Smile little sunshine!

Maandag 28 maart 2011
Maandag was heel goed begonnen maar een beetje in mineur geëindigd. Die ochtend heb ik m’n loopschoenen terug aangetrokken om daarna vol energie m’n hele was weer eens schoon te schrobben en ook de badkamer, ons mini-gangetje en mijn kamer een beurt te geven. Heerlijk om zoveel te kunnen doen op zo’n korte tijd.

Rond 10u gingen we richting NSC om wat aan onze taken voor het KaHo te werken en ook nog even te skypen met het thuisfront. Man wat deed het deugd om hen nog eens allemaal te zien, en ook op mijn computerscherm zag ik iedereen tot achter z’n oren glunderen, heerlijk. (Ik denk dat ze me nu echt beginnen missen, maar ssstttt, ik heb niks gezegd he :p.)
Tegen 2u kwam Alexander, de jongen waarmee ik werk, aan. Dat vond ik al een beetje raar, want meestal komt hij net op tijd aan. Maar ach, ik hechte er niet zoveel belang aan. Tot zijn opa naar Annemieke kwam en ik zag dat ze ineens de tranen in haar ogen kreeg. Nadien kwam ze bij ons met het ongelofelijk slechte nieuws: Alexander stopt met de NSC. Hij heeft veel te veel lessen waardoor er zo goed als geen tijd overblijft voor ontspanning en dingen die hij graag doet, zoals sporten. Dit is echt ongelofelijk jammer, maar langs de andere kant ook een heel begrijpelijke keuze van de ouders van Alex.
Zijn laatste les werkte hij dan ook verbazend goed mee, ik heb er echt nog van genoten. Eigenlijk is hij een hele slimme jongen hoor, het komt er gewoon niet altijd uit, wat volgens mij ook komt door zijn veel te drukke leven. Ik hoop echt dat hij nu ten volle kan genieten en echt kind kan zijn. Met spijt in m’n hart gun ik het hem van harte.
Op het einde van de les hebben we Seba’s, een kleutertje op de NSC, zijn verjaardag gevierd. Omdat het tegelijkertijd de laatste les van Alex was kreeg ook hij een cadeautje: elk een ‘bouwpakket’ over de Gelaarsde Kat en de 3 biggetjes. Ze waren in de wolken! Na de verjaardagstaart was het de beurt aan de oudere kinderen. Maar omdat de kinderen toets hadden konden ik en Sarah intussen nog wat werken aan onze opdrachten voor school. Goddank dat we daar internet hebben, da’s echt hemels om in de NSC te werken!
Thuis heb ik heerlijke tortilla’s gemaakt, weer veel te veel voor 2 personen, maar dan konden we er dinsdag ook nog van genieten he!

Dinsdag 29 maart 2011
Van dinsdag gesproken, wat een k**dag! Ik weet niet hoe het kwam, maar ik was enorm moe. In de voormiddag keek ik uit naar onze pauze om een beetje suikers binnen te spelen zodat ik er weer tegenaan kon, maar het werd alleen maar slechter. Ik heb me de rest van de dag doodmoe gevoeld en op weg naar huis zelfs even een dutje gedaan in de trufi. Saar zei dat ik veel bekijks had, maar op dat moment kon ik me er echt niks van aantrekken! Ik was blij dat we thuis waren en ben eens lekker vroeg in m’n bedje gekropen, ik had het broodnodig.

Woensdag 30 maart 2011
Woensdagochtend was ik er dan weer helemaal bovenop. ’s Ochtends ben ik zelfs even verkeerd gelopen tijdens m’n toertje, niet echt verkeerd, ik was gewoon te ver teruggelopen waardoor ik nog een hele toer extra moest doen. Grappig hoor, want toen ik nadien op de kaart m’n route wou bekijken had ik echt geen idee hoe ik dat voor elkaar had gekregen! Na ons ontbijt gingen we naar de vergadering op de NSC. Daar hebben we een aantal leerlingen besproken en ook onze prehistoriedag in elkaar gebokst. Er gaan niet zoveel vrijwilligers meewerken (enkel Delphine eigenlijk) maar we hebben ontdekt dat dat eigenlijk wel goed uitkomt omdat iedereen dan echt de hele tijd iets te doen heeft. En niet met z’n vingers hoeft te draaien, of te wachten op de volgende groep kinderen. We gaan leuke dingen doen, ik heb er echt al zin in.

