De laatste (werk) loodjes...

...waarvan ik enkele dagen tegen mijn zin doorbreng in bed.

Zondagavond had Annemieke nog een geweldige verrassing voor ons in petto: Anna. Het werd een hele gezellige avond, wat heb ik ervan genoten!

Maandag hadden we met Rink en Gerda, Gerda's ouders, Anna, Anton en Tineke en Lotte afgesproken om naar een meer te gaan en errond te wandelen.
Op de heenweg werd er gezellig gekeuveld in Anna's busje en zongen we luidkeels 'Het is weer voorbij die mooie zomer' mee. Heel grappig om zo'n zingend busje vol gringo's voorbij te zien rijden!
Het meer lag hoog en het was er heel koud, we zaten echt tussen de wolken. Maar het water van het meer stond ook heel hoog waardoor het pad waarop we zouden wandelen overstroomd was. Jammer, maar omdat ik nog steeds niet echt genezen was vond ik het niet erg om terug naar beneden te gaan, daar was het tenminste warm!
Eerst gingen we wel nog eten, en wat voor een maaltijd! Het legendarische visrestaurant zal nog lang in m'n geheugen blijven zitten. Ik kreeg immers een hele vis op m'n bord, met kop en staart inclusief. Brrr! Ik heb m'n angst overwonnen en met m'n verstand op nul de vis opgegeten. En wonder boven wonder smaakte het nog.

Jammergenoeg was het dinsdag al gedaan met zingen. Ik stond op en voelde me weer zo slap als een schotelvod. Ik had dus weer een dagje in m'n bed voor de boeg. Ik vond het zo erg, nu net we ons afvalproject aan het afwerken zijn door met de kinderen een afvalestafette te spelen... Niks aan te doen, en ik heb de hele dag geslapen. Af en toe maakte Amalia me wakker om een zelfgemaakt yoghurtmengsel op te drinken (dat eigenlijk helemaal geen effect had).

Woensdag was het alweer beter, maar toch ging ik, op Amalia's aanraden, nuchter naar het ziekenhuis voor een bloedanalyse. Maar toen we daar aankwamen bleek dat je er een doktersvoorschrift voor nodig hebt, dat had Amalia er niet bij gezegd^^.
Dan maar voor de laatste keer naar de NSC, met een lekker afscheidscadeautje onder de arm.
Het was heel leuk bij de kleutertjes: we zijn naar een fruitkraampje geweest om fruit te kopen en nadien hebben we er fruitsla van gemaakt. Heerlijk! En wat genoten de kinderen ervan.
Daarna volgde een kort 'Daaaag juffen' afscheidsmoment.
Wat ga ik hen missen, het was steeds heerlijk werken hier. Het doet wel raar hoor, om afscheid van 1 van onze projecten te nemen. Overmorgen is het de beurt aan Atiy.
Goh, het loopt nu écht op z'n einde.

Hopelijk is dat schotelvodgevoel weg tegen zaterdag, want dan beginnen we met onze reizen.
Dus dit zal een van m'n laatste blogs zijn vrees ik.
Misschien kan ik de laatste dagen nog eens updaten, maar ik neem alvast afscheid.

Dank je wel, trouwe lezertjes, hopelijk heb ik jullie een beetje laten meegenieten van al m'n avonturen hier.

Tot fleus (in België?)
xx

De moment suprème

Zaterdag 23 april 2011

’s Ochtends gingen we naar Anna toe, zo konden we op internet werken en skypen, wat ook al een week geleden was. Het deed deugd! Helemaal opgeladen vertrokken we richting cancha. Daar kochten we nog wat souvenirtjes en gingen we ’s avonds nog eens lekker gaan eten. Een heerlijk verwendagje dus na onze verfweek.

Zondag 24 april 2011

Pasen! Om toch een beetje te doen alsof we een Paasgevoel hadden gingen we naar de Paasmis. Wat genoot ik ervan om die mee te maken, de kerk zat stampvol waardoor we, net als vele anderen, achteraan moesten rechtstaan. Maar het was een jonge priester en een vurig zangkoor. Heerlijk om naar die liedjes te luisteren. Het grappige was dat de priester tijdens zijn preek zei dat je in Mei je familie iets vaker moest gaan opzoeken. Laten we dat maar even doen :p.  Na de mis werd er gezegend met wijwater. Maar hier gebruikt men geen slecht nagemaakte wc-borstel, maar een bloem! Heel leuk, en de enige blonde vrouw kreeg natuurlijk de volle lading ;).

Tegen de middag reden we terug naar Anna. Rink en Gerda hadden daar een BBQ georganiseerd voor hun verjaardag (Rink verjaarde een week voordien en Gerda 2 dagen nadien). Het was zoals altijd heel gezellig. Ook Annemieke en Anko waren er met de kinderen, Birgit en alle vrijwilligers van op Atiy. Er was ook een piñata die Gerda eerst helemaal moest stukslaan. Hilarisch! Er werd nog lang nagepraat en Anna’s busje werd op het einde weer gevuld zodat iedereen veilig thuis geraakte.

Ik had alles behalve een Paasgevoel, maar desondanks was het een zalig ontspannende zondag.

Maandag 25 april 2011

Na m’n vast maandagochtendritueel (lopen – wassen – ontbijt) gingen we naar de opticien. Daar vond ik een spiksplinternieuwe blauwe bril! Ik kreeg er nog een gratis controle van m’n ogen bovenop (blijkt dat ze weer verbeterd zijn, tof he!) en ik mocht mijn nieuwe bril de volgende dag al gaan halen! Helaas werken we dan op Atiy, dus het zal voor woensdagochtend zijn…

Nadien zetten we koers richting NSC. Bij de kleuters werd er een nieuw thema geïntroduceerd: fruit. Na het lezen van het boekje ‘Wil je mijn vriendje zijn?’ maakten de leerlingen kennis met de verschillende soorten fruit, zowel in het echt als op de prenten.
Als afsluiter mochten ze een fruitschaal inkleuren en hebben we een fruitlied gezongen.

’s Avonds lieten we ons eens gaan. We hebben zelf sillpancho gemaakt! En het was heerlijk gelukt. Sillpancho is dun vlees dat gepaneerd en gekruid is. Onder het vlees ligt rijst met gebakken aardappelen en tomaten, en erbovenop ligt een spiegelei. Het was helemaal gelukt! En we genoten er beiden enorm van.

Dinsdag 26 april 2011

Een hele drukke dag vandaag!
In de voormiddag gingen we met Mauritio van de Fundaré naar Atiy. Daar legde hij aan de directrice en de mensen van de medische post, de guarderia en de comedor uit wat de bedoeling was van de samenwerking met zijn bedrijf. Hij sprak ook een datum af om zijn voorstelling te geven aan alle volwassenen die bij het project betrokken zijn (alle leerkrachten van op Atiy, de medische staf, de kokkinnen van de comedor en de leerkrachten van de guarderia).

Mauritio trakteerde mij en Sarah op rellenos in het beste relleno restaurant van de stad. Het is een echte (macho) Boliviaan met al z’n blingbling.

In de namiddag trokken we opnieuw naar de cancha. Daar hebben we 14 vuilbakken voor op de speelplaats aangekocht. Van stevig plastiek deze keer, want diegene die er nu staan zijn echt niet meer om aan te zien. We waren dolgelukkig dat we ze allemaal in 1x hadden gevonden en kunnen aankopen, want ook deze waren niet goedkoop. Ons truffelgeld komt goed van pas, dank je wel! Het enige probleem was om deze vuilbakken op Atiy te krijgen. Gelukkig waren we niet ver van de plek waar onze trufi richting Atiy voorbij kwam. Na 20 minuten wachten kwam er eindelijk een aan, maar toen die zag dat we zoveel vuilbakken mee hadden reed hij doodleuk verder! Stonden we daar met die vuilbakken! Gelukkig kwam er 10 minuten later nog een voorbij rijden, en hoewel deze veel kleiner was mochten we nu wel mee met onze kleurrijke bagage. In een propvolle trufi hobbelden we richting Atiy. Daar waren de directrice, Jimmy en Marisol helemaal in de wolken van onze nieuwe aankoop. Ze hebben ons ook het programmaboekje voor donderdag laten zien. Het ziet er heel goed uit, al zijn we wel even vrijwilliger uit Nederland i.p.v. uit België, maar dat zien we wel door de vingers, voor deze ene keer.

In de Apoyo werd Gerda’s verjaardag gevierd: de kinderen mochten halskettingen maken met kralen die Gerda’s ouders uit Nederland hadden meegebracht. Oh wat waren ze in de wolken, zo fier als een gieter liepen ze rond met hun zelfgemaakte kettingen of armbanden.

’s Avonds zijn we samen met Anton en Tineke naar een voorstelling van een band Thempo gaan kijken. Heel mooi, maar wel een beetje raar om dat midden in de week te doen. Nadien had iedereen zo’n weekendgevoel :p.

Woensdag 27 april 2011

Vandaag kon ik om mijn nieuwe bril! Het was wel raar hoor, de eerste uren, en mijn ogen jeukten omdat mijn sterkte na 4 jaar veranderd was. Maar het was leuk.

