De vertrekdag:
Ik sprong euforisch uit m’n bed wanneer de wekker om 4.45u rinkelde. Na een snel kattenwasje (ik had de avond ervoor al genoten van een lekker badje) genoot ik aan het ontbijt voor de laatste keer van m’n zo geliefde muesli. Ook Ward (m’n broer) moest er op dit vroege uur aan geloven, want hij kon niet mee naar de luchthaven. Ik kreeg nog een hele lieve brief van hem en na een dikke knuffel was ik klaar voor vertrek.
Mama, papa, Dimi (m’n vriend) en ik reden met de auto naar het station van Dendermonde. We hadden een dom foutje gemaakt met onze GO-pass waardoor we 2 ritten verloren, maar dat was nu ook het einde van de wereld niet. We zochten een plaatsje op de trein, wat niet echt handig was met die super-sized valies, maar je deed het geweldig Dimi!
Op de luchthaven aangekomen vonden we zeer snel onze incheckbalie. Omdat we nog eventjes moesten wachten gingen m’n ouders op zoek naar een beetje cafeïne. Ze kwamen terug met een gigantische kop koffie, maar dat verbaast natuurlijk niemand met een beetje mama-Leen-kennis.
We checkten onze bagage in en een half uurtje later was het tijd om afscheid te nemen. Voor mij was dit het gedroomde afscheid. Ik straalde van geluk, nam iedereen nog eens goed vast en verdween in de rij om naar de Gates te gaan. Nog even zwaaien – wat een prachtig zicht om al die enthousiast wuivende handjes en betraande oogjes te zien – en we waren alleen.
We checkten onze bagage in en een half uurtje later was het tijd om afscheid te nemen. Voor mij was dit het gedroomde afscheid. Ik straalde van geluk, nam iedereen nog eens goed vast en verdween in de rij om naar de Gates te gaan. Nog even zwaaien – wat een prachtig zicht om al die enthousiast wuivende handjes en betraande oogjes te zien – en we waren alleen.
Het begin van ons avontuur.
Ik was de hele tijd de rust zelve gebleven maar de controle van de handbagage vond ik wel even stressy hoor. Onze laptops zaten nog in de rugzakken dus moesten we 2x door de controle, wat uiteindelijk maar 5 minuten heeft geduurd, maar toch als een eeuwigheid leek. Toen begon het lange wachten. Wachten om op het vliegtuig te stappen, wachten om op te stijgen… Om 11u begaf ons vliegtuig (met enorm weinig beenruimte) zich uiteindelijk naar de opstijgbaan. Vlak voor ik m’n gsm uitzette kreeg ik nog 2 hele lieve berichtjes van mama en Dimi, nu was het mijn beurt om een krop in de keel te krijgen!
Ons vliegtuig nam een grote aanloop en steeg – voetjes van de grond! – op. Veel kriebels in m’n buik en een adembenemend uitzicht was het gevolg. We kregen onze saftey-talk via een dvd en niet van de stewardess zelf, a pitty.
Ik was de hele tijd de rust zelve gebleven maar de controle van de handbagage vond ik wel even stressy hoor. Onze laptops zaten nog in de rugzakken dus moesten we 2x door de controle, wat uiteindelijk maar 5 minuten heeft geduurd, maar toch als een eeuwigheid leek. Toen begon het lange wachten. Wachten om op het vliegtuig te stappen, wachten om op te stijgen… Om 11u begaf ons vliegtuig (met enorm weinig beenruimte) zich uiteindelijk naar de opstijgbaan. Vlak voor ik m’n gsm uitzette kreeg ik nog 2 hele lieve berichtjes van mama en Dimi, nu was het mijn beurt om een krop in de keel te krijgen!
Ons vliegtuig nam een grote aanloop en steeg – voetjes van de grond! – op. Veel kriebels in m’n buik en een adembenemend uitzicht was het gevolg. We kregen onze saftey-talk via een dvd en niet van de stewardess zelf, a pitty.