In de voormiddag gaan we ze in 2 groepen verdelen: de ene groep gaat verkenningsopdrachten doen in het bos terwijl de andere groep prehistorisch gaat koken. Na een uurtje wisselen ze om. Zo kunnen we rond 1u aan tafel, met ons zelfgemaakt eten, en in de namiddag beginnen dan de andere activiteiten.
Dan gaan alle kinderen in 3 groepen verdeeld worden en schuiven ze om het uur door zodat ze de volgende posten hebben gedaan: kunst uit de prehistorie, muurschilderingen ed. – prehistorische wapens maken – een prehistorische woning maken en weven.
Sarah heeft prachtige uitnodigingen gemaakt en na mijn les voor de 3e graad over het dagelijks leven, de jacht en het wonen tijdens de oertijd waren ook de kinderen nog steeds dolenthousiast. Het was wel lastig om hen uit te leggen dat de evolutietheorie en het scheppingsverhaal uit de bijbel 2 compleet verschillende dingen zijn. Ik kon hen echt niet aan hun verstand brengen dat het scheppingsverhaal een geloofsverhaal is, en dat dat niet écht zo gebeurd is. Maar dat er wel bewijzen zijn gevonden die de evolutietheorie beetje bij beetje vorm hebben gegeven. Ik heb het op den duur opgegeven, het is er bij hen klaarblijkelijk zo ingehamerd dat Adam en Eva echt bestaan hebben dat ze helemaal niet meer te overtuigen zijn van het tegendeel. Desalniettemin was het een zeer leuke les en hebben ze weer veel bijgeleerd over de 1e mensen. Heerlijk om hen zo nieuwsgierig te zien!

Waar ik ook enorm van geniet is van de kleutertjes, je ziet hen les per les zo vooruit gaan he! In het begin durfde Inia helemaal niks te zeggen terwijl ze nu al zelf enkele kleuren kent en ook Sebas is volledig open gebloeid vind ik. Verbazingwekkend hoe ze op een maand tijd zo vooruit kunnen gaan.

Donderdag 31 maart 2011
Dit vond ik al 1 van mijn beste dagen hier in Bolivië. ’s Ochtends, toen we op de trufi richting Buena Vista (het dorpje waar Atiy ligt) stonden te wachten zei Saar dat ze het echt niet meer uithield van de buikkrampen en besloot om terug naar huis te gaan. Dus moest ik in m’n eentje naar Atiy, dik tegen mijn zin, want ik had echt geen zin meer in een dag zoals dinsdag.
Toen ik aankwam ging ik onmiddellijk naar mijn klasje en hielp de juf met het huiswerk na te kijken en zorgde ervoor dat de kinderen de datum van die dag correct noteerden. En toen gebeurde er iets waarvan ik spontaan vrolijk werd! De juf gaf echt een geweldige les (vergelijken met het normale niveau hier). Ze had allerlei materialen mee: een pop, een dekentje, boter, maïs, tafel… In het Spaans beginnen al die woorden met een ‘m’: muñeca, manta, mantequilla, maíz, mesa… Ze had ook nog kaartjes mee waarop de naam van elk voorwerp stond én diezelfde namen had ze ook nog eens op aparte kaartjes geschreven per lettergreep, en ieder lettergreep had een andere kleur. Zo konden de kinderen goed zien wat de lettergrepen waren. Vooraleer al die dingen op het bord kwamen werden de lettergrepen klassikaal geklapt. Heerlijk om dit te zien en daaraan te kunnen meehelpen.

