’s Ochtends kwam Anna ons met haar busje ophalen om samen naar Atiy te rijden, spannend! Onderweg werden de andere vrijwilligers opgehaald zodat we met een stampvol hobbelend busje op de school aankwamen.
Ze liet ons het winkeltje zien, waar ze allerlei kledij en speelgoed verkopen voor een democratisch prijsje. Dat winkeltje doet tevens dienst als vrijwilligersruimte, zodat onze bezittingen veilig achter slot en grendel liggen. Vervolgens liet ze ons het schooltje zien en legde ons de functie van de projecten, klaswerking en het hele Atiy-gebeuren uit. Heel rustig en duidelijk, wat we niet gewoon zijn van onze anders zo chaotische Anna .
In de namiddag moesten we in sneltempo lunchen want we hadden ook les in de NSC! En of het er leuk was, we werkten rond het verhaal van de 3 biggetjes (waar de 2 eerste biggetjes wel opgegeten worden door de wolf en enkel het 3e overleeft – ik prefereer onze versie toch hoor). Als verwerking moesten de kleutertjes een strooien huisje bouwen door papier te beplakken met stro. Maar omdat Alex – die normaal met mij moet werken op niveau 1e leerjaar – zo enthousiast was hebben we hem laten meewerken aan het huisje. Hij fleurde helemaal op! Echt een plezier om te zien. Ik heb vooral met Inia, een kleutertje gewerkt, echt heerlijk.
Thuisgekomen heb ik nog even getest of ik wel nog suikercement kan maken voor onze snoephuisjes van zaterdag, uiteraard verleer je zoiets niet gauw he!
Donderdag 17/03/2011
Donderdagochtend was het onze beurt om zelfstandig naar Atiy te geraken. Maar met de hulp van Anton en Tineke, 2 Nederlandse vrijwilligers, zijn we er goed en wel geraakt.
Rink (een deel van het fameuze ‘Rink & Gerda’ koppel, zij zijn hier al ongeveer 6 maanden en kennen Atiy als hun broekzak) nam ons mee naar het schooltje en stelde ons voor aan een klasje. We gingen elk in een 2e leerjaar observeren, omdat er momenteel nog 2 Zweedse meisjes klasondersteuning aan het 1e leerjaar geven, en trop is teveel he. Daar, in dat 2e leerjaar kwam ik binnen, stelde mezelf voor en zocht een plaatsje in de klas. Maar dat was er natuurlijk niet dus ging ik maar bovenop een bank zitten, ergens achteraan. Ik heb m’n ogen uitgekeken…
Even beschrijven: er zaten 42 leerlingen in de klas die niet groter was dan een gemiddeld tot klein lokaal bij ons. De juf, een op leeftijd gekomen dame die duidelijk haar sparkle verloren was, liep rond om de huistaken te verbeteren. Een nachtmerrie die de vollen 45 minuten duurde. Als de leerlingen het niet goed gedaan hadden trok ze aan hun haar, gaf hen een tik, doorstreepte de hele pagina of scheurde ze er gewoon uit. Ze riep tegen de kinderen en lachte niet 1 keer. Gedurende de hele voormiddag, want meer les krijgen de leerlingen niet, heeft ze enkel het verschil tussen een kleine letter en een hoofdletter uitgelegd. En hoe! De aandacht van de hele klas kreeg ze nooit, de kinderen lopen rond, spelen met een tol, gaan naar buiten als ze het willen, kortom: alles behalve les volgen. Dus roept de juf maar, tegen die die het willen horen, en de rest heeft pech. Brute pech.
Ze schreef 2 zinnen en 19 voorbeelden op bord om haar leerlingen duidelijk te maken wanneer ze een hoofdletter moesten gebruiken, als huistaak moesten de kinderen dit nog eens overschrijven. Nuttig he? En ik zat achteraan en zag de minuten veel te langzaam wegtikken. Toen het eindelijk 11u was hadden de kinderen pauze. Als snack kregen ze een cakeje en chocomelk, er wordt geprobeerd de lln fruit te leren eten, maar dat lukt écht niet in deze dulce-cultuur (=suiker) waar ze in opgroeien. De pauze duurt hier 45 minuten, en na een beetje onwennig gestaar van mijn kant uit besloot ik om me tussen de kinderen te wagen, goede zet Lieselot! Ze kwamen spontaan met me spelen en ik heb echt genoten van al die lachende gezichtjes en lieve knuffels. De kinderen hebben hier weinig, maar ze geven zoveel! Nadien ging de juf nog een uurtje door met gillen en toen mochten de kinderen eindelijk naar huis.
Naar de comedor dan maar, dat is de eetzaal, daar kunnen de vrijwilligers gratis een warme maaltijd meepikken. Heel handig vind ik dat. De kinderen betalen er 1,5 boliviano voor (=0,15 eurocent). Na het eten moeten ze hun eigen bord afwassen en hun tanden poetsen. Een hele opdracht en sommige snode jongens maken er een sport van om hieraan te proberen ontsnappen. Maar dat is buiten ons gerekend! Al moeten we de tandpasta op hun vingers smeren of eigenhandig hun tanden poetsen, proper zullen ze zijn!
Als ‘beloning’ mogen ze naar de wc gaan, wat voor vele kinderen al een luxe is, en het zijn dan nog ecologische wc’s. Dus een attractie is geboren. De kinderen zijn er dol op! Ze hebben 1,5 uur om allemaal naar de wc te gaan, en soms is dat zelfs nog te weinig. Ook hierop moeten we de hele tijd toezicht houden en ze echt opjagen, sommigen zouden er een half uur kunnen opzitten.
