Kippenhartjes op de prehistorische bbq!

Woensdag hebben we op de NSC nog eens rond de kleuren gewerkt. Met het verhaaltje van de kleurenkoe en een leuk liedje erbij kennen de kinderen echt al heel veel kleuren. Je moet ze wel echt aansporen om Nederlands te praten, want ze glijden zo makkelijk terug in hun vertrouwde Spaans. En na de spellingsles met Stephy en Saars laatste prehistorieles zat de dag er alweer op. Ze vliegen hier soms echt voorbij he!

Op donderdag kon ik het me toch niet meer laten om naar het 1e leerjaar te gaan. Ik begin er hoe langer hoe meer van te genieten en vond het te erg om dat te moeten opgeven. Dus voorlopig kan ik in de voormiddag naar het 1e leerjaar en in de namiddag vergaderen met de leerkrachten van het secundair voor ons afvalproject en helpen in de apoyo escolar. Een drukke, maar heerlijke combinatie.

Ik heb ook net gehoord van de studenten die vorig jaar naar Atiy geweest zijn dat ze zo teleurgesteld zijn dat er zo goed als niks meer van hun harde werk over blijft. Wat logisch is natuurlijk. Daarom ben ik ook enorm blij dat wij zo nauw met de leerkrachten samenwerken, dat geeft ons afvalproject zoveel meer slaagkans… Ook Anna is heel blij dat we nog maar eens proberen om de kinderen aan te zetten om te sorteren, en nu we 3 leerkrachten hebben die er hetzelfde over denken, zie ik het wel positief in!

Vrijdag had een kindje zijn pols pijn gedaan tijdens de turnles. Het zag er echt dik en gezwollen uit dus ik wou met hem naar de medische post gaan, iets verderop. Maar dat mocht niet! De kinderen mochten in geen geval de school verlaten, ook niet als ze aan het huilen waren van de pijn! Na veel overhaalpraatjes is het mij (en de verpleegster, die ik was gaan halen) gelukt om het kindje mee te nemen naar de dokter. Gelukkig was er niks ergs aan de hand en zat hij even later rustig te eten. In de namiddag was het geen apoyo escolar omdat er een voorstelling was voor en met allerlei psychologen, maar het fijne weet ik er ook niet van. Intussen heb ik (Sarah was boodschappen gaan doen met Annemieke voor de prehistoriedag) samen met Anna het speelgoed gesorteerd. Anna krijgt altijd allerlei spullen van overal: Nederland, kennissen in Bolivia… Dat zijn meestal kleren en speelgoed. We hebben een hele zak vol gesorteerd: wat moet naar de campo (= platteland), wat kan in het winkeltje verkocht worden, welke dingen horen samen… Een tof werkje.

’s Avonds zijn we samen met Amalia (van ons gastgezin) iets gaan drinken in een gezellig café. Oh wat deed het deugd om zo eens een relaxte vrijdagavond te hebben! Zalig, en met een geweldige herinnering waar we nog veel om gelachen hebben. Die avond zijn we immers naar Amalia’s werk gegaan, ze is advocate. Daar gingen we binnen bij een collega-goede-vriend van haar en vertelden ik en Sarah dat we enkele maanden geleden in Chili getrouwd waren maar nu in Bolivië wilden scheiden. Het was hilarisch, ik kon me niet houden van lachen! En Willy (de vriend) bleef zo serieus en legde ons braaf uit wat onze mogelijkheden waren. Toen Sarah voorstelde om dan maar terug naar Chili te gaan en ik er droog op antwoordde: ‘Ja, maar ik ga niet mee met jou hoor’ kon ik me echt niet meer houden! Ik lag helemaal strijk en gelukkig kwam Amalia toen binnen om ons te verlossen en te vertellen dat het een grapje was. Die arme Willy toch, hij zei dat z’n hart in z’n keel klopte en hij écht niet wist wat te doen! Ze was geslaagd, meer dan geslaagd. Na ons drankje, ik nam een Ruso Negro: lekker zoet maar wel heel straf, gingen we terug naar huis want… de prehistoriedag kwam eraan!