Na de lesdag zei de juf tegen me dat ze veel hulp aan me had en echt blij was dat ik er voor haar was. Dat deed enorm veel deugd, want het is niet altijd makkelijk werken in de klas. Ik heb haar op mijn beurt een dikke pluim gegeven voor de les van vandaag en al haar energie die ze in haar 41 (!) kinderen stopt. Ze vertelde me dat het haar eerste jaar hier is en ik zag haar echt opfleuren na mijn complimentje. Ik maakte even van de gelegenheid gebruik om te polsen of ze het zag zitten om ons onderwijssysteem beter te leren kennen. Puur informatief. En wat was ze enthousiast en nieuwsgierig, ik heb haar al bijna alles verteld, puur omdat ze er zo sterk naar vroeg. Je ziet maar he, als we enkele tips kunnen geven ben ik er zeker van dat het al een heel stuk kan verbeteren. Althans dat hoop ik, je moet alleen de ballen aan je lijf hebben om dat kritieke punt aan te snijden (want het kan evengoed in slechte aarde vallen en de leerkrachten kunnen een degout van je krijgen). Ik ben blij dat we de stap gewaagd hebben.
Vrolijk en met een stralende zon op m’n snoet ging ik naar de comedor, snelsnel mijn eten binnengespeeld want ik moest natuurlijk weer paraat staan om ervoor te zorgen dat de kinderen hun tanden poetsten na het eten. Maar eigenlijk zijn wij, de vrijwilligers, al niet meer nodig hoor. Deze week hebben we het overgedragen aan de oudere kinderen en die doen het enorm goed. Ze nemen hun werk en hun verantwoordelijkheid echt serieus en zorgen ervoor dat er niemand naar buiten gaat zonder zijn tanden te poetsen. Ook bij de ecologische wc’s staat een leerling die alles in goede banen leidt. En dat is ook het doel van alle projecten die de vrijwilligers hier opstarten he, dat uiteindelijk de mensen uit de school of de omgeving het werk overnemen zodat het project blijft voortbestaan, ook na het vertrek van de vrijwilligers.
Na 3 kwartiertjes helpen bij de huiswerkbegeleiding besloot ik om op zoek te gaan naar Anna. We hadden vandaag immers afgesproken om ons afvalproject te bespreken. En omdat Anna zo’n drukbezet persoon is besloot ik het maar alleen te doen, ik had immers alle gegevens bij op papier en in m’n hoofd. Anna was dolenthousiast, maar dat komt natuurlijk ook omdat dit project haar nauw aan het hart ligt. Zij heeft het immers al 2 of 3 keer opgestart maar het is steeds in het water gevallen. Dus nu is het fingers crossed en hopen dat het nu wel van de grond komt.
Vol enthousiasme nam Anna me onmiddellijk mee naar de directrice om te bekijken of de leerkrachten er wel 100 % achter stonden, want zonder hun hulp en medewerking is het natuurlijk even zinloos als alle vorige pogingen. Tot onze grote verbazing stond er net een leerkracht van het secundair onderwijs en zij zei dat er vele andere leerkrachten bereid waren om daaraan mee te werken. Ze hadden die middag ook nog een vergadering en ging het voorleggen en bespreken. Morgen moeten we in de namiddag (want dan heeft het secundair onderwijs les) terug naar de school om verdere afspraken te maken. Alles is ineens in een sneltrein terecht gekomen. We gaan waarschijnlijk volgende week al starten met ons afvalproject. Maar dat wil zeggen dat we nog een powerpoint presentatie moeten maken, afvalbakken moeten aankopen, posters en stickers moeten maken, mensen moeten zoeken die bereid zijn het afval weg te brengen zodat ze er nog geld uit kunnen halen (1 kg papier of plastic is hier immers 1 boliviano waard ~ €1, veel geld dus). Er staat ons dus nog een hele berg werk voor de boeg, maar… wat ik ook enorm jammer vind is dat we onze klasondersteuning in het 1e leerjaar enkele weken op pauze gaan moeten zetten. Ik vind het zo jammer omdat ik net het gevoel heb dat de juf me vertrouwt en we echt een band aan het opbouwen zijn. Ook de kinderen kennen me al goed en ik krijg meer en meer liefde en vriendschap van hen terug. Want ook zij vertrouwen mij en zien me al echt als hun 2e ‘profesora’. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat we na ons afvalproject nog de tijd hebben om zeker 1 week in het 1e te staan.
Maar ach, dat zien we wel in de toekomst. Je merkt hier echt de hele tijd dat je niet te veel op voorhand mag en kan plannen, je ziet maar, we gingen normaal nog zeker 1 week in het 1e leerjaar staan en dan ons afvalproject voorbereiden en allerlei informatie opzoeken. Mooi niet dus, maar dat houdt het spannend en leuk, niet?

Vrijdag 1 april 2011
Ook deze ochtend vertrok ik alleen naar Atiy, maar ik had mijn muziek als gezelschap meegenomen, dat maakt me altijd vrolijk. Toen ik op de school aankwam hadden de kinderen turnles. Omdat de turnmeester het echt heel goed doet, kon ik niet echt veel helpen, dus heb ik maar gekeken en wat dingen voor ons afvalproject opgeschreven. Na de turnles kreeg iedereen het dagelijkse stukje cake en melkje (niet echt heel gezond, maar daar zijn 2 andere vrijwilligers verandering in aan het brengen, hopelijk lukt het). Daarna was het de beurt aan de muziekjuf. Terwijl ze een liedje zong, dat naar mijn bescheiden mening echt nergens op leek, namen de kinderen hun stof en naald en draad tevoorschijn. Je hoort het goed, ze moesten naaien! En geloof het of niet, de jongens waren hier echt heel goed in. Maar rustig werden ze er wel niet van. Na de pauze ging ik terug naar de klas, maar de secretaresse vertelde me doodleuk dat de juf niet meer kwam opdagen. Ze wist zelf niet waar de juf heen was, maar daar stonden wel 41 kinderen voor mijn neus die nog een uur school voor de boeg hadden. Oh God, ik slikte, vroeg om een stift om op het bord te schrijven en begon er dan maar aan he. Ik ging verder op een les die ik reeds gezien had dus leerde de kinderen rekenen met het cijfer 5 en 6. In alle euforie omdat het zo goed ging heb ik het cijfer 7 er ook maar bijgenomen. Wie weet blijft er iets hangen.