De vergadering op de NSC ging goed, Koninginnedag is voorbereid en het wordt gewoon deze keer, zonder heel veel voorbereidend werk, dat mag ook al eens!

Tijdens de kleuterles heb ik een leerling geobserveerd die de laatste lessen moeilijk deed. Maar hij had een goede dag waardoor we niet veel wijzer zijn geworden waarom hij zich dan soms wel lastig gedraagt en soms niet… Hopelijk komen we er nog achter. We hebben opnieuw rond fruit gewerkt en als verwerking een dominorups gemaakt uit fruit. Heel leuk, en de leerlingen genoten er enorm van. Wat waren ze fier toen de rups af was! Ongelofelijk.

Nadien hebben we Doriene haar verjaardag gevierd en heb ik Albert geholpen met zijn spreekbeurt. Hij had een filmpje gemaakt maar omdat niet alles juist was opgeslagen en gemonteerd moest ik hem hierbij nog even helpen. Nadien hebben we zijn mondelinge presentatie nog wat bijgeschaafd waardoor hij op het einde van de lesdag een hele goede spreekbeurt gaf. Ook al was hij in het begin wat zenuwen, die verdwenen na een tijdje waardoor hij het tot een goed einde bracht.

Donderdag 28 april 2011

Vandaag was het D-day voor ons afvalproject. De voorstellingen aan de kinderen.

Wat hadden de leerkrachten (Jimmy en Marisol) het goed voorbereid! Maar Anna zei al dat ze hier goed in waren. Eerst was het de beurt aan de lln van de lagere school. Jimmy legde eerst algemeen uit wat de bedoeling was, nadien was het de beurt aan Sarah en mij om te vertellen waarom we dit project deden, wat wij hadden bijgedragen en dat ze respect moesten hebben voor het nieuwe materiaal. Maar dat was nog niet alles, er kwam nog een verrassing. Enkele leerlingen uit de middelbare school hadden zich in afval verkleed (plastiek, papier, groenafval en rest) en kwamen om de beurt uitleggen wat in welke vuilbak hoorde. Daar waren de kinderen helemaal zot van! Ze genoten van de voorstellingen en hopelijk onthouden ze ook de inhoud ervan. Maar er hangen prenten op de vuilbakken zodat ze steeds kunnen kijken als ze niet zeker zijn.

Ik en Sarah waren onder de indruk van het werk dat hierin gestopt was. Misschien is er toch een kans dat het project blijft bestaan?

Maar dat was nog niet alles. In de namiddag was het de beurt aan de leerlingen van het secundair. Zij hadden allerlei dingen voorbereid. Zo waren er enorm veel posters gemaakt die op de schoolmuren hingen, ook waren er standjes waar je activiteiten kon doen rond sorteren of uitleg kreeg…
Nadat alles was klaargezet werd er weer eerst een inleiding gehouden voor iedereen. Verzamelen op de patio dus. Na het volkslied, een lange inleiding van een oudere leerkracht en ons praatje mochten de leerlingen per klas rondgaan op de speelplaats om de verschillende standjes te bezoeken. Dit werd heel serieus gedaan, slechts enkelingen gaven het na een tijdje op, maar de meesten gingen bij elk tafeltje langs en schreven de info die ze kregen ijverig op. Ook de verkleedde leerlingen legden aan hun medestudenten uit welk afval in welke bakken moesten. Toen het op zijn einde liep en we wat met de leerlingen konden babbelen merkten we dat velen onder de indruk waren van de prijs. Ze stonden ervan versteld dat een vuilbak zoveel kost, dat vond ik zeer positief want zo hoop ik dat ze er extra veel zorg voor gaan dragen.

We waren doodmoe na deze vermoeiende dag maar ook dolgelukkig. We schrokken ervan dat het zo’n eigen leven is gaan leiden. De leerlingen zijn er nu echt mee bezig en het leeft in de school. Ik heb er goede hoop op.

Vrijdag 29 april 2011

Weer een dagje vol afval. In de voormiddag ging Mauritio van de Fundaré een voorstelling voor alle volwassenen komen houden. Hij was natuurlijk te laat terwijl al het publiek goed op tijd was. Heel frustrerend. Toen hij aankwam bleek hij ook enkel een stick mee te hebben waardoor wij nog in allerijl een computer  voor hem moesten zoeken. Leuk was anders, maar uiteindelijk konden we toch van start gaan. De klas zat intussen ook goed vol, ik denk dat er zeker 35 mensen naar de voorstelling kwamen kijken, niet slecht, als je weet dat de leerkrachten van het secundair er nog niet bij waren.Eerst deed hij een algemene uitleg over vervuiling en het probleem in Bolivia om daarna uit te leggen hoe ze moesten sorteren. De leerkrachten leefden echt mee, luisterden, namen notities, reageerden en stelden vragen. Heel leuk om dat te zien. Helaas was het wel net iets te lang. Hij had zijn inleiding wat korter mogen houden en wat dieper ingaan op het sorteren zelf, want nu was iedereen redelijk luistermoe naar het einde toe, terwijl net dan het belangrijkste verteld werd. Maar nu hebben ook de volwassenen de belangrijkste lijnen meegekregen en daar ben ik ook al blij om. 

In de namiddag probeerden ik en Sarah de stevige zakken die we hadden aangekocht voor de grote vuilbakken, aan te passen. We kunnen ze namelijk net niet over de rand doen, dus gingen we in de weer met touw en ijzerdraad om haakjes te maken. Voor even is dat een goede oplossing, maar we moeten er iets anders op vinden want nu is het niet echt duurzaam.
Nadien hebben we samen met Anna onze evaluatieverslagen ingevuld, wat een hels werk! Een algemeen en dan nog eens apart  van elk project, pff, we hebben ons er alle drie door moeten slepen maar ze zijn af, eindelijk! Om 19u reden we met alle vrijwilligers terug naar huis, het was een lange dag voor iedereen. Omdat het donker was kregen we een prachtig uitzicht over Buena Vista. En het onweer in de verte deed er nog een schepje bovenop! Heel mooi.
toen we nog een stukje te voet naar huis stapten kwamen we een kraampje tegen waar ze de schoenen verkochten waar ik al 2,5 maand naar op zoek was! Ik was in de wolken. We waren aan de praat geraakt met de verkopers en zij zijn bereid om met de kinderen van Atiy allerlei activiteiten rond afval te doen. Geldbeugel maken, juwelendoosjes, riemen… Heerlijk om op zo’n manier nieuwe mensen tegen te komen die toevallig ook nog eens hun steentje kunnen bijdragen aan ons project.

Na een lekker soepje en een telefoontje van Dimi had ik niet veel meer nodig om in slaap te vallen. Wat een leuke week was dit geweest!

Zaterdag 30 april 2011

Rotslecht werd ik ’s ochtends wakker. Mijn hoofd stond op ontploffen, mijn keel superdik en mijn oren deden pijn. Tijdens het ontbijt stuurde Sarah me terug m’n bed in, ik kon echt niet meer. Ik heb nog tot half 1 geslapen. Toen moest ik er echt uit want het was Koninginnedag vandaag. Daar moest ik met de kinderen spelletjes spelen, maar ik voelde me zo slap als een schotelvod. Gelukkig werd het beetje bij beetje beter waardoor het toch nog een leuke namiddag was, en geef toe, als je kan toekijken hoe iedereen snoepjes met hun mond uit een bak bloem moet vissen kan je dag al niet meer stuk he? Ook de memory Vlaamse VS Nederlandse woorden was een succes, wat die Hollanders soms samen leggen, geweldig! Flessenopener en beenhouwer bijvoorbeeld…

Om 19u waren we thuis en ik voelde me opnieuw heel slap. Dus kroop ik maar terug in m’n bedje om nog wat uit te rusten. Hopend dat het zondag beter ging…

Zondag 1 mei 2011

En dat het beter ging! Ik stond weer zonder keelpijn op en voelde mijn normale energie weer. Heerlijk! Ik ben blij dat het over is, enkel een beetje vermoeidheid, en geen parasiet, infectie of tyfus, zoals Amalia al beweerde. ‘Want die inentingen werken daar helemaal niet tegen’ hupla, Sarah ook al ongerust. Gelukkig was het weekend, anders had Amalia me onmiddellijk meegenomen naar het ziekenhuis voor onderzoeken.

Maar, geen paniek, ik moest gewoon even bijslapen.

Zondag was het weer prachtig weer. Maar omdat we reeds te laat waren om de Incaruïnes te bezoeken besloten we om iets veel heftiger te doen: valiezen inpakken.

Oh dat was vreselijk! Zo definitief. We deden het allebei met pijn in ons hart. Ook al kijk ik uit naar onze trips naar Toro Toro, de Salar de Uyuni, La Paz en het Titicacameer, en natuurlijk ook naar de aankomst op Zaventem, het deed pijn. We willen het niet achterlaten, het is hier net zo leuk.
We kennen de kinderen en de leerkrachten, en zelfs ons vaste bakkerijtje verwacht ons dagelijks voor onze pan tortilla’s en een gezellige babbel. Ik ga het hier missen, echt, we hebben nog de volle 5 dagen om van Cochabamba te genieten. Want zaterdagochtend vertrekken we reeds zeer vroeg naar Toro Toro. Nu alles op z’n einde loopt lijkt het inderdaad niet zo lang, die 3 maanden.