Het had ’s nachts geregend maar gelukkig was het ’s ochtends alweer droog, oef! De kinderen waren allemaal op tijd zodat we om 9u stipt konden vertrekken! Na weer een heerlijke (kuch kuch) trufirit kwamen we aan in Pairumani. Wat een prachtige plek! Helemaal in de bergen maar met een geweldige natuur zo ver als je kon kijken. De kinderen waren op slag in de zevende hemel en gingen het terrein verkennen terwijl de rest al het materiaal naar boven zeulde. Omdat ik in de voormiddag geen groepje had om te begeleiden (tijdens de verkenningsopdrachten of het koken) heb ik me aan het vuur gezet. Of beter: het toekomstige vuur. We hadden enkel lucifers, een klein beetje stro en vochtig hout. Na enkele mislukte pogingen begon m’n moed al wat te zakken maar ik weigerde om me over te geven aan het aanmaakblokje! En… Lucas (een lln uit het secundair onderwijs op de NSC) was in aantocht. Hij hielp me met blazen, nieuwe tentjes maken… En het loonde, uiteindelijk bleven de vlammetjes branden en was het hout vertrokken! Fier dat ik was! Ik weet niet hoe lang ik eraan gewerkt had, maar het was lang, heel lang. Het was ons toch gelukt, jochei!

Intussen stond de soep op het vuur, maakten ik en Melissa de Pellepatatten en werden er kippensatés gemaakt. Maar niet alleen kippensatés, ook de kippenhartjes werden op stokjes geprikt en er werd een koeienhart gesneden die op de spies ging. Terwijl dat allemaal lag te bakken was het tijd voor de 1e activiteit. Omdat er enkel meisjes met mij meegingen hebben we geweefd. Eerst zelf een weefgetouw gemaakt, laten zien hoe men aan de hand van een spinnenwiel touw maakte van wol en toen was het tijd om zelf aan de slag te gaan. Helaas konden we niet zoveel weven want ons uurtje was al snel om en het was etenstijd!
De soep dronken we uit halve kalabassen (zoals de echte he) en ook de kippen- en koeienhartjes waren best wel lekker. Er waren ook de heerlijke aardappelen, satés van champignons en brooddeeg dat we boven het vuur moesten bakken. Dat was ook enorm lekker.

Omdat Thijs, een van de kinderen, jarig was, had hij grote marshmallows mee die we ook boven het vuur konden laten smelten. Een heerlijk dessertje!

Jammer genoeg kwamen er ook tijdens de 2e activiteit geen jongens (die hadden het te druk met wapens maken) waardoor ik enkel geweefd heb met de meisjes. Ik vond het wel een beetje jammer dat ik niet heb kunnen sjorren en hutten bouwen, ik had er zo naar uitgekeken! Maar al bij al was het een geweldig geslaagde dag en ging iedereen met een prehistorisch gevoel naar huis. En vooral met een volle maag van al dat lekkere eten en vlak voor we vertrokken was er ook nog een enorme kom fruitsla. Lekker, maar oh zoveel!

Eenmaal terug thuis (jaja, weer na een uurtje trufiplezier) waren we echt heel moe. Na een Frank & Frey filmpje kropen we er dan ook snel in…

… om zondag helemaal te genieten. Met een stralende zon op m’n snoet ging ik wat lezen in ons mini-tuintje en kreeg daarna de geweldige ingeving om eens te gaan zwemmen. Met de aanwijzingen van Amalia op zak namen we een trufi richting ‘Marina del Rei’. En toen werden we weer 100% toerist. Het was een klein, intiem buitenzwembad waar ook andere buitenlanders waren, dus werden we voor het eerst niet zo heel erg aangestaard. Het was echt een vakantiegevoel. Zwemmen, zonnen op een strandstoel (geen papa die zaagt dat ik me moet insmeren :p ), in het bubbelbad gaan zitten! Heerlijk!

Om hem helemaal compleet te maken gingen we ’s avonds op zoek naar een restaurantje. Natuurlijk was er heel weinig open, het was immers nog steeds zondag, maar we zagen op een pleintje allerlei kinderen en een clown die vals meezong op een zomerhit. Wij erheen, het was feest voor ‘Dia del niño’ (12/04) en alle kinderen konden spelen, kregen ballons, werden geschminkt… En de Globbos was ook open. Opnieuw een iets sjieker restaurant, iets westers. Ik nam me er een vegetarisch broodje (als verzet tegen de enorme vleescultuur hier, het was voor mij de 1e vleesloze dag sinds onze aankomst) en dat was heerlijk! Hemels, de perfecte verwen-relax zondag. We hadden er beiden enorm nood aan en hebben ervan genoten.

Maandag is het alweer werkdag, na mijn blog ga ik me nog eens aan m’n portfolio proberen zetten. Wat een hels werk is me dat! Maar dat moet nu eenmaal ook gebeuren…
Ziezo, tot zover m’n update.

Tot de volgende!
Xx