Gisteren (zondag) hebben we lekker de toerist uitgehangen. Eerst zijn we naar het internetcafé getrokken om er 3 uur (!) later uit te komen, Sarah had echt veel werk voor haar eindwerk, en ze kan dit enkel op het internet doen. Geen probleem voor mij want zo had ik veel tijd om met het thuisfront te babbelen. Voor het eerst heb ik Ward en mama ook kunnen spreken via Facebook. Het heeft me echt goed gedaan! Ik kwam als herboren buiten, en met het zonnetje op onze snoet kon de dag écht niet meer stuk.
Thuisgekomen hebben we een snelle hap binnengespeeld om vervolgens te voet (wat is het leuk om in het centrum te wonen) naar de Christo te gaan! We hadden even problemen met onze tickets (we waren aan het aanschuiven zonder) maar toen we het doorhadden mochten we er nog snel om, zonder opnieuw te moeten aanschuiven, ondenkbaar in België! De stoeltjeslift naar boven genomen (het zijn immer meer dan 2000 trappen) en toen we aankwamen kon ik niks anders denken dan WAUW: wat een prachtig uitzicht, en wat een kolosaal beeld. We moesten nog een klein stukje te voet naar boven vooraleer we in de Christo konden, onze hartslag ging onmiddellijk de hoogte in, maar we waren niet de enigen die zuchtten.
Eenmaal in de Christo was de eerste trap smal en gevaarlijk en toen we echt in het beeld zaten was het er donker en heel vochtig, maar dat vergeet je eens je door de kijkgaten hebt gekeken. Ik wou zo snel mogelijk naar boven klimmen via de smalle draaitrapjes. Op het bovenste verdiep (de armen van de Christo) hebben we door elk mogelijk gaatje gekeken, we kregen er maar niet genoeg van! Een aanrader voor iedereen die eens naar Bolivia wil reizen :p.
Uiteraard zijn we niet onmiddellijk naar beneden gegaan, eerst nog een beetje genieten van het uitzicht en… ons allereerste souvenirtje gekocht. Allebei een zelfgemaakte armband, muy bonitas!
Toen we thuis aan ons avondeten (taco’s) wouden beginnen merkten we dat in het pakje dat we gekocht hadden geen vlees of groenten zaten, beginnersfouten, ik weet het. Dus wij nog gauw naar de winkel (weer op wandelafstand, zalig), om carne molida (een soort gehakt) en maïs. Het eindresultaat mocht er wezen, onze oma Luz keek in het begin een beetje argwanend naar me maar toen ze ons zag eten liep het water haar in de mond. Ik heb haar dan ook maar een taco gegeven, en ook zij vond het enorm lekker. Toch leuk he, zo’n beetje bevestiging van een ouwe rot :p.
’s Avonds hebben we onszelf ook eens goed verwent. Blijkt dat Sarah 10 Disney films op haar computer heeft staan en we hebben onze eigen homecinema gecreëerd, gezellig hoor!
Moe, maar o zo voldaan kropen we in ons bedje.
Deze ochtend stond ik vol verwachtingen op, vandaag eindelijk naar de Spaanse les! De uitbaatster kwam ons met de auto ophalen en legde ons uit hoe we zelfstandig naar de school konden geraken. Hiervoor moeten we micro’s nemen, dat zijn de Boliviaanse bussen (iets groter dan de trufi waarover ik al heb gesproken).
Na een uitleg over de visie van de school begon onze eerste les. We starten om 8.15u – 12.15u, met daartussenin een pauze van een half uurtje. De lerares die we deze dag hadden, iedere dag gaan we een andere leraar krijgen, was heel vriendelijk en we hebben enorm veel bijgeleerd. Mijn verwachtingen zijn meer dan ingelost!
Na een uitleg over de visie van de school begon onze eerste les. We starten om 8.15u – 12.15u, met daartussenin een pauze van een half uurtje. De lerares die we deze dag hadden, iedere dag gaan we een andere leraar krijgen, was heel vriendelijk en we hebben enorm veel bijgeleerd. Mijn verwachtingen zijn meer dan ingelost!
Via de school gaan we ook van vrijdag – zondag naar Orouro, daar vieren ze heel uitgebreid carnaval, een beetje vergelijkbaar met Brazilië. Perfect om ideetjes op te doen voor mijn inleefkoffers dus, weer iets om naar uit te kijken!
We moesten op ons eentje terug thuis zien te geraken. voor het eerst een micro nemen dus, spannend! Ze hebben hier geen bushaltes zoals in Beligie, dus moet je zwaaien om een bus te doen stoppen en roepen als je eraf wil. En... het is ons gelukt, perfect, zonder problemen, van de 1e keer! Wat een zalig gevoel, straks worden we nog echte Bolivianen stel je voor!
Als lunch aten we de overschot van onze taco op, nog steeds even lekker, om nadien opnieuw eens naar het internetcafé te gaan. Straks gaan we nog een beetje ijverig ons Spaans herhalen om morgennamiddag weer vol goede moed te vertrekken!
Tot de volgende chicos y chicas!
Besos