Na ons pijnlijk inpakmoment besloten we om nog te genieten van onze laatste zondag in ‘onze’ stad. Amalia had ons de feria aangeraden, dus wij gingen er heen. Bleek dat we op de cancha voor rijke mensen beland waren! Vreselijk, geef mij maar de gewone hoor! Je kon het vergelijken met een beurs in België, maar dan verschillende naast elkaar. Je kon van het ene gebouw in het andere lopen en daar rond waren dan allerlei kraampjes gezet. Er waren zelfs allerlei verschillende springkastelen voor kinderen, draaimolens…
Voor ons was het wel even een schok om daarin terecht te komen. We waren die westerse chique kraampjes met hun hostesses-met-valse-glimlach helemaal niet meer gewoon! Het ging ons simpele petje te boven en we vroegen ons allebei af of we in België terug een cultuurschok zullen moeten verwerken. Het lijkt zo’n rare gedachte van je geboorteland, maar na vandaag klinkt ze niet meer zo onwerkelijk…

Na 2 uur hadden we het ook wel gezien en besloten we om naar huis te gaan. Er wachtte ons nog wat werk. Maar we hadden een leuke beloning om naar uit te kijken: het afscheidsetentje met Annemieke en Isolde. 

Alle kleuren van de regenboog!

Zaterdagnamiddag zijn we nog naar de cancha geweest om souvenirtjes uit te zoeken, wat een leuke bezigheid! ’s Avonds hadden we met de hele bende afgesproken om iets te gaan drinken maar… Maarten had een korte broek aan en ze weigerden ons in het café! Helemaal absurd, want de vrouwen mochten natuurlijk wel met kleedjes en open schoenen binnen. We hebben dan maar besloten om te gaan bowlen, heel tof en we hoorden nog eens westerse muziek!
Nadien zijn we nog naar een ander café gegaan, waar niemand een probleem maakte van blote mannenkuiten, een gezellige afsluiter. Het deed deugd om zo nog eens weg te gaan in het weekend, het was echt supergezellig. Ik ga ze nog missen, ons Bolivia-bendeke!

Zondag 17 april 2011

Omdat het op zondag steeds dood is in Cochabamba hadden we besloten om iets te plannen: allerlei verschillende dorpjes gaan bezoeken, aangeraden door ons gastgezin. Dus wij de trufi in. Eerst naar een marktje in Quillacollo dat ‘écht wel de moeite was hoor’. Toen we er toekwamen stonden er enkele kraampjes rond een parkje, maar echt helemaal niks speciaals. Hup naar Cliza dan maar, helaas bleek dat helemaal de andere kant op te liggen waardoor we tot half 1 in de bus zaten, jaja, dit keer een echte bus. Daar was wel wat meer te zien. We gingen een kerk binnen, waar net de viering  van Palmzondag gedaan was (oeps, vergeten) en nadien slenterden we wat rond op de grote markt die er was. Maar omdat het een klein dorpje was, waren ze hier nóg minder gewoon aan gringa’s en omdat we niks anders bezienswaardig meer vonden besloten we om terug naar huis te gaan. Toen de chauffeur ons ook al dollars vroeg ‘omdat hij die verzamelde voor zijn zus’ vonden we het zeker welletjes geweest. Was dat even een tegenvaller zeg! Maar ach, dat weten we dan ook alweer.

’s Avonds belde de papa van Stephy me, een leerlinge van de NSC met een Belgische vader. Hij vroeg me of ik geen bijles kon geven aan haar. Omdat het paasvakantie was besloot ik dat dan maar te doen.

Maandag 18 april 2011

Na een leuke en lange babbel met de taxichauffeur kwam ik eindelijk aan bij Stephy’s huis. Wat een luxe zeg! De les ging heel vlot, we hebben een uur aan het computerprogramma van de NSC gewerkt en dan nog een uur rond de verschillende kledij (Stephy is een echt meisje-meisje) en hebben we een modeshowboekje gemaakt.

Sarah was intussen naar Atiy gegaan en belde me dat het voor mij niet de moeite was om achter te komen: de leerkrachten staakten en het was dus dood op de school. Dus had ik een middagje vrij om mijn schoolwerk weer een klein beetje in te halen.

Dinsdag 19 april 2011

In de voormiddag ben ik weer naar Stephy gegaan. Het ging heel goed, maar haar mama was 1 uur later thuis waardoor ik er tot 13u moest blijven! Niet leuk, want ik wou echt nog naar Atiy. Gelukkig waren Anna en Sarah die ochtend op pad geweest om allerlei zaken te regelen en waren ze nog in de stad, dus ik kon nog meerijden. We kwamen heel laat aan op Atiy, en terwijl Sarah en Anna hun middageten opaten, ze waren echt uitgehongerd want het was al 15u, ging ik naar de apoyo escolar. Er was thee en broodjes die uitgedeeld moesten worden, dan wordt het altijd eventjes heerlijk stil… Nadien sprongen we nog eens bij de directrice binnen, zij was zo blij met al onze hulp die we de school al geboden hadden dat ze ons een polo van de school cadeau gaf. Ik was in de wolken, wat een geweldig cadeau! Daar hangen zoveel herinneringen aan vast! Even later kwamen de leerkrachten en bespraken we wat we de komende 2 weken allemaal gingen doen. Ik zie het zitten. Dat lukt volgens mij perfect op die tijd. We gaan ervoor!

Toen we met de andere vrijwilligers op Anna wachtten om naar huis te gaan hebben we onze reisplannen besproken. We zijn er wijzer  van geworden en hebben de planning, weer eens, helemaal omgegooid. Maar nu is het goed, doenbaar en met de nodige tijdspanne om ons vliegtuig ook nog te kunnen halen. Fingers crossed dat we alles kunnen zien wat gepland is…

Woensdag 20 april 2011

Woensdagochtend trokken we met onze verfpotten naar Atiy. We gingen immers, samen met Maarten en Tessa, een nieuw verfproject beginnen: alle buitendeuren vernissen en de schuifwand van de apoyo escolar schilderen in de kleuren van de regenboog. Ik en Sarah begonnen alvast met het schuren van de deuren. Maar we konden enkel in de voormiddag schuren want Anna had ons gebeld: we hadden een afspraak met de fundaré.

De fundaré is een organisatie die o.a. scholen begeleidt in het sorteren van afval, zij gaan ons project opvolgen en ook het afval gesorteerd ophalen en binnenleveren. Je krijgt hier ongeveer 1 boliviano per kilo papier of plastiek dat je binnenbrengt, wat heel veel is als je weet dat 1 bs hier ongeveer evenveel waard is als 1 euro bij ons! Fundaré houdt dat geld bij en op het einde van het schooljaar wordt hier dan iets met aangekocht voor de school, een computer of een wit stiftenbord voor in de klas… Dat was in het begin van ons project ook ons doel, maar het was heel moeilijk om iemand te vinden die het geld ook ging laten terugstromen naar de school. Dankzij de samenwerking met de fundaré lukt dit dus wel. Dat vind ik echt fantastisch voor de school. Anna heeft er wel iets tegenover gesteld. Als het project in het water valt dan neemt ze alle vuilbakken die wij hebben aangekocht, en die heel duur waren, terug weg en zijn ze alles kwijt. Het lijkt heel hard maar het is echt wel nodig om de mensen te stimuleren om zich verder in te zetten.
Nog 2 weken hard doorwerken en we kunnen, hopelijk, met een gerust hart vertrekken.

Toen we thuiskwamen was Luz, onze oma, naar de finale van Barcelona tegen Real Madrid aant kijken. Daar kon ik niet aan weerstaan, maar ik vond het maar een slechte match en de slechtste ploeg heeft gewonnen, maar soit, tot zover mijn 90 minuten ontspanning. Daarna kroop ik weer achter m’n computertje om die verdomde reflectieverslagen te maken. Oh wat ga ik blij zijn als die Korthagen me eindelijk met rust laat!

Donderdag 21 april 2011

Vandaag was het een hele dag schilderdag. Het is een nieuw project van mij en Sarah, we doen dit samen met Maarten en Tessa, de 2 studenten van het secundair. Terwijl wij met ons vier de muur van de apoyo escolar in de kleuren van de regenboog schilderden hielpen de andere vrijwilligers en de zustertjes van Atiy ons door de buitendeuren af te schuren en de eerste vernislagen erop te leggen. Het was echt superleuk dat er zoveel helpende handen waren want het ging heel goed vooruit. De wand was op het einde van de dag helemaal af, met 2 lagen verf en er moesten nog slechts 5 deuren een 2^e vernislaag krijgen. Nadat we alles opgeruimd hadden en de vloer en onszelf verfvrij hadden gemaakt met benzine gingen we terug naar huis. Luz had ons gezegd dat we mee mochten eten die avond, lekker! Toen we aankwamen bleek dat ze jarig was, en wij wisten van niks. Het eten was superlekker: kip en curry en rijst. Maar het was een klein beetje weinig. Na een dagje hard werken rammelden we allebei van de honger, en die was niet gestild na een kippenbilletje en een handvol rijst. Gelukkig was er nog chocoladetaart (wéér die calorieën). Nadat het bezoek weg was hebben we met ons vijven nog jungle speed gespeeld, maar ze moesten er nog een beetje inkomen en het is geen spel van 7 – 77 jaar want de snelheid is toch wel belangrijk. Luz kreeg het stiekem al een beetje op haar heupen :p. Maar het was toch gezellig die avond.

