gevallen sindsdien. Tis nog geen echt gemis, ik weet niet zo goed hoe ik het moet verwoorden…

Maar soit, genoeg gemijmer. Na onze 2 heerlijke uren internetten zijn we naar de winkel gegaan, en… we hebben muesli gekocht! Een variant van Special K met fruit en yoghurt, zie je wel dat ik het niet moet missen, ha, nu is het mijn beurt om jullie eens jaloers te maken :p

In de namiddag hadden we met Maarten en Tessa afgesproken (2 studenten secundair onderwijs van op het KaHo die ook in Cochabamba verblijven). Een prachtig plein waar ik en Sarah echt genoten hebben van een leuke babbel en mensen-kijken. De zon scheen lekker op onze snoet met als gevolg dat ik -natuurlijk- al verbrand ben. Maar het is gelukkig niet zo erg, althans dat dacht ik, want hoe later op de avond, hoe roder ik werd, maar met wat after-sun was het snel gekoeld...
Toen Maarten, Tessa en Lotte (een Nederlandse studente die in hetzelfde gastgezin logeert) aankwamen zijn we vertrokken naar de cancha, dat is de grootste markt in Cochabamba, en groot was hij! Met allerlei verschillende afdelingen: eten, kledij, schoolgerei, muziek, fietsen… Gelukkig dat we onze persoonlijke gidsen hadden zodat we niet verloren liepen. Deze keer hebben we enkel gekeken en genoten van alles wat op ons afkwam, maar we gaan morgen alleen nog eens terug, zo kunnen we rustig shoppen!
Na een uurtje slenteren besloten we om toch maar naar huis te gaan. Omdat alle straten hier echt in blokken verdeeld zijn, legde Maarten ons uit dat we altijd rechtdoor moesten gaan en zo op de Plaza Comunal zouden botsen. Dus wij op weg. Nog geen 5 min later kreeg Sarah een duw in haar rug en toen ze aan haar tas voelde zag ze er een grote scheur in. We hebben onmiddellijk gecontroleerd of er iets weg was, en konden opgelucht ademen, ze hadden waarschijnlijk enkel haar jas gevoeld die erin zat. Oef, even ademen en dan onze tocht verder zetten. Onderweg hebben we nog ontelbare keren de weg gevraagd aan voorbijgangers, en wonder boven wonder zijn we nog veilig thuisgeraakt.
Wat was Sarah blij, want haar tefa’s hadden haar 3 pijnlijke blijnen cadeau gedaan…

Ze plofte neer op een keukenstoel en ik ben aan het kokkerellen geslaan. En ik begin het gasvuur al een beetje gewoon te worden, de kip met boontjes en tagliatelle waren heel lekker (al zeg ik het zelf), muy rico zeggen ze hier.

 Het was weer zeer snel donker (op 15 min is de zon hier volledig onder) en ik en Sarah hebben nog wat gewerkt voor school, wat een strebers he, maar we hebben er voorlopig nog de tijd voor...

Tot fleus!

De eerste dagen

De vertrekdag:

Ik sprong euforisch uit m’n bed wanneer de wekker om 4.45u rinkelde. Na een snel kattenwasje (ik had de avond ervoor al genoten van een lekker badje) genoot ik aan het ontbijt voor de laatste keer van m’n zo geliefde muesli. Ook Ward (m’n broer) moest er op dit vroege uur aan geloven, want hij kon niet mee naar de luchthaven. Ik kreeg nog een hele lieve brief van hem en na een dikke knuffel was ik klaar voor vertrek.

Mama, papa, Dimi (m’n vriend) en ik reden met de auto naar het station van Dendermonde. We hadden een dom foutje gemaakt met onze GO-pass waardoor we 2 ritten verloren, maar dat was nu ook het einde van de wereld niet. We zochten een plaatsje op de trein, wat niet echt handig was met die super-sized valies, maar je deed het geweldig Dimi!

Op de luchthaven aangekomen vonden we zeer snel onze incheckbalie. Omdat we nog eventjes moesten wachten gingen m’n ouders op zoek naar een beetje cafeïne. Ze kwamen terug met een gigantische kop koffie, maar dat verbaast natuurlijk niemand met een beetje mama-Leen-kennis.
We checkten onze bagage in en een half uurtje later was het tijd om afscheid te nemen. Voor mij was dit het gedroomde afscheid. Ik straalde van geluk, nam iedereen nog eens goed vast en verdween in de rij om naar de Gates te gaan. Nog even zwaaien – wat een prachtig zicht om al die enthousiast wuivende handjes en betraande oogjes te zien – en we waren alleen.

