Tambien la lluvia

Hallo allemaal!

Eigenlijk heb ik niet zo heel veel te vertellen, maar ik heb besloten om jullie toch eventjes up te daten met wat nieuws uit het verre Bolivia.

Zaterdag zijn we eerst met Annemieke naar de cancha gegaan om wat inkopen te doen voor onze prehistoriedag. De cancha is echt ongelofelijk groot he, dat kan je je niet voorstellen. Je kan er ook alles krijgen, en iedere keer als we er heengaan verbaas ik me over het aanbod. En dat mag je soms wel heel letterlijk nemen. Zo zag ik ineens naast me een bordje hersenen liggen van een of ander beest, en even verder toonde een verkoper ons een ongewassen bot van een dier, inclusief gewricht en pees… brrrr. Ook als je door het voedingsgedeelte moet is de stank soms niet te harden. Ze koken er niet alleen, ook de slagers doen hun werk daar in hun kleine keukentjes onder hun tentjes. Intussen weten we al wat we mogen verwachten maar in het begin was ook dat wel eventjes slikken hoor, de mannen van de Renmans zouden het moeten zien ;). Als ik die 2 vergelijk, amai, een groter verschil kan er nauwelijks zijn.

Maar dat is toch iets wat wij missen vind ik hoor, zo’n cancha. Het is wel een gigantische plek, maar je vindt er werkelijk alles. Van plastic schoenen tot weefgetouwen en posters van Justin Bieber. Het is echt handig! En alles is er ook goedkoper, ik ben intussen ook al expert in het onderhandelen over de prijs geworden. Tof hoor!

Nadien nog wat gewerkt voor school en gebabbeld met de achterblijvers in Zele. En omdat we er al zo lang zin in hadden, maar het er nog nooit van gekomen was, zijn we zaterdag naar de cinema gegaan. Carlos, de zoon van ons gastgezin, had ons ‘Tambien la lluvia’ aangeraden. Toen we in het Cine Centre aankwamen bleek dat de enige film te zijn die in het Spaans was. Maar we gingen ons niet laten kennen en kochten 2 kaartjes.

Een perfecte keuze. De film ging over 2 regisseurs die een film over de inheemse bevolking maakten, maar tegelijkertijd ontstonden er rellen in Cochabamba (jaja, de film ging over ‘onze’ stad) omdat de regering de watertoevoer ging afsluiten. Het was heel leuk om de stad te herkennen en tot mijn grote verbazing verstond ik meer dan de grote lijnen. Ik heb zelfs een paar grapjes kunnen meepikken! Tijdens de discussie verloor ik wel even de draad, maar achteraf was ik toch tevreden dat we hem hadden gezien. Het had me deugd gedaan en ik begin echt te houden van de Spaanse taal. Ik geniet er zo van om te kunnen babbelen met de mensen op de trufi, de taxichauffeur, de verkoopsters in de winkel of op straat, ons gastgezin… Zalig vind ik dat!

Zondag was het ‘Día del pieton’ aka autoloze zondag. Was dat even raar! Helemaal geen verkeer terwijl het hier normaal razend druk is, op elk moment van de dag. Met het zonnetje op onze snoet wandelden we doelloos door de straten. Net toen we er allebei genoeg van kregen en besloten om terug naar huis te gaan, kwamen we een dansvoorstelling tegen. Voor de dansschool ‘Attitude’ gaven verschillende leeftijdsgroepen een klein optreden. De kleinere kinderen waren heel mooi en schattig in hun blinkende pakjes, maar het echte spektakel kwam pas toen de stoere gasten het beste van zichzelf lieten zien. Het waren 5 breakdansers die de monden van het publiek lieten openvallen. Met salto’s, kronkeldingen op de grond (vraag me niet hoe dat allemaal noemt), springen in handenstand en op hun hoofd draaien. Echt heel spectaculair.
Ik heb er ook voor het eerst Sopa de Mani gegeten, een echt typisch streekgerecht dat me al veel de hemel in geprijsd was. En terecht, echt heerlijk was het! Maar ook heel veel, gelukkig dat Sarah me hielp want anders had ik het niet opgekregen. Voldaan stapten we naar huis terug.

Omdat het de volgende dag Saars verjaardag was besloten we om die avond te gaan eten. We wouden eigenlijk naar een Italiaans restaurant gaan, maar dat was gesloten, maar na even zoeken vonden we zo’n gezellig Boliviaans restaurantje. En we waren er helemaal alleen. We hadden goed gekozen want ze maakten de lasagne die we besteld hadden helemaal vers, en dat kon je proeven! Heerlijk.
Maandag: Sarah’s verjaardag! Jochei! Na mijn looptoertje ben ik 21 ballonnen gaan kopen. Stiekem blies ik ze op in m’n kamer, maar toen gebeurde er iets wat nog nooit gebeurd was! Sarah klopte ’s morgens op mijn deur, en net toen ik ‘nee’ wou zeggen deed ze ze toch wel open zeker! Snel de kier terug dicht geduwd en verder geblazen. Maar ik voelde me zo schuldig (Sarah was geschrokken van die deur) dat ik met amper 12 ballonnen naar haar kamer ging en ‘Gelukkige verjaardag’ riep terwijl de ballonnen in het rond vlogen. Je had haar gezicht moeten zien! Geweldig. De rest heb ik dan maar bij haar opgeblazen zodat ze er toch nog 21 had. Na ons ontbijt ging zij taart zoeken voor de kinderen op de NSC terwijl ik mijn was deed.