Vrijdag 22 april 2011

Het was weer verfdag vandaag, maar omdat er slechts 5 deuren te vernissen waren en de muur afwerken gingen we alleen met Maarten en Tessa. Hadden we ons er even aan mispakt zeg! Het vernissen was snel gedaan, maar die afwerking, daar kroop wel nog wat tijd in hoor. Al die randjes verven terwijl Maarten nog eens over de grote vlakken van de lichtere kleuren ging. We hebben nog tot half 3 werk gehad! Intussen waren ik en Sarah ook eens gaan kijken of we de kleine vuilbakken op de speelplaats ook geen nieuw laagje verf konden geven maar dat was onbegonnen werk. Het waren kleine ijzeren vuilbakken vol blutsen en roestplekken, en de portier zei dat ze er nog maar 1 jaar stonden! Dat vond ik echt niet de moeite om daar zoveel werk in te steken hoor, ze waren zelf al bijna klaar voor de vuilbak. Dus besloten we om op de cancha nieuwe te gaan zoeken. Stevige, van plastiek. We hebben eens gerekend en het zou nog net in ons budget passen, dan is al ons truffelgeld uitgegeven aan het afvalproject en houden we nog een beetje over om aan de NSC te geven, wat we ook echt willen doen, ze verdienen het echt enorm!

Het resultaat !

Terwijl we aan het schilderen waren kwamen Juan en Juanna (die op de guarderia van Atiy wonen) ons een typische Goede Vrijdag maaltijd uit La Paz brengen alhoewel het al 2 uur was en we eigenlijk al gegeten hadden… Het was lekker, maar de kaas hier is niet echt mijn ding…

Toen we thuiskwamen heb ik terug wat gewerkt (ik ben goed bezig de laatste tijd he :p) om ’s avonds met de hele vrijwilligersbende, buiten Rink en Gerda, te gaan eten en daarna nog even iets te gaan drinken. Het was weer supergezellig, de gingo’s met verfspatten op hun armen en benen…

Lunch op 5040 m !

Woensdag 13 april 2011

Wat was me dat een drukke dag! In de voormiddag konden we niet naar de vergadering van de NSC omdat we samen met Anna (en haar groot busje) om onze vuilnisbakken gingen op de cancha. Na even zoeken vonden we het ons kraampje eigenlijk verbazingwekkend snel, ik schrok er zelf van. Toen Anna de vuilbakken zag die we gekocht hadden was ze in de wolken, oef! Want ook zij had informatie opgezocht maar diegene die wij hadden gevonden en gekocht waren veel groter, steviger en met een klep. Eigenlijk zijn het dezelfde die wij in België gebruiken voor groen- en restafval maar dan een formaat groter.
De mensen daar hebben de wieltjes eronder gezet en omdat een rode vuilbak (dat kleur hadden we overigens ook niet besteld, maar zo secuur zijn ze hier niet) een fabrieksfout had in zijn wieltjes hebben we die niet meegenomen. Een tijdje later liepen er 2 gringa’s en Anna (die helemaal geen gringa meer is in mijn ogen) met 5 reuzegrote vuilbakken door de cancha en over straat. Dat was een foto waard, zo’n grappig zicht! Maar we hadden alle kleuren die we moesten hebben en we hebben nog 3 extra vuilbakken besteld bij dezelfde vrouw. Helaas duurt het 1 – 1,5 maand eer die er zullen zijn, maar Anna vond zo te goed om het niet te doen. Wij gaan die 3 dan uiteraard nog aankopen.

Ons plan is om 2 afvalstraten te maken: 1 op de school zelf en 1 op de plaats waar de comedor en de apoyo escolar is. De kleine vuilbakken die op de speelplaats staan willen we opknappen en ook voor elke klas hebben we 4 vuilbakken aangekocht: papier, plastiek, groen- en restafval. Onze afvalstraten bestaan ook elk uit die 4 vuilbakken. En we gebruiken steeds dezelfde kleuren: geel – plastiiek, blauw – papier , groen – groenafval en grijs – restafval.

Wonder boven wonder gingen de 5 vuilbakken perfect in Anna’s busje! Snel naar Atiy gereden om ze daar nog even op een veilige plek te zetten in afwachting van de introductie van de nieuwe vuilbakken. Dat konden we deze week helaas niet doen want de leerkrachten staakten en later in de week waren er ook blokkades in de hele stad, waardoor je nergens door kon. Dat is het enige middel dat de bevolking hier kan doen om te uiten dat ze ontevreden zijn over iets: staken en straten blokkeren. Dat gebeurt hier dan ook enorm vaak, ik kan het niet meer op mijn ene hand tellen sinds we hier aangekomen zijn. Ik begrijp die mensen volkomen, maar soms is het echt wel onhandig. Maar ik maak me er niet druk over, je moet je er gewoon bij neerleggen, een oplossing zoeken of gewoon thuisblijven.

We moesten snel terug naar de NSC omdat we in de namiddag het paaseieren rapen gepland hadden. Toen Anna eindelijk klaar was met haar 101 taken (en ze heeft het keukenpersoneel op het hart gedrukt dat ze de vuilbakken GOED moesten gebruiken en moesten sorteren) vertrokken we terug richting centrum. Op de NSC hadden we nog even de tijd om onze blog up te daten en kort te skypen met het thuisfront.

Om half 3 kwamen de kinderen, en het waren er veel! Annemieke had iedereen die ze kende en in aanmerking kwam uitgenodigd en wou al die kinderen eerst nog een uurtje gewone les geven. Dus begonnen we met een verhaaltje van Dottie de kip met haar kuikentjes. Vervolgens kregen de kinderen een groot papieren kuikentje waar allerlei strepen in de buik gesneden waren, de bedoeling was dat ze er papierstroken door weefden zodat ze een kleurrijk kuikentje kregen. En dat 2x zodat we er nadien een paaseimandje van konden maken. Oh, was dat onbegonnen werk! Zoveel kleine kinderen waarvoor dit echt te moeilijk was en diegene die het wel konden deden het zo traag dat ze op het nippertje 1 kuikentje afkregen. We besloten om alles dan maar mee te nemen om het af te werken in het park…

Annemieke stopte zoveel mogelijk kinderen in haar auto en ik ging met de 4 overgebleven kinderen met de taxi richting ‘Jardin Boutanique’. Daar hebben we eerst wat gedronken en konden de kinderen even naar hartenlust rennen in de tuin terwijl de paashazen de eieren verstopten. Eindelijk mocht iedereen zoeken! Een heerlijk zicht! Helaas zaten er wel enorm veel muggen en ben ik echt lek gestoken die namiddag. Als ik 2 seconden stilstond zaten er al 3 muggen op mijn benen, dus heb ik de hele tijd lopen huppelen en springen, ik werd er helemaal gek van! Toen iedereen alle 90 eieren gevonden had was het tijd om terug naar de school te gaan om ze te verdelen. Het vervoer verliep vlot, maar in de klas was het 1 grote chaos. De kinderen waren doodmoe van de lange namiddag, iedereen wou zo snel mogelijk zijn eieren… Maar het is gelukt. Annemieke heeft ieder kind met 3 of 4 eitjes naar huis kunnen sturen en toen was het… eindelijk rust! Oef, wat een vermoeiende dag was dat geworden! Tijdens de hele middag vond ik het jammer dat we niet op de vergadering waren geweest, want dan hadden we meer kunnen coördineren, meer kunnen sturen, want nu waren er veel te veel kinderen (die niet allemaal Nederlands verstonden, laat staan praatten) en te weinig structuur. Of ben ik dan te streng? Hopelijk hebben de leerlingen een leuke dag achter de rug…

Donderdag 14 april 2011

Om half 5 uit de veren! Ik voelde me alsof ik op een weekend of uitstap ging met de KSA, maar neen, we werden een uurtje later verwacht bij de ‘Spitting Lama’ daar stonden Rink en Gerda, Delphine, Maarten en Tessa, Lotte en Hans ons op te wachten om te vertrekken richting Tunari!
Tunari is een berg die 5040m hoog is (hoogste in Europa: 4800m, hoogste ter wereld: +/- 8000m) en wij gingen die beklimmen! In een jeep met lederen zetels *luxe luxe* vertrokken we richting Tunari. Helaas waren de blokkades al volop aan de gang om 6u ’s ochtends waardoor we echt langs de sluipwegen een nieuwe weg moesten zoeken. Wij hadden 2 gidsen in onze auto, waarvan 1 de bestuurder was. Oh wat hebben we daarmee gelachen! Hij kon in 1 straat wel aan 3 verschillende mensen de weg vragen, en het leek alsof hij alles voor het eerst zag: een mevrouwtje met brood ‘Amai, die lijkt wel een leger te moeten voeden’ of een vrouw met een zakje eitjes ‘Oh, kijk, eieren!’ of maïs. Kortom hij was hilarisch, we hebben ons een breuk gelachen.