Ook de vrijwilligers hebben een aparte ecologische wc, maar omdat er nog geen sleutel is om die te openen en te sluiten (noodzakelijk, anders gaan de kinderen hier ook gebruik van maken) moeten we ons redden met een schroevendraaier. Wil je naar de wc? Neem dan maar een schroevendraaier mee :) !
Om kwart voor 2 begint dan de apoyo escolar AKA de naschoolse opvang. Daar maken de kinderen die ingeschreven zijn hun huiswerk, of iets wat erop lijkt. Want het is zo nutteloos als wat, als ik het even cru mag uitdrukken. Ze moeten een blad uit hun werkboek overschrijven, en als ze de tekeningetjes niet meegetekend hebben is het fout. Of ze moeten woorden met de letter ‘p’ in de krant zoeken, terwijl ze nog helemaal niet weten hoe de letter ‘p’ eruit ziet, laat staan in al die verschillende lettertypes. De ouderen krijgen soms cijferoefeningen mee, een heel blad vol! En het is niet ’45 x 15’ ofzo he, neen dan zijn het onmiddellijk lange vermenigvuldigingen zoals ‘98554 x 44752’. Ik heb een meisje uit het 5e leerjaar geholpen die zelfs haar tafels nog niet uit het hoofd kende, je kan je wel voorstellen hoeveel moeite ze had met haar huiswerk. Zuchten en puffen is het. En dat 2u aan een stuk. Om 4u gaat iedereen terug naar huis, enkelingen met nog een beetje huiswerk op zak. Maar dankzij de vele vrijwilligers die nu op Atiy aanwezig zijn kunnen we hen wel redelijk goed aansporen om alles af te werken.
Moe keerden we terug naar huis. Atiy ligt in Buena Vista, een arm dorpje ver verwijderd van de grote stad. 2u en evenveel trufi’s later konden we op ons bed neerploffen. Ik denk dat we donderdag onze 1e echte cultuurschok gekregen hebben. Maar Sarah verzekerde me dat ik een extreem voorbeeld van lesgeven gezien had. De leerkracht die zij gezien had was wel lief voor haar leerlingen, wat voor mij al een hele opluchting was. Maar het verschil in lesgeven kan volgens mij niet groter zijn. Voor iedereen die dit leest: kus je beide pollekes maar met het onderwijs dat je krijgt in België. Want eens je gezien hebt wat kansarmoede letterlijk betekend bedank je de hemel wel even dat je in België geboren bent hoor! De kinderen die gezegend zijn met een intellectueel brein kunnen mee op school, maar al die kinderen (en dat zijn er veel, geloof me) die dat tikkeltje meer uitleg nodig hebben of structuur of wat dan ook zijn verloren. Letterlijk. Het is ook bijna niet mogelijk om beter te doen als je een klas van 42 voor je krijgt. En we staan er zo machteloos tegenover he. Kansarmoede, als ik zeg dat het vreselijk en mensonwaardig is gebruik ik nog een understatement. Het raakt me niet in mijn hart, het gaat er als een speer recht doorheen. Maar de lach van die kinderen als je hen kietelt, als je met hen speelt, als je hen aandacht geeft. Die is hemels, ook als hebben zij dingen meegemaakt die je niemand toewenst, het zijn vechtertjes. Ik kijk naar hen op.
Vrijdag 18/03/2011
Alleen naar Atiy, maar we kwamen onderweg nog andere vrijwilligers tegen ook, dus was het weer een gezellige trufi vol Gringos. Aangekomen op Atiy besloten we om wat aan onze projecten te werken omdat we toch nog niet aan de slag konden in het eerste leerjaar. In de voormiddag hebben we dus aan ons afvalproject gewerkt, concrete stappen uitgedacht en Anton & Tineke warmgemaakt voor het project. Zij blijven hier immers tot juli en het zou handig zijn moesten zij het kunnen blijven opvolgen wanneer wij weg zijn. Want er zijn al vele soortgelijke projecten opgestart en telkens in het water gevallen, dus willen we er voor zorgen dat het deze keer anders is (tegen beter weten in?). Maar er zijn leuke ideeën uit de bus gekomen en ik zie het zitten.
Tegen 12 uur kwamen de eerste kindjes eten en toen was het weer tijd voor het tandenpoetsen en wc klusje. Maar het ging veel vlotter dan donderdag, iedere keer een stapje vooruit en zo geraken ze het stilaan gewoon! In de apoyo escolar was het ook heel rustig. Maar dat kwam natuurlijk omdat het vandaag ‘Dia del padre’ is vaderdag dus. We zijn ook een uurtje vroeger gestopt omdat de kleutertjes vanalles hadden voorbereid en de papa’s in de bloemetjes werden gezet. Dit word hier veel feller gevierd dan in België, de vaders moeten spelletjes doen, de kinderen en mama’s dansen, er worden cadeautjes uitgedeeld… Heerlijk.
De korte stortbui zorgde er wel voor dat onze terugweg een beetje een avontuur was, meer dan anders. De straten waren spontaan omgetoverd in riviertjes en het was fingers crossed dat we niet vast kwamen te zitten. Maar we zijn thuis geraakt… en we hebben internet gevonden vlak tegenover onze deur! Daar is een donutcafé waar ook wifi is, maar je mag enkel op internet als je ook consumeert, wie suggereerde dat ik ging vermageren in Bolivië? Mis poes.
Type you later!
xx