Op de NSC heb ik samen met de kleutertjes hun kleurenboekje afgewerkt waar we vorige week woensdag mee gestopt waren. En na juf Annemiekes inleiding adhv het verhaaltje van de kleurenkoe ging het weer heel vlot. Ze beginnen ze al goed te kennen, de kleuren. Veel herhalen is de boodschap, maar door de leuke activiteiten leren ze al spelend. Annemieke doet dat echt ongelofelijk goed vind ik. Ik kijk er al naar uit om samen met haar het volgende thema uit te werken: groeten en fruit. Omdat dat aansluit bij de kleuren, zo blijven de kinderen ook die oefenen in het volgende thema.

Intussen was Sarah omgetoverd tot bloemenjuf omdat ze jarig was en na de heerlijke taart kreeg ze een bouwpakket van ‘Hans en Grietje’ cadeau. Echt attent van Annemieke, en zo toepasselijk ;).
Met de grote heb ik met Stephy rond spelling gewerkt. Da’s ook heel leuk omdat je je materiaal krijgt maar helemaal je eigen ding mag doen ivm het aanbrengen.

Na de les waren we allebei nog steeds in de verjaardagsroes van Sarah en besloten we in een gekke bui om nóg eens te gaan eten, dit keer wel in ons Italiaans restaurant. Het kon niet op! (Maar we hadden een goed excuus, niet?). Ik nam ravioli met spinazie erin en Sarah tagliatelle met hesp. Het was een poepsjiek restaurant, maar het was ook poepsjiek eten en enorm verzorgd. Het was zelfs zó lekker dat Saar zich overeten had, waardoor ze een beetje misselijk naar huis liep… En dat op haar verjaardag.
Toen we thuiskwamen vonden we een ietwat boze oma Luz. Ze had die avond voor ons gekookt en taart gebakken, maar we wisten van niks! Ze had ons niks verteld, waarschijnlijk als verrassing, maar ja, dat konden wij niet weten he. We hebben het dan goed gemaakt door een Spaanse versie van ‘Happy Birthday’ te zingen, de kaarsjes uit te blazen en in een Boliviaans grapje te trappen. Er lag een druif op de crèmetaart en Sarah moest die opeten zonder handen, natuurlijk kreeg ze dan een deel van de crème in haar gezicht geduwd, dat blijft grappig he! Onder lichte dwang van Luz moesten we er nog een stuk taart bijproppen – oh nee! – maar ze was heel lekker, en het gebaar van hen was ook ontzettend lief vond ik. Eind goed, al goed.

Dinsdag was het terug werkdag. Maar we zijn niet naar Atiy geweest. We hebben de hele cancha afgelopen (achja, de hele cancha is misschien een beetje overdreven, maar toch een héél groot stuk) om vuilbakken voor ons afvalproject te zoeken. Bleek dat natuurlijk niemand zoveel vuilbakken had. Na lang zoeken kwamen we dan op een kraampje terecht waar we al 16 vuilbakken konden meenemen en de rest konden bestellen. Dat is al een serieuze hap uit onze rekening hoor, zelfs met onze rijke euro’s. We schrokken er allebei van. Maar hopelijk hebben we onze 32 kleine vuilbakken en onze 12 grote nu tegen volgende week donderdag. Net op tijd voor onze voorstelling op de secundaire school (de lagere volgt nadien).

Ik heb me wel door de dag moeten sleuren eerlijk gezegd, ik was heel moe opgestaan en dat was niet over gegaan. Ik heb al een paar dagen last van keelpijn, maar ze breekt zo niet echt door. Ik voel me dus te goed om ziek te zijn maar tegelijkertijd ook te ziek om goed te zijn, begrijp je? Echt hatelijk. Ik ga er dus weer eens vroeg ingekropen in de hoop dat rust beterschap brengt. We zullen wel zien. Maar ik mis m’n enthousiaste, levendige zelf toch al hoor. Want ik word altijd zo weemoedig als ik ziek ben, vreselijk irritant, dan werk ik mezelf op de heupen ;).
Op zo’n momenten ben ik zielsgelukkig dat ik alle lieve mailtjes nog eens kan herlezen, dat kan me er echt bovenop helpen. Da’s dan een beetje in de plaats van een dikke knuffel die ik thuis zou krijgen. Het brengt weer een glimlach op m’n gezicht.
En met die bemoedigende woorden in m’n gedachten kruip ik er, zoals gezegd, vroeg in.

Slaapwel allemaal, en tot fleus! x