Na 3 uur rijden waren we er eindelijk. Midden in de bergen, met Lama’s rondom ons, wat een prachtig uitzicht! De gidsen gaven ons enorm veel snacks mee, waaronder zelfs een snicker (die, zo bleek achteraf, de helft van het budget had gekost) maar het was een heerlijke verrassing. De gids vertelde ons dat we in 1 groep gingen blijven en iedere 10 minuten gingen rusten. ’10 minuten?!’ dacht ik, zo belachelijk, je kan toch wel wat langer dan dat stappen! Wow, ben ik even snel van mening verandert! Op die hoogte had je echt wel die rustpauzes nodig, je ademhaling wordt onmiddellijk enorm snel en zwaar. En toen waren we nog op het padje aan het lopen. Helaas kreeg Tessa last van haar knie waardoor ze, toen de ruwe berg begon, besloot om niet verder te gaan en daar op onze terugkomst te wachten. De groep ging intussen nog vol goede moed verder. Bij elke rustpauze had ik het gevoel dat we nog steeds aan de voet van de berg stonden. Maar het zonnetje straalde en die top keek me aan alsof hij wilde zeggen ‘Kom dan, als je durft’. En of ik durf! Nadat we ook het eerste deel, waar nog gras en struiken groeide, hadden overwonnen, konden we nu echt beginnen klimmen! We moesten eerst een stuk over ruwe rotsen maar toen we op een heel steil stuk kwamen met allerlei kiezelsteentjes hebben we ons tempo wel even moeten aanpassen. We besloten om 2 groepen te vormen: een mannengroep en een vrouwengroep. Nu was het echt 20 stappen nemen, uitrusten: huigen, puffen, je ademhaling onder controle proberen krijgen en je hartslag onder de 200. En nadien kwam er nog een stuk dat veel steiler was! Nu moest je je echt tegen de berg leggen om niet te vallen en toch een beetje vooruit te gaan. We passeerden de eerste sneeuw (in onze t-shirt) en eindelijk, na uren ploeteren stond ik op de top. Met onder me de rest die nog even moesten verder ploeteren. Omdat ik de jongens al zag staan besloot ik om over de bergtoppen naar hen toe te lopen – wat een heerlijk gevoel is dat, zo over de toppen kunnen lopen! – tot mijn verbazing zag ik de gids ineens beneden staan. Hij riep naar me dat ik ook naar daar moest komen, nee! Niet weer naar beneden, want dat betekende dat ik daarnaar weer naar boven moest gaan! Pff, ik dus naar beneden, de gids legde me uit naar welke top ik moest gaan.
Dit laatste stukje was pas echt geweldig! Je moest tussen de spleten van grote rotsen gaan, en toen, ein – de – lijk bereikte ik de top! Joehoe!
Het sneeuwde er lichtjes, dus ik kon mijn wanten nu wel gebruiken. Snel iets warms aangedaan en iets gegeten. Gerda bereikte enkele minuten later ook de top en wanneer ook de andere meisjes er waren verdween de sneeuw en konden we genieten van een stralende zon en een heldere hemel, gevolg: een PRACHTIG uitzicht. Overal bergen om je heen, en wij zaten op de allerhoogste – hihi , en je kon ook de hele stad Cochabamba zien. Zo overweldigend mooi zeg! Op de top hebben we onze lunch opgegeten, de cliché foto’s getrokken en heel even uitgerust. Want we moesten zo snel mogelijk naar beneden, het weer kon immers heel snel omslaan.

Sorry ik kan het niet draaien, maar mijn euforie is zo ook wel te zien zeker?

Tijdens de afdaling voelde ik me net in een pretpark! Nu kwamen die oh zo vervloekte kiezelsteentjes goed van pas hoor, je zakte er helemaal in waardoor je al moonwalkend naar beneden kon lopen, heerlijk! Maar er waren ook gevaarlijke stukken waar je je heel goed moest vasthouden. En af en toe op je poep kon vallen. Wat iedereen wel eens voorhad. Heel grappig en niemand heeft zich echt heel erg bezeerd. Omdat het dalen enorm belastend is voor je knieën, kreeg Lotte er wel even last van maar ze heeft het goed uitgehouden tot aan het einde. Op het iets plattere stuk van de afdaling heb ik een lange babbel met Gerda gehad, over de NSC, ons werk op Atiy, ons leven hier, de kinderen… Het deed deugd om daar eens over te kunnen babbelen en zo ging de tijd vliegensvlug vooruit. We stonden allemaal terug veilig aan de auto’s, maar helaas niet zonder kleerscheuren… Ik en Gerda en Lotte hadden alledrie een scheur in onze broek. Ik was op een rots gaan zitten om uit te rusten en toen ik opstond bleef ik hangen, natuurlijk net op mijn billen. En tijdens de tocht is de scheur alleen maar groter geworden. We hebben er eens goed mee gelachen en onze onderbroeken met elkaar vergeleken :p en het was nog verfrissend ook ;).

Uiteraard gingen we niet rechtstreeks naar de stad terug. Onderweg stopten we nog even in de Agua Thermales. Dat is weer zo’n warmwaterbron waar je kan baden. Maar ik was ons zwemgerief vergeten! Net die ochtend was het licht in m’n kamer gesprongen waardoor ik de zak niet zag staan en er ook niet meer aan gedacht heb. Stom zeg, en ik ben juist zo’n waterrat. Dus wat hebben we gedaan? In ons ondergoed gezwommen met een topje van Gerda erover en m’n sjaal rond m’n billen. Ziezo, opgelost. En oh wat was het water heerlijk! Het openbaar bad was in de buitenlucht, dus je zat echt midden in de bergen met allerlei bomen en vogels om je heen, zalig. Maar we hadden ook privébaden. Die waren nog warmer dan de buitenbaden maar helaas wel binnen, dus zat je niet in de buitenlucht. Maar het was een heel ontspannende afsluiter van de dag!

Tegen half 9 waren we terug in Cochabamba en gingen we met z’n allen pizza eten in Sole Mio (jaja, weer pizza, maar ze zijn daar echt hemels en supersnel). Helaas had de auto me weer klein gekregen. Een berg van 5040m is niks voor mij, geen last van de hoogte, ‘eitje’ zoals onze Nederlanders zo mooi kunnen zeggen, maar die vervloekte bak op 4 wielen nekt me. Martelt me, laat me afzien tot het bittere einde. Oh vreselijk, deze keer had ik echt een hele tijd nodig om dat misselijke gevoel uit m’n lijf te krijgen. Maar ach, als dit het enige ongemak is dat ik hier ondervind neem ik dat er met plezier bij hoor! En de pizza met het vrolijke gezelschap deed me die rit ook snel vergeten.
Doodop kwamen we thuis, ik viel als een blok in slaap.

Vrijdag 15 april 2011

We hadden onszelf de luxe gegeven om tot 8u te slapen. Dat verdienden we wel! Die ochtend zijn we onze posters gaan afdrukken en lamineervellen gaan zoeken, die we na een hele tijd toch vonden. Ik heb mijn broek bij een naaiwinkel binnengedaan en toen we naar Atiy wouden vertrekken bleek dat we er niet gingen geraken. Er waren nog steeds blokkades en zelfs Anna geraakte er niet met haar eigen busje. Dus gingen we maar terug naar huis. Daar heb ik gewerkt aan mijn taken voor het KaHo, wat verbazingwekkend goed ging, en toen ik na 3u echt nood had aan iets anders zijn we naar de supermarkt gegaan. We beseften ineens dat we de laatste tijd veel gaan eten waren en bitterweinig zelf gekookt hadden. Dat is heel tof en zo ontdek je enorm veel gerechten, maar we besloten toch om nu iets meer te koken. We hebben immers nog een pot spaghettisaus staan, mmm!

Op de terugweg kwamen we een kapsalon tegen en Sarah zei ‘Dit ziet er wel modern uit…’ ik had immers al een tijdje zin om mijn haar te knippen, het werkte op mijn zenuwen, maar ik wist helemaal niet welk kapsel ik wou. Ik stapte dus binnen en gaf de kapster carte blanche. Het was een hele lieve, vriendelijke mevrouw die bijna de hele tijd met me gebabbeld heeft. Ze verzekerde me dat ik een ‘jong, hip kapsel’ ging krijgen. En weet je wat, ik ben er best tevreden mee! Lekker kort, zalig fris. Tegen de tijd dat we buiten kwamen was het al laat en na ons eten en een beetje gekeuvel met Luz en Amalia was het al bedtijd.

