Project 1 is gestart!

Dinsdag 1 maart

Upla, wij zijn al een nieuwe maand, het is leuk om de dagen zo te zien opschuiven en er tegelijkertijd zo van te genieten. Deze ochtend waren we vrij omdat we pas in de namiddag (van half 2 tot half 6) Spaanse les hebben. En er lag een verrassing op ons te wachten op de ontbijttafel. Oma Luz had voor ons elk 2 ontbijtkoeken achtergelaten. Precies appelflappen maar dan met kaas erin en verschrikkelijk droog, maar met wat confituur was dat snel opgelost. De dag begon al goed! Daarna gingen we nog even naar de Hypermarkt om boodschappen. Het was prachtig weer buiten dus besloten ik en Sarah om respectievelijk een rok en een kleedje aan te trekken – verkeerd gedacht. We vallen hier zo al op, maar nu we onze witte benen aan de Bolivianen lieten zien waren ze nóg harder aan het staren dan voorheen, achja, ik na een lichte twijfel besloot ik hem toch maar aan te houden. Shocktherapie noemen ze dat :p.

Ik voelde aan mezelf dat ik niet zo vrolijk liep, ik had echt nood om te gaan lopen! Dus toen we thuiskwamen trok ik mijn loopschoenen aan en ging in die heerlijke zon een toertje doen. Omdat we het centrum van de stad intussen al een beetje kennen had ik op de kaart van Cochabamba (gratis gekregen in het toeristisch centrum, en o, wat een luxe!) een rondje uitgestippeld, rond de universiteit, door een parkje, kortom: perfect.
Oh ik liep echt op wolkjes, dolgelukkig was ik. Uiteraard kreeg ik -opnieuw- starende blikken toegeworpen, maar dat kon ik verwachten. Ik heb hier immers slechts 1 loper gezien in de dagen dat we hier zijn. Maar… Cochabamba is druk, heel druk, dus ik moest regelmatig stoppen voor het verkeer, voetgangers die in mijn weg liepen… Een wereld van verschil met mijn rustige dijk in Zele, dat mis ik hier toch wel hoor! Na een half uurtje was ik terug thuis, niet helemaal uitgeteld, maar net genoeg om te beginnen. Het is al een tijdje geleden en ik ben het ook niet gewoon om op 2500 m hoogte te lopen. Dat voelde ik wel aan m’n ademhaling hoor, maar ik had er geen last van.
Intussen heb ik al een mooi meer ontdekt, Laguna Alalay, waar een fietspad rond ligt. Het is wel een groot meer, dus ik ga nog een beetje (véél) moeten oefenen vooraleer ik daar rond ga kunnen lopen. Het is alvast mijn doel voor de komende maanden!

Thuisgekomen besloot ik mijn loopkleren onmiddellijk te wassen, met de hand uiteraard, en koud water. Maar het is gelukt, ze roken heerlijk en zijn goed uitgespoeld. Het drogen gaat hier ook met de vingers in de neus, de zomer is in aantocht, ik voel het in m’n kleine teen J.

De verwendag stopte niet vandaag: deze middag kregen we van de zoon des huizes een ijscrème aangeboden. Het was heel lekker, maar ik kon de smaak niet thuisbrengen, bleek dat het van een vrucht was die niet in België te verkrijgen is, sla me dood maar ik weet de naam niet meer.

Met een volle maag vertrokken we richting Runawasi, onze Spaanse les school. De lerares die we vandaag kregen was vol van zichzelf, als ik dat zo mag zeggen. Geen van ons beiden kon het met haar vinden, en tijdens de pauze hebben we dit gezegd aan Jeanine, het hoofd van de school. Ze zei dat ze hiermee rekening ging houden bij het opstellen van de uurroosters. Dit kan hier zonder problemen omdat het de filosofie van de school is: je krijgt iedere dag een ander leerkracht, en als je het goed kan vinden met iemand krijg je meer lessen met die persoon, en visa versa. Dus maken we er gretig gebruik van. Opvallend was wel dat Tuki, de lerares van vandaag, na de pauze 100° gedraaid was. Ze was veel minder luid, vriendelijker, geduldiger, ze leek ons minder uit te lachen als we fouten maakten… Achja, morgen een nieuwe dag. Een nieuwe spannende dag.

Maar ik ga nog niks vertellen. Afsluiten zoals het seizoenseinde van een soap dus: met een cliffhanger.

Spannend he…

Woensdag 2 maart

Veel spanning is er niet bij want je kan het al onmiddellijk lezen… Daar gaat mijn cliffhanger!

Woensdagochtend zijn we naar de Spaanse les gegaan, maar we hadden niet goed gekeken en waren véél te laat van onze Micro afgestapt. Gelukkig dat we goed op tijd waren vertrokken zodat we, ondanks het feit dat we nog zover moesten wandelen, nog steeds op tijd in de les zaten. Het was de laatste keer dat we samen les hadden, en het ging goed. Vanaf donderdag krijgen we privieles in de school, wat daar eigenlijk de gewoonte is...

In de namiddag moesten we ons wel wat haasten, want we hadden om 2u een afspraak in een deel van Cochabamba dat we nog niet kenden. Weer goed doorgestapt om slechts 10 minuten te laat aan te komen aan… het college San Augustino. Daar huurt de Nederlandse School Cochabamba 1 lokaal. Annemieke, een juf van de NSC stond ons op te wachten. Even uitleggen waarom: Annemieke had Anna gebeld met de vraag of zij nog mensen kende die konden helpen om Boliviaanse kinderen Spaans te leren. Deze kinderen hebben een Belgische of Nederlandse roots, maar spreken enkel Spaans. In de NSC leren ze Nederlands (lezen, schrijven, praten, spelling, taalbeschouwing, kortom: alles) en de kinderen uit het 5^e en 6^e leerjaar krijgen ook cultuurlessen over Nederland en België. Maar omdat alle leerkrachten, waarvan wij er al 2 hebben gezien, uit Nederland komen weten de leerlingen weinig over België. Ook hier kunnen wij hun kennis verrijken.

Het is de bedoeling dat wij kleuters uit de 3^e kleuterklas en kinderen uit het 1^e leerjaar leren lezen, schrijven en praten in het Nederlands. Maar ik en Sarah gaan ook lesgeven aan het 5^e en 6^e leerjaar. Dit houdt in dat we hun taalkennis gaan verdiepen en bijschaven, en hen ook laten kennismaken met het leven in België.

We zouden iedere maandag- en woensdagnamiddag lesgeven in de school.

Voorlopig is het nog een beetje spannend: we weten immers niet of we dit project mogen aanvaarden (ze zouden ons graag de volle 3 maanden bij hen hebben). We hebben onmiddellijk na de lessen een mail gestuurd naar onze lector in Sint-Niklaas en wachten nu af of we dit project mogen doen. We hopen allebei op een positief antwoord omdat we deze ervaringen heel goed gaan kunnen gebruiken in België: ook bij ons zijn er immers kinderen die een andere moedertaal hebben dan de taal waarin ze les krijgen. Fingers crossed dus!

Intussen volgen we onze lessen Spaans verder, die perfect te combineren zijn met de NSC. Voor ons is het ook leuk omdat we ons in tussentijd heel nuttig kunnen maken in de NSC, in Atiy (de school waar onze gewone projecten doorgaan) spreekt iedereen Spaans, en dat beheersen we nog niet goed genoeg om in de school te functioneren. Oh, ik hoop dat dit project aanvaard wordt! Het is zo leerrijk voor ons en de kinderen hier!

PS. ik heb intussen een mail ontvangen met een dikke GO, joepie!

Tot de volgende loetjes

xx