Na de Flair, een helemaal niet zo slechte vliegtuigmaaltijd en een dutje ben ik alles beginnen opschrijven. Met een machtig uitzicht aan m’n linkerkant en het zonnetje op m’n rug, zalig! Regen en vriestemperaturen in Zele? Geen last van!
Het wolkendek onder ons was ongelofelijk mooi, khad zin om van het ene naar het andere wolkje te springen!
Het wolkendek onder ons was ongelofelijk mooi, khad zin om van het ene naar het andere wolkje te springen!
Rond 19u zijn we aangekomen in New York, wat was ik blij dat ik m’n benen even kon strekken! De lokale tijd was 14u maar dankzij de powernapjes op het vliegtuig had ik weinig last van het uurverschil. Maar… daar loerde onze 1e ‘hindernis’ al achter de hoek. Door een technisch defect rolde onze bagage 1u later over de carrousel, zoals ze het daar noemen, waardoor we onze verbinding naar Miami misten. Al snel stond de oplossing, in de vorm van een steward, voor onze neus. We kregen een nieuwe vlucht naar Miami en later ook naar La Paz. We bleven er allebei heel rustig onder, daar was ik zo blij om!
Op de vlucht New York – Miami kregen we beiden ons 1e dipje en hebben we zo’n 30 minuten geslapen, wat voelde ik me na zo’n belachelijk kort dutje weer fit, onvoorstelbaar. Sarah werd ook snel weer wakker en we hebben een hele gezellige, tijdvergetende babbel gehad.
Aangekomen in Miami zijn we eerst een hapje gaan eten, zo vettig dat dit was, en ik had nochtans een croque… Wat ons toen nog restte was, inderdaad alwéér, wachten. Het leek een eeuwigheid te duren voor ze (ook veel te laat) begonnen inchecken. We waren doodmoe. Even voelde we ons geïntimideerd door een groepje jongens die wel heel dicht kwamen te staan, maar we hebben ons gewoon verzet en daarmee was de kous af. Eigenlijk hebben we ons de hele reis echt veilig gevoeld. Alles ging vlot, de mensen waren vriendelijk en behulpzaam, kortom: een probleemloze reis.
De vlucht van Miami naar La Paz was een slaapvlucht, we waren op. Enkel tijdens het eten zijn we eventjes wakker geworden. Het was weer lekker: puree met stoofvlees en een groentenmix. Sarah voelde zich niet zo lekker en is die maaltijd overgeslagen om opnieuw in dromenland te belanden.
In de luchthaven van La Paz was het even wennen aan het Spaans, en ineens stond naast onze vlucht ’closed’ terwijl er nog niemand ingecheckt was! 5 minuten later zijn ze dan begonnen met inchecken en konden we op het kleine vliegtuigje richting Cochabamba stappen. Daar kregen we onze safty-talk wel door de stewardess, die zich niet kon houden van lachen, een prettig zicht.
Toen we landden in Cochabamba was het aan het regenen, en we moesten van het vliegtuig via zo’n trapje in plaats van door de cliché kokers te lopen. Beneden aan het trapje stonden 2 vrouwen die iedere passagier een paraplu aanreikten, zodat we droog naar binnen konden wandelen, wat ’n service!
Toen we landden in Cochabamba was het aan het regenen, en we moesten van het vliegtuig via zo’n trapje in plaats van door de cliché kokers te lopen. Beneden aan het trapje stonden 2 vrouwen die iedere passagier een paraplu aanreikten, zodat we droog naar binnen konden wandelen, wat ’n service!