Zaterdag 16 april 2011

Mama is jarig! Ik was veel te vroeg wakker en heb intussen mijn blog geschreven. Straks gaan we naar de NSC en kunnen we skypen, ik vind het echt leuk dat ik mama kan zien op haar verjaardag, want bij ons is dat toch altijd een hele speciale dag. Man wat ben ik benieuwd wat de mannen voor haar hebben gedaan!


Nu zit ik hier, met een bloemenkrans om m'n nek en het 'Lang zal ze leven' lied op m'n lippen...

Toedels! x

Kippenvelmoment

Maandag 11 april 2011

Maandag hebben we op de NSC paaseieren geverfd en kuikentjes uitgeprikt met zo’n prikpen op een moesje, nostalgie uit m’n kindertijd.
Bij de grote hebben Sarah en ik allebei een kind geobserveerd tijdens alle lessen, wat zie je dan veel en merk je veel op! Maar laat mij toch maar gewoon lesgeven en hen helpen in plaats van te kijken en te luisteren, dat vond ik maar saai eerlijk gezegd. Maar dat kan ook komen omdat we die middag iets vreselijks slechts hadden gegeten. Voor de 1e keer vond ik het eten dat we toen hebben gegeten echt niet te vreten (zoals de Hollanders dat hier zo mooi kunnen zeggen). Veel te veel ui, veel te veel look, de vis die erin zat smaakte nergens naar en ook de aardappel onderaan was allesbehalve lekker. We hebben dat dus maar snel aan de kant geschoven en ons tevreden gesteld met een kopje thee (wat ik hier ook met sloten drink). Dat eten had me dus enorme buikkrampen gegeven, echt vreselijk, maar na enkele opluchtende scheetjes (jaja, vrouwen laten ook scheten en héél af en toe hoor ik daar ook bij :p) was alles gelukkig weer terug in orde. Ik vermoed dat ik gezegend ben met een stel enorm sterke darmen, waar ik heel blij mee ben nu ik hier ben!

Dinsdag 12 april 2011
Dinsdag, daar wil ik het eigenlijk écht over hebben. Het was ‘Dia del niño’ en het was heerlijk!
’s Ochtends hadden enkele klassen een dansje of klein optreden voorbereid. Heel leuk om te zien en sommige kostuums waren echt prachtig gemaakt. Zo had het 2e leerjaar alles uit krantenpapier gemaakt, de jurken, kostuums voor de jongens, tot aan de paraplu’s toe. Toen ik naar het schouwspel aan het kijken was merkte ik pas hoe belangrijk de volksdansen hier zijn. Van kleins af aan worden ze aangeleerd en treden de kinderen op in de traditionele klederdracht. Iedereen is er dan ook heel fier op wanneer ze de eer krijgen om te mogen dansen.

Rond 11u was alles afgelopen en ging iedereen terug naar zijn klas. Daar stond een enorme taart op de kinderen te wachten en kregen ze een Cola of Fanta. De suikercultuur, weet je wel. Nadat ze hun stuk taart hadden opgegeten (sommigen met héél veel moeite) kregen ze nog een plastic zakje vol met ‘dulces’ mee naar huis. Daarin zat o.a. popcorn, chips, chocolade, gelatine, snoepjes, zo van dat slap spek (slappe wiezen noemen wij dat), karamellen… Het is weerzinwekkend om te zien hoeveel suiker de kinderen hier binnenspelen, en dat van jongs af aan. Ze groeien er letterlijk mee op, want de moeders kopen voor hun baby’s / peuters geen melk maar coca cola, omdat dat goedkoper is en omdat er zoveel reclame voor wordt gemaakt. Alle kinderen consumeren hier dagelijks een enorme hoeveelheid snelle suikers. Ze raken, zonder het zelf te weten, langzamerhand verslaafd aan suiker, en dat merk je ook. Aan hun tanden, hun energieniveau, hun spurt naar het ‘suikerwinkeltje’ tijdens de speeltijd. Oh ja, dat had ik nog niet verteld. Tijdens de speeltijd verkoopt de conciërge allerlei snacks op de speelplaats aan de kinderen. Maar, je kan het wel al raden, overal zit suiker in. Je kan er zelfs frietjes kopen, zie je de Belgische kinderen al lopen? Met zwarte tanden en een pakje friet in hun hand. Niet 1x in de week, maar iedere dag. En als het geen frietjes zijn, dan is het gelatine of popcorn.

’s Middags stonden ik en Sarah er alleen voor om het handen wassen – tanden poetsen – ecologische wc’s in goede banen te leiden, maar dankzij de hulp van enkele oudere leerlingen liep alles heel vlot en normaal. Uiteindelijk zullen ze het volledig zelf moeten kunnen wanneer wij weg zijn he.

Omdat het ‘Dia del niño’ was, kregen de kinderen een speciale apoyo escolar van ons.
De leerlingen werden in 5 groepen verdeeld en we gingen de hele middag spelletjes spelen.
We begonnen met een estafetterace zaklopen. Vervolgens ging elke groep bij een spel en werd er na 10 min. doorgeschoven. Zo hadden we koekhappen bij mij, spijkerpoepen bij Sarah, kauwgomhappen bij Anton, aardappelrace bij Anna en blikgooien bij Rink. Oh wat heb ik daarvan genoten. De kinderen lachten zich een breuk tijdens het koekhappen en ook zij genoten er enorm van! Als afsluiter was er nog een estafetterace met bekertjes water. Dat vonden ze ook heel leuk, ze gingen er helemaal in op!

De kinderen van de winnende groep kregen elk 2 speelgoedjes en iedereen kreeg een potloodsetje met 2 potloden, een gom, slijper, latje en een boekje. Wat waren ze hier blij mee! Ik vind het zo leuk om te zien hoe snel ze hier helemaal gelukkig kunnen worden, van een knuffel, een beetje aandacht, een koekje, een potloodsetje, een spelletje…

Nadien konden we met Anna naar huis, maar eerst moesten we nog iets doen. Rink en Gerda zijn met een nieuw project bezig, eentje dat me kippenvel bezorgt. Dankzij de steun uit Nederland kunnen zij hier bedden aankopen die door de gevangenen zijn gemaakt. Het zijn hele mooie, houten bedden (enkel, tweepersoons, stapelbedden). Vervolgens gaan ze naar families toe die hulp gevraagd hebben aan Anna of aan hen, want ze zijn hier inmiddels al meer dan 8 maanden. Daar kijken ze of de familie écht hulp nodig heeft (want sommigen durven wel eens te profiteren van al die liefdadigheid) en die geven ze dan een nieuw bed.

Vandaag gingen we langs bij een vrouw die net haar 9 jarig dochtertje heeft verloren, ze stierf in haar slaap. Nu heeft ze nog 7 kinderen en haar man werkt in Oruro dacht ik, dus is enkel in het weekend thuis. Ze sliepen met z’n zevenen in 2 eenpersoonsbedden. Toen hebben Rink en Gerda voor hen een extra stapelbed geregeld en nog een eenpersoonsbed. Wel, dàt is het voor mij. Dat vind ik vrijwilligerswerk tot in de diepste zin van het woord. Het ontroerde me enorm om te zien hoe zij leefden (en ik durf dan te klagen van een muur met schimmel erop!), ik kreeg een golf van liefde over me heen en, moest ik niet vastzitten aan het KaHo, ik zou Rink en Gerda onmiddellijk helpen met dit prachtige project. Het deed hen heel veel deugd toen ik zei dat ik hun werk geweldig vond. Werken op Atiy is al prachtig, maar als je de mensen die helemaal niks hebben thuis kan bezoeken en een manier kan vinden om hun leven een beetje menselijker te maken, dan gaat daar volgens mij niks, maar dan helemaal niks boven.

Ik was ontroerd, maar in de blije zin van het woord. Zo maak je het verschil, al lijkt het een druppel op een hete plaat, voor hen is die druppel de verfrissing die ze nodig hebben. Broodnodig.
Ik had een ‘Dat-wil-ik-ook’ gevoel. Ooit wil ik dat ook doen. En ik weet dat ‘ooit’ zo onbeduidend en onzeker is, maar zo’n acties, zo’n handelingen, zo’n vrijwilligerswerk die geven me het meest voldane, gelukkige gevoel. De dankbaarheid in hun ogen, de hulp die iemand jou vraagt, de manier waarop die mensen overleven en nog iedere dag stralend glimlachen. Tja, daar kunnen wij alleen ‘U’ tegen zeggen, daar word je heel nederig van en tegelijkertijd compleet gelukkig.

Kippenhartjes op de prehistorische bbq!

Woensdag hebben we op de NSC nog eens rond de kleuren gewerkt. Met het verhaaltje van de kleurenkoe en een leuk liedje erbij kennen de kinderen echt al heel veel kleuren. Je moet ze wel echt aansporen om Nederlands te praten, want ze glijden zo makkelijk terug in hun vertrouwde Spaans. En na de spellingsles met Stephy en Saars laatste prehistorieles zat de dag er alweer op. Ze vliegen hier soms echt voorbij he!