Nadat ze hiermee gerekend hadden heb ik met hen het doel van de verschillende afvalbakken overlopen. Ze kunnen het maar al eens gehoord en gezien hebben:p. Tot mijn grote verbazing waren ze echt rustig toen ik dit met hen overliep. En op een paar kleine foutjes na wist de meerderheid toch wat er in de papiermand moest en wat bij het plastic thuishoorde. Zelfs de GFT-vuilbak is even aan bod gekomen en dat hadden ze ook onder de knie.
Helaas kwamen er al enkele moeders aan die het helemaal niet zo nauw namen met de schooluren. 20 minuten eerder wouden ze hun kinderen al meenemen met het excuus ‘Ja maar dat is toch niet zo erg?’. In het begin heb ik echt nog 2 kinderen naar binnen gesleurd en duidelijk tegen de mama’s gezegd dat het nog géén tijd was. Maar de leerlingen wisten dat hun ouders er stonden en keken steeds door het raam, waar de mama’s zich – heel strategisch – hadden opgesteld. Vreselijk, en toen maakten enkele jongens er natuurlijk een spelletje van om naar buiten te glippen als ik niet keek of hen niet op tijd bij de kraag kon vatten. Ik sta heel graag in het 1e leerjaar, maar soms zijn ze toch echt vreselijk hoor. En wat een verschil met de organisatie bij ons! Maar ach, ik heb het overleefd. Maar ik kan niet ontkennen dat ik treurig was toen de bel ging… Eindelijk een beetje rust!

Toen ik de bordstift ging terugbrengen naar het secretariaat zei de secretaresse ‘Het zijn toch luidruchtige, hyperactieve en agressieve kinderen hé, je hebt dat goed gedaan hoor.’ Dat schouderklopje deed op dat moment zoveel deugd! Maar die zin had ik ook wel al enkele keren gehoord hoor. Eigenlijk zijn alle klassen zo samen te vatten, en dat is niet altijd de schuld van de leerkrachten. De kinderen kijken hier ook heel anders tegen het onderwijs aan en de klassen zijn gewoonweg zo groot dat je er op den duur geen vat meer op hebt. Nu begrijp ik waarom de juf van het 1e zo blij is met mijn hulp. Met 2 leerkrachten in de klas staan is echt geen overbodige luxe, integendeel.

Na weer een lekkere maaltijd in de comedor was het opnieuw tijd om de tanden van de kinderen te poetsen en de ecologische wc’s open te houden. Vervolgens heb ik nog een uurtje geholpen in de apoyo escolar om me dan klaar te maken om met de 2 leerkrachten van het secundair te gaan babbelen over ons afvalproject.
De leerkrachten waren heel lief en hadden zelf ook al heel goede ideeën. Ik was echt aangenaam verrast!

Vervolgens hebben we nog wat data afgesproken en tegen die tijd was het al na 4u dus ging ik in een overvolle trufi terug naar huis. Daar begon een hele vriendelijke man zo’n gezellig gesprekje met me te voeren. Zo’n tof gesprek dat je met een wildvreemde kan hebben. Hij vond ook dat mijn Spaans heel goed was (daar heb ik zelf mijn twijfels over, maar ik vond het toch leuk om te horen).
Door al m’n gebabbel was ik natuurlijk veel te laat afgestapt waardoor ik maar besloot om met de taxi naar huis te gaan. Onderweg nog wat meloen en ananas gekocht voor de zieke Sarah thuis (en nog een cadeautje voor haar verjaardag, maar sssttt).
Thuisgekomen was Sarah al veel beter, maar ze mag enkel bananen, rijst, kip, pasta en gekookte aardappelen eten. Daar ging mijn fruit-offensief voor haar.
Intussen nodigden Maarten, Tessa en Lotte ons uit om pizza te gaan eten. Waar ik met veel plezier op inging! Oh dat smaakte heerlijk, maar hij was ook gigantisch groot. Het is de 1e keer dat ik me zo heb overeten in Bolivia. Op de dessertkaart hadden Tessa en Lotte ook gelezen dat er chocomousse was, dus hadden we er ons al de hele tijd op verlekkerd. Toen de ober kwam bleek dat ze enkel nog tiramisu hadden, bummer. Maar ook die smaakte heerlijk hoor :p.
Ik had zo genoten van eens een avondje uit dat ik en Sarah deze avond voor de 1e x naar de cinema gaan. We willen dat al zo lang doen maar het is er nog nooit van gekomen. En met haar verjaardag in het vooruitzicht is dit echt de perfecte moment, niet?

Ziezo, ik heb weer flink mijn best gedaan deze keer. Zo zie je maar dat we hier allesbehalve stil zitten he ;).
Hasta luego! x