Aankomst in Cochabamba:
Aangekomen in Cochabamba vonden we Anna (onze contactpersoon) niet onmiddellijk. Na 5 minuten wachten stapte er een non op ons af, sprak ons aan bij onze naam en vertelde ons dat Anna niet op tijd kon komen en zij ons dus ging meenemen. Dus wij sleurden onze bagage in haar jeep. Wat me opviel waren de vele straathonden die overal rondliepen, ze bleven maar komen, van alle rassen. We waren nog maar pas aangekomen in het ziekenhuis waar de non werkte op Anna stond al voor de deur: weer die zware valiezen overladen. Onderweg vertelden ze ons dat de hele stad op z’n gat lag door blokkades. De overheid wou de prijs van het openbaar vervoer doen stijgen, tot groot ongenoegen van de bevolking met blokkades als gevolg. Daardoor konden we ook niet onmiddellijk naar ons gastgezin gebracht worden dus gingen we eerst naar haar thuis. Anna woont in de beste wijk van Cochabamba: beveiligd en heel duur. Haar huis was dan ook prachtig! Na een heerlijke douche, een snelle hap en een kort berichtje aan het thuisfront, vielen we als een blok in slaap in een king-sized bed, hmmm! We sliepen 5u aan een stuk en tegen 6u in de avond (plaatselijke tijd) werden we naar ons gastgezin gebracht.
Het waren hele lieve mensen en we kregen onze kamers te zien. Klein, eenvoudig met alles wat we nodig hadden: een kast, een bed en zelfs een bureautje! De badkamer die tussen onze 2 kamers ligt is uitgerust met een lavabo, een bad met douche en een wc. Perfect dus, maar ik denk niet dat ze door onze Europese keuring zou geraken, er hangt namelijk een ‘plong’ net naast onze douche en er zit een gat in de muur, expres, als verluchting ofzo? Waar we ook op moeten letten is dat we geen wc-papier in de wc mogen gooien, dan raakt de boel verstopt! Man, dat is wel even concentratie hoor, ik verschiet ervan dat ik nog niks uit de pot heb moeten vissen :p.
Wat ik wel moeilijk vond was de taal. Ik had verwacht dat ik meer ging begrijpen, we konden ons wel duidelijk maken maar het heeft nog veel tijd en oefening nodig vrees ik. Misschien leg ik de lat voor mezelf ook wel wat hoog want ze vonden dat ons Spaans wel al redelijk goed was. De eerste 2 weken dat we hier zijn gaan we dan ook een cursus Spaans volgen, dan zal het wel loslopen. Nog even naar de winkel met Amalia (onze gastvrouw) en een hapje eten om dan eindelijk uit te pakken. Toen dat was gebeurt voelde ik me al wat meer op m’n gemak. Ik heb ook nog een verrassing gevonden van Ward (m’n broer) die foto’s en een heel ontroerende brief in de kussensloop van Dimi had verstopt. Dat was echt een emotioneel moment, ik heb geweend van ontroering!
Wat ik wel moeilijk vond was de taal. Ik had verwacht dat ik meer ging begrijpen, we konden ons wel duidelijk maken maar het heeft nog veel tijd en oefening nodig vrees ik. Misschien leg ik de lat voor mezelf ook wel wat hoog want ze vonden dat ons Spaans wel al redelijk goed was. De eerste 2 weken dat we hier zijn gaan we dan ook een cursus Spaans volgen, dan zal het wel loslopen. Nog even naar de winkel met Amalia (onze gastvrouw) en een hapje eten om dan eindelijk uit te pakken. Toen dat was gebeurt voelde ik me al wat meer op m’n gemak. Ik heb ook nog een verrassing gevonden van Ward (m’n broer) die foto’s en een heel ontroerende brief in de kussensloop van Dimi had verstopt. Dat was echt een emotioneel moment, ik heb geweend van ontroering!
Even later vond ik ook nog een brief van ons mam met foto s erin, weer zo n bleitmoment :p
Tijdens de eerste nacht in Cochabamba heb ik zeer goed geslapen, de jetlag was er nog niet helemaal uit. Nu is het 8 uur in de ochtend (ik werd om half 7 wakker) en vandaag gaan we ons best doen om naar het internetcafé te gaan (om dit berichtje te posten) en in de namiddag naar de school waar we onze Spaanse kennis op punt gaan stellen. Wish me luck en tot de volgende!
(Ik beloof dat ik het dan een beetje korter zal houden ;) )