Op donderdag kon ik het me toch niet meer laten om naar het 1e leerjaar te gaan. Ik begin er hoe langer hoe meer van te genieten en vond het te erg om dat te moeten opgeven. Dus voorlopig kan ik in de voormiddag naar het 1e leerjaar en in de namiddag vergaderen met de leerkrachten van het secundair voor ons afvalproject en helpen in de apoyo escolar. Een drukke, maar heerlijke combinatie.

Ik heb ook net gehoord van de studenten die vorig jaar naar Atiy geweest zijn dat ze zo teleurgesteld zijn dat er zo goed als niks meer van hun harde werk over blijft. Wat logisch is natuurlijk. Daarom ben ik ook enorm blij dat wij zo nauw met de leerkrachten samenwerken, dat geeft ons afvalproject zoveel meer slaagkans… Ook Anna is heel blij dat we nog maar eens proberen om de kinderen aan te zetten om te sorteren, en nu we 3 leerkrachten hebben die er hetzelfde over denken, zie ik het wel positief in!

Vrijdag had een kindje zijn pols pijn gedaan tijdens de turnles. Het zag er echt dik en gezwollen uit dus ik wou met hem naar de medische post gaan, iets verderop. Maar dat mocht niet! De kinderen mochten in geen geval de school verlaten, ook niet als ze aan het huilen waren van de pijn! Na veel overhaalpraatjes is het mij (en de verpleegster, die ik was gaan halen) gelukt om het kindje mee te nemen naar de dokter. Gelukkig was er niks ergs aan de hand en zat hij even later rustig te eten. In de namiddag was het geen apoyo escolar omdat er een voorstelling was voor en met allerlei psychologen, maar het fijne weet ik er ook niet van. Intussen heb ik (Sarah was boodschappen gaan doen met Annemieke voor de prehistoriedag) samen met Anna het speelgoed gesorteerd. Anna krijgt altijd allerlei spullen van overal: Nederland, kennissen in Bolivia… Dat zijn meestal kleren en speelgoed. We hebben een hele zak vol gesorteerd: wat moet naar de campo (= platteland), wat kan in het winkeltje verkocht worden, welke dingen horen samen… Een tof werkje.

’s Avonds zijn we samen met Amalia (van ons gastgezin) iets gaan drinken in een gezellig café. Oh wat deed het deugd om zo eens een relaxte vrijdagavond te hebben! Zalig, en met een geweldige herinnering waar we nog veel om gelachen hebben. Die avond zijn we immers naar Amalia’s werk gegaan, ze is advocate. Daar gingen we binnen bij een collega-goede-vriend van haar en vertelden ik en Sarah dat we enkele maanden geleden in Chili getrouwd waren maar nu in Bolivië wilden scheiden. Het was hilarisch, ik kon me niet houden van lachen! En Willy (de vriend) bleef zo serieus en legde ons braaf uit wat onze mogelijkheden waren. Toen Sarah voorstelde om dan maar terug naar Chili te gaan en ik er droog op antwoordde: ‘Ja, maar ik ga niet mee met jou hoor’ kon ik me echt niet meer houden! Ik lag helemaal strijk en gelukkig kwam Amalia toen binnen om ons te verlossen en te vertellen dat het een grapje was. Die arme Willy toch, hij zei dat z’n hart in z’n keel klopte en hij écht niet wist wat te doen! Ze was geslaagd, meer dan geslaagd. Na ons drankje, ik nam een Ruso Negro: lekker zoet maar wel heel straf, gingen we terug naar huis want… de prehistoriedag kwam eraan!

Het had ’s nachts geregend maar gelukkig was het ’s ochtends alweer droog, oef! De kinderen waren allemaal op tijd zodat we om 9u stipt konden vertrekken! Na weer een heerlijke (kuch kuch) trufirit kwamen we aan in Pairumani. Wat een prachtige plek! Helemaal in de bergen maar met een geweldige natuur zo ver als je kon kijken. De kinderen waren op slag in de zevende hemel en gingen het terrein verkennen terwijl de rest al het materiaal naar boven zeulde. Omdat ik in de voormiddag geen groepje had om te begeleiden (tijdens de verkenningsopdrachten of het koken) heb ik me aan het vuur gezet. Of beter: het toekomstige vuur. We hadden enkel lucifers, een klein beetje stro en vochtig hout. Na enkele mislukte pogingen begon m’n moed al wat te zakken maar ik weigerde om me over te geven aan het aanmaakblokje! En… Lucas (een lln uit het secundair onderwijs op de NSC) was in aantocht. Hij hielp me met blazen, nieuwe tentjes maken… En het loonde, uiteindelijk bleven de vlammetjes branden en was het hout vertrokken! Fier dat ik was! Ik weet niet hoe lang ik eraan gewerkt had, maar het was lang, heel lang. Het was ons toch gelukt, jochei!

Intussen stond de soep op het vuur, maakten ik en Melissa de Pellepatatten en werden er kippensatés gemaakt. Maar niet alleen kippensatés, ook de kippenhartjes werden op stokjes geprikt en er werd een koeienhart gesneden die op de spies ging. Terwijl dat allemaal lag te bakken was het tijd voor de 1e activiteit. Omdat er enkel meisjes met mij meegingen hebben we geweefd. Eerst zelf een weefgetouw gemaakt, laten zien hoe men aan de hand van een spinnenwiel touw maakte van wol en toen was het tijd om zelf aan de slag te gaan. Helaas konden we niet zoveel weven want ons uurtje was al snel om en het was etenstijd!
De soep dronken we uit halve kalabassen (zoals de echte he) en ook de kippen- en koeienhartjes waren best wel lekker. Er waren ook de heerlijke aardappelen, satés van champignons en brooddeeg dat we boven het vuur moesten bakken. Dat was ook enorm lekker.

Omdat Thijs, een van de kinderen, jarig was, had hij grote marshmallows mee die we ook boven het vuur konden laten smelten. Een heerlijk dessertje!

Jammer genoeg kwamen er ook tijdens de 2e activiteit geen jongens (die hadden het te druk met wapens maken) waardoor ik enkel geweefd heb met de meisjes. Ik vond het wel een beetje jammer dat ik niet heb kunnen sjorren en hutten bouwen, ik had er zo naar uitgekeken! Maar al bij al was het een geweldig geslaagde dag en ging iedereen met een prehistorisch gevoel naar huis. En vooral met een volle maag van al dat lekkere eten en vlak voor we vertrokken was er ook nog een enorme kom fruitsla. Lekker, maar oh zoveel!

Eenmaal terug thuis (jaja, weer na een uurtje trufiplezier) waren we echt heel moe. Na een Frank & Frey filmpje kropen we er dan ook snel in…

… om zondag helemaal te genieten. Met een stralende zon op m’n snoet ging ik wat lezen in ons mini-tuintje en kreeg daarna de geweldige ingeving om eens te gaan zwemmen. Met de aanwijzingen van Amalia op zak namen we een trufi richting ‘Marina del Rei’. En toen werden we weer 100% toerist. Het was een klein, intiem buitenzwembad waar ook andere buitenlanders waren, dus werden we voor het eerst niet zo heel erg aangestaard. Het was echt een vakantiegevoel. Zwemmen, zonnen op een strandstoel (geen papa die zaagt dat ik me moet insmeren :p ), in het bubbelbad gaan zitten! Heerlijk!

Om hem helemaal compleet te maken gingen we ’s avonds op zoek naar een restaurantje. Natuurlijk was er heel weinig open, het was immers nog steeds zondag, maar we zagen op een pleintje allerlei kinderen en een clown die vals meezong op een zomerhit. Wij erheen, het was feest voor ‘Dia del niño’ (12/04) en alle kinderen konden spelen, kregen ballons, werden geschminkt… En de Globbos was ook open. Opnieuw een iets sjieker restaurant, iets westers. Ik nam me er een vegetarisch broodje (als verzet tegen de enorme vleescultuur hier, het was voor mij de 1e vleesloze dag sinds onze aankomst) en dat was heerlijk! Hemels, de perfecte verwen-relax zondag. We hadden er beiden enorm nood aan en hebben ervan genoten.

Maandag is het alweer werkdag, na mijn blog ga ik me nog eens aan m’n portfolio proberen zetten. Wat een hels werk is me dat! Maar dat moet nu eenmaal ook gebeuren…
Ziezo, tot zover m’n update.

Tot de volgende!
Xx

Tambien la lluvia

Hallo allemaal!

Eigenlijk heb ik niet zo heel veel te vertellen, maar ik heb besloten om jullie toch eventjes up te daten met wat nieuws uit het verre Bolivia.

Zaterdag zijn we eerst met Annemieke naar de cancha gegaan om wat inkopen te doen voor onze prehistoriedag. De cancha is echt ongelofelijk groot he, dat kan je je niet voorstellen. Je kan er ook alles krijgen, en iedere keer als we er heengaan verbaas ik me over het aanbod. En dat mag je soms wel heel letterlijk nemen. Zo zag ik ineens naast me een bordje hersenen liggen van een of ander beest, en even verder toonde een verkoper ons een ongewassen bot van een dier, inclusief gewricht en pees… brrrr. Ook als je door het voedingsgedeelte moet is de stank soms niet te harden. Ze koken er niet alleen, ook de slagers doen hun werk daar in hun kleine keukentjes onder hun tentjes. Intussen weten we al wat we mogen verwachten maar in het begin was ook dat wel eventjes slikken hoor, de mannen van de Renmans zouden het moeten zien ;). Als ik die 2 vergelijk, amai, een groter verschil kan er nauwelijks zijn.