Het begin van ons avontuur.
Ik was de hele tijd de rust zelve gebleven maar de controle van de handbagage vond ik wel even stressy hoor. Onze laptops zaten nog in de rugzakken dus moesten we 2x door de controle, wat uiteindelijk maar 5 minuten heeft geduurd, maar toch als een eeuwigheid leek. Toen begon het lange wachten. Wachten om op het vliegtuig te stappen, wachten om op te stijgen… Om 11u begaf ons vliegtuig (met enorm weinig beenruimte) zich uiteindelijk naar de opstijgbaan. Vlak voor ik m’n gsm uitzette kreeg ik nog 2 hele lieve berichtjes van mama en Dimi, nu was het mijn beurt om een krop in de keel te krijgen!
Ons vliegtuig nam een grote aanloop en steeg – voetjes van de grond! – op. Veel kriebels in m’n buik en een adembenemend uitzicht was het gevolg. We kregen onze saftey-talk via een dvd en niet van de stewardess zelf, a pitty.

Na de Flair, een helemaal niet zo slechte vliegtuigmaaltijd en een dutje ben ik alles beginnen opschrijven. Met een machtig uitzicht aan m’n linkerkant en het zonnetje op m’n rug, zalig! Regen en vriestemperaturen in Zele? Geen last van!
Het wolkendek onder ons was ongelofelijk mooi, khad zin om van het ene naar het andere wolkje te springen!

Rond 19u zijn we aangekomen in New York, wat was ik blij dat ik m’n benen even kon strekken! De lokale tijd was 14u maar dankzij de powernapjes op het vliegtuig had ik weinig last van het uurverschil. Maar… daar loerde onze 1^e ‘hindernis’ al achter de hoek. Door een technisch defect rolde onze bagage 1u later over de carrousel, zoals ze het daar noemen, waardoor we onze verbinding naar Miami misten. Al snel stond de oplossing, in de vorm van een steward, voor onze neus. We kregen een nieuwe vlucht naar Miami en later ook naar La Paz. We bleven er allebei heel rustig onder, daar was ik zo blij om!

Op de vlucht New York – Miami kregen we beiden ons 1^e dipje en hebben we zo’n 30 minuten geslapen, wat voelde ik me na zo’n belachelijk kort dutje weer fit, onvoorstelbaar. Sarah werd ook snel weer wakker en we hebben een hele gezellige, tijdvergetende babbel gehad.

Aangekomen in Miami zijn we eerst een hapje gaan eten, zo vettig dat dit was, en ik had nochtans een croque… Wat ons toen nog restte was, inderdaad alwéér, wachten. Het leek een eeuwigheid te duren voor ze (ook veel te laat) begonnen inchecken. We waren doodmoe.  Even voelde we ons geïntimideerd door een groepje jongens die wel heel dicht kwamen te staan, maar we hebben ons gewoon verzet en daarmee was de kous af. Eigenlijk hebben we ons de hele reis echt veilig gevoeld. Alles ging vlot, de mensen waren vriendelijk en behulpzaam, kortom: een probleemloze reis.

De vlucht van Miami naar La Paz was een slaapvlucht, we waren op. Enkel tijdens het eten zijn we eventjes wakker geworden. Het was weer lekker: puree met stoofvlees en een groentenmix. Sarah voelde zich niet zo lekker en is die maaltijd overgeslagen om opnieuw in dromenland te belanden.

In de luchthaven van La Paz was het even wennen aan het Spaans, en ineens stond naast onze vlucht ’closed’ terwijl er nog niemand ingecheckt was! 5 minuten later zijn ze dan begonnen met inchecken en konden we op het kleine vliegtuigje richting Cochabamba stappen. Daar kregen we onze safty-talk wel door de stewardess, die zich niet kon houden van lachen, een prettig zicht.
Toen we landden in Cochabamba was het aan het regenen, en we moesten van het vliegtuig via zo’n trapje in plaats van door de cliché kokers te lopen. Beneden aan het trapje stonden 2 vrouwen die iedere passagier een paraplu aanreikten, zodat we droog naar binnen konden wandelen, wat ’n service!