Maar dat is toch iets wat wij missen vind ik hoor, zo’n cancha. Het is wel een gigantische plek, maar je vindt er werkelijk alles. Van plastic schoenen tot weefgetouwen en posters van Justin Bieber. Het is echt handig! En alles is er ook goedkoper, ik ben intussen ook al expert in het onderhandelen over de prijs geworden. Tof hoor!

Nadien nog wat gewerkt voor school en gebabbeld met de achterblijvers in Zele. En omdat we er al zo lang zin in hadden, maar het er nog nooit van gekomen was, zijn we zaterdag naar de cinema gegaan. Carlos, de zoon van ons gastgezin, had ons ‘Tambien la lluvia’ aangeraden. Toen we in het Cine Centre aankwamen bleek dat de enige film te zijn die in het Spaans was. Maar we gingen ons niet laten kennen en kochten 2 kaartjes.

Een perfecte keuze. De film ging over 2 regisseurs die een film over de inheemse bevolking maakten, maar tegelijkertijd ontstonden er rellen in Cochabamba (jaja, de film ging over ‘onze’ stad) omdat de regering de watertoevoer ging afsluiten. Het was heel leuk om de stad te herkennen en tot mijn grote verbazing verstond ik meer dan de grote lijnen. Ik heb zelfs een paar grapjes kunnen meepikken! Tijdens de discussie verloor ik wel even de draad, maar achteraf was ik toch tevreden dat we hem hadden gezien. Het had me deugd gedaan en ik begin echt te houden van de Spaanse taal. Ik geniet er zo van om te kunnen babbelen met de mensen op de trufi, de taxichauffeur, de verkoopsters in de winkel of op straat, ons gastgezin… Zalig vind ik dat!

Zondag was het ‘Día del pieton’ aka autoloze zondag. Was dat even raar! Helemaal geen verkeer terwijl het hier normaal razend druk is, op elk moment van de dag. Met het zonnetje op onze snoet wandelden we doelloos door de straten. Net toen we er allebei genoeg van kregen en besloten om terug naar huis te gaan, kwamen we een dansvoorstelling tegen. Voor de dansschool ‘Attitude’ gaven verschillende leeftijdsgroepen een klein optreden. De kleinere kinderen waren heel mooi en schattig in hun blinkende pakjes, maar het echte spektakel kwam pas toen de stoere gasten het beste van zichzelf lieten zien. Het waren 5 breakdansers die de monden van het publiek lieten openvallen. Met salto’s, kronkeldingen op de grond (vraag me niet hoe dat allemaal noemt), springen in handenstand en op hun hoofd draaien. Echt heel spectaculair.
Ik heb er ook voor het eerst Sopa de Mani gegeten, een echt typisch streekgerecht dat me al veel de hemel in geprijsd was. En terecht, echt heerlijk was het! Maar ook heel veel, gelukkig dat Sarah me hielp want anders had ik het niet opgekregen. Voldaan stapten we naar huis terug.

Omdat het de volgende dag Saars verjaardag was besloten we om die avond te gaan eten. We wouden eigenlijk naar een Italiaans restaurant gaan, maar dat was gesloten, maar na even zoeken vonden we zo’n gezellig Boliviaans restaurantje. En we waren er helemaal alleen. We hadden goed gekozen want ze maakten de lasagne die we besteld hadden helemaal vers, en dat kon je proeven! Heerlijk.
Maandag: Sarah’s verjaardag! Jochei! Na mijn looptoertje ben ik 21 ballonnen gaan kopen. Stiekem blies ik ze op in m’n kamer, maar toen gebeurde er iets wat nog nooit gebeurd was! Sarah klopte ’s morgens op mijn deur, en net toen ik ‘nee’ wou zeggen deed ze ze toch wel open zeker! Snel de kier terug dicht geduwd en verder geblazen. Maar ik voelde me zo schuldig (Sarah was geschrokken van die deur) dat ik met amper 12 ballonnen naar haar kamer ging en ‘Gelukkige verjaardag’ riep terwijl de ballonnen in het rond vlogen. Je had haar gezicht moeten zien! Geweldig. De rest heb ik dan maar bij haar opgeblazen zodat ze er toch nog 21 had. Na ons ontbijt ging zij taart zoeken voor de kinderen op de NSC terwijl ik mijn was deed.

Op de NSC heb ik samen met de kleutertjes hun kleurenboekje afgewerkt waar we vorige week woensdag mee gestopt waren. En na juf Annemiekes inleiding adhv het verhaaltje van de kleurenkoe ging het weer heel vlot. Ze beginnen ze al goed te kennen, de kleuren. Veel herhalen is de boodschap, maar door de leuke activiteiten leren ze al spelend. Annemieke doet dat echt ongelofelijk goed vind ik. Ik kijk er al naar uit om samen met haar het volgende thema uit te werken: groeten en fruit. Omdat dat aansluit bij de kleuren, zo blijven de kinderen ook die oefenen in het volgende thema.

Intussen was Sarah omgetoverd tot bloemenjuf omdat ze jarig was en na de heerlijke taart kreeg ze een bouwpakket van ‘Hans en Grietje’ cadeau. Echt attent van Annemieke, en zo toepasselijk ;).
Met de grote heb ik met Stephy rond spelling gewerkt. Da’s ook heel leuk omdat je je materiaal krijgt maar helemaal je eigen ding mag doen ivm het aanbrengen.

Na de les waren we allebei nog steeds in de verjaardagsroes van Sarah en besloten we in een gekke bui om nóg eens te gaan eten, dit keer wel in ons Italiaans restaurant. Het kon niet op! (Maar we hadden een goed excuus, niet?). Ik nam ravioli met spinazie erin en Sarah tagliatelle met hesp. Het was een poepsjiek restaurant, maar het was ook poepsjiek eten en enorm verzorgd. Het was zelfs zó lekker dat Saar zich overeten had, waardoor ze een beetje misselijk naar huis liep… En dat op haar verjaardag.
Toen we thuiskwamen vonden we een ietwat boze oma Luz. Ze had die avond voor ons gekookt en taart gebakken, maar we wisten van niks! Ze had ons niks verteld, waarschijnlijk als verrassing, maar ja, dat konden wij niet weten he. We hebben het dan goed gemaakt door een Spaanse versie van ‘Happy Birthday’ te zingen, de kaarsjes uit te blazen en in een Boliviaans grapje te trappen. Er lag een druif op de crèmetaart en Sarah moest die opeten zonder handen, natuurlijk kreeg ze dan een deel van de crème in haar gezicht geduwd, dat blijft grappig he! Onder lichte dwang van Luz moesten we er nog een stuk taart bijproppen – oh nee! – maar ze was heel lekker, en het gebaar van hen was ook ontzettend lief vond ik. Eind goed, al goed.

Dinsdag was het terug werkdag. Maar we zijn niet naar Atiy geweest. We hebben de hele cancha afgelopen (achja, de hele cancha is misschien een beetje overdreven, maar toch een héél groot stuk) om vuilbakken voor ons afvalproject te zoeken. Bleek dat natuurlijk niemand zoveel vuilbakken had. Na lang zoeken kwamen we dan op een kraampje terecht waar we al 16 vuilbakken konden meenemen en de rest konden bestellen. Dat is al een serieuze hap uit onze rekening hoor, zelfs met onze rijke euro’s. We schrokken er allebei van. Maar hopelijk hebben we onze 32 kleine vuilbakken en onze 12 grote nu tegen volgende week donderdag. Net op tijd voor onze voorstelling op de secundaire school (de lagere volgt nadien).

Ik heb me wel door de dag moeten sleuren eerlijk gezegd, ik was heel moe opgestaan en dat was niet over gegaan. Ik heb al een paar dagen last van keelpijn, maar ze breekt zo niet echt door. Ik voel me dus te goed om ziek te zijn maar tegelijkertijd ook te ziek om goed te zijn, begrijp je? Echt hatelijk. Ik ga er dus weer eens vroeg ingekropen in de hoop dat rust beterschap brengt. We zullen wel zien. Maar ik mis m’n enthousiaste, levendige zelf toch al hoor. Want ik word altijd zo weemoedig als ik ziek ben, vreselijk irritant, dan werk ik mezelf op de heupen ;).
Op zo’n momenten ben ik zielsgelukkig dat ik alle lieve mailtjes nog eens kan herlezen, dat kan me er echt bovenop helpen. Da’s dan een beetje in de plaats van een dikke knuffel die ik thuis zou krijgen. Het brengt weer een glimlach op m’n gezicht.
En met die bemoedigende woorden in m’n gedachten kruip ik er, zoals gezegd, vroeg in.

Slaapwel allemaal, en tot fleus! x