Aankomst in Cochabamba:

Aangekomen in Cochabamba vonden we Anna (onze contactpersoon) niet onmiddellijk. Na 5 minuten wachten stapte er een non op ons af, sprak ons aan bij onze naam en vertelde ons dat Anna niet op tijd kon komen en zij ons dus ging meenemen. Dus wij sleurden onze bagage in haar jeep. Wat me opviel waren de vele straathonden die overal rondliepen, ze bleven maar komen, van alle rassen. We waren nog maar pas aangekomen in het ziekenhuis waar de non werkte op Anna stond al voor de deur: weer die zware valiezen overladen. Onderweg vertelden ze ons dat de hele stad op z’n gat lag door blokkades. De overheid wou de prijs van het openbaar vervoer doen stijgen, tot groot ongenoegen van de bevolking met blokkades als gevolg. Daardoor konden we ook niet onmiddellijk naar ons gastgezin gebracht worden dus gingen we eerst naar haar  thuis. Anna woont in de beste wijk van Cochabamba: beveiligd en heel duur. Haar huis was dan ook prachtig! Na een heerlijke douche, een snelle hap en een kort berichtje aan het thuisfront, vielen we als een blok in slaap in een king-sized bed, hmmm! We sliepen 5u aan een stuk en tegen 6u in de avond (plaatselijke tijd) werden we naar ons gastgezin gebracht.

Het waren hele lieve mensen en we kregen onze kamers te zien. Klein, eenvoudig met alles wat we nodig hadden: een kast, een bed en zelfs een bureautje! De badkamer die tussen onze 2 kamers ligt is uitgerust met een lavabo, een bad met douche en een wc. Perfect dus, maar ik denk niet dat ze door onze Europese keuring zou geraken, er hangt namelijk een ‘plong’ net naast onze douche en er zit een gat in de muur, expres, als verluchting ofzo? Waar we ook op moeten letten is dat we geen wc-papier in de wc mogen gooien, dan raakt de boel verstopt! Man, dat is wel even concentratie hoor, ik verschiet ervan dat ik nog niks uit de pot heb moeten vissen :p.
Wat ik wel moeilijk vond was de taal. Ik had verwacht dat ik meer ging begrijpen, we konden ons wel duidelijk maken maar het heeft nog veel tijd en oefening nodig vrees ik. Misschien leg ik de lat voor mezelf ook wel wat hoog want ze vonden dat ons Spaans wel al redelijk goed was. De eerste 2 weken dat we hier zijn gaan we dan ook een cursus Spaans volgen, dan zal het wel loslopen. Nog even naar de winkel met Amalia (onze gastvrouw) en een hapje eten om dan eindelijk uit te pakken. Toen dat was gebeurt voelde ik me al wat meer op m’n gemak. Ik heb ook nog een verrassing gevonden van Ward (m’n broer) die foto’s en een heel ontroerende brief in de kussensloop van Dimi had verstopt. Dat was echt een emotioneel moment, ik heb geweend van ontroering!

Even later vond ik ook nog een brief van ons mam met foto s erin, weer zo n bleitmoment :p

Tijdens de eerste nacht in Cochabamba heb ik zeer goed geslapen, de jetlag was er nog niet helemaal uit. Nu is het 8 uur in de ochtend (ik werd om half 7 wakker) en vandaag gaan we ons best doen om naar het internetcafé te gaan (om dit berichtje te posten) en in de namiddag naar de school waar we onze Spaanse kennis op punt gaan stellen. Wish me luck en tot de volgende!

(Ik beloof dat ik het dan een beetje korter zal houden ;) )

Voorbereidingen met de grote V

Wat een dag. Na mijn aankoop van een nieuwe North Face rugzak (een koopje, al zeg ik het zelf) ging ik vandaag mijn reisapotheek op punt stellen. Gelukkig vergezelde mama me naar de apotheek want er waren véél dingen waaraan ik niet aan gedacht zou hebben. Neusspray, oogzalf, watten, eindeloos veel pilletjes voor vanalles en nog wat... Mijn apotheekzakje zat snel vol! Maar alles zit erin. Althans dat hoop ik.

Dan maar over naar het grote werk: de valies vullen. Het lijkt alsof ik die reusachtige valies nooit zal kunnen vullen. Weer fout gedacht. In een mum van tijd zat ik al aan de helft en even later, toen -opnieuw- mama nog eens kwam controleren en er gauw nog wat bijstopte, was er van de bodem al geen glimpje meer op te vangen. Nog wat schoenen, enkele warme truien en kousen erbij en ik ben klaar. Denk ik.
En foert: als ik iets vergeten ben zal ik het daar ook wel vinden!
Ik kan alvast 1 ding opnoemen: een hoofddeksel. Want wie gaat er nu naar Bolivië zonder daar een prachtig hoedje te kopen?!

Tevreden kijk ik naar mijn koffer, en nog groter is mijn vreugde als de weegschaal 19,4 kg aanduidt, nog ruim onder de toegestane 23 kg. Voor mij nog 3 kg Boliviaanse hoedjes, lekkernijen en fleurige kleedjes graag.