Vrijdagochtend heb ik het lekker rustig aan gedaan. En voor de eerste keer eens echt genoten van het zonnetje terwijl ik rustig in ons mini-tuintje een boekje las. Heerlijk! Maar ook de was en m’n rugzak maken voor onze Chapare-uitstap stond op het programma.
Intussen hebben we ook de volle 18 taken ontdekt die we hier in Bolivië moeten maken voor onze hogeschool in België. Op zich zijn de taken niet zoveel extra werk maar omdat het er zoveel zijn en we tijdens de week al fulltime bezig zijn met onze projecten belooft het wel lekker druk te worden. We gaan uit onze pijp mogen komen tijdens de weekenden denk ik. En dan ook nog eens tijd vinden voor mijn inleefkoffers: inspiratie opdoen, materiaal kopen, informatie zoeken… 3 maanden is soms echt te kort om het allemaal bol te werken! Maar we gaan ervoor, niet op het Boliviaanse ritme (want anders zouden 3 maanden écht veel te weinig zijn) maar op het onze. De zon, de kinderen, Atiy, het vraagt heel veel van ons maar we krijgen er ook veel liefde en energie van terug! Dus kan dat er ook wel nog bij!
Als middageten zijn we eens naar een echt westerse plek geweest: de plaatselijke pizza-hut. Oh dat was echt al lang geleden dat ik nog eens een pizza had gegeten!
Toen we aankwamen bij het huis van Jeanine, om vervolgens naar Chapare te vertrekken, kreeg ik nog een telefoontje van Dimi. Na zo’n heerlijke relaxte voormiddag kon m’n dag nu al helemaal niet meer stuk! Nagenieten hobbelde ik met het busje over de hobbelige weg richting Chapare.
Doodmoe kwamen we aan in… het paradijs. Oh wat een prachtig domein vol adembenemende natuur! En, zoals in de films, kregen we onmiddellijk een kokosnoot met een rietje in onze handen gestopt en werden we rondgeleid in het huis. Er waren 3 verdiepingen. Beneden konden we douchen en was er een geïmproviseerde keuken, op de 2e verdieping was de slaapruimte met allerlei matrassen op de grond en de 3e verdieping, die was het mooiste. Save the best for last, het was een overdekt dakterras waar 7 hangmaten lagen, een prachtige eettafel en een zithoek met drinken binnen handbereik. Zoals je wel al kan vermoeden hebben we het ons er eens goed van genomen dit weekend. Als echte toeristen. Maar dat had ook zo zijn nadelen, dat toerist zijn. De luchtvochtigheid is er immers 100 %. Ik denk dat ik in mijn hele leven nog nooit zo gezweet heb als dit weekend, de hele tijd loop je te puffen en te zuchten.
We gingen ons even verfrissen in een riviertje dat door het domein liep, lekker fris maar ook lekker vuil. Dus nadien onder een even frisse douche… met een pad. Ward zet in België de padden over terwijl ik er hier in Bolivië lekker mee onder de douche sta. Het was wel even ‘brrr’ toen ik ze zag zitten maar ze was lekker rustig dus mocht ze blijven van me!
’s Avonds nog lekker gezelschapspelletjes gespeeld met de Nederlandse bende om dan heerlijk in m’n bedje te kruipen. (Een hangmat leek me niet zo handig aangezien ik op m’n buik slaap, het zou een beetje een raar zicht zijn denk ik :p).
’s Ochtends lekker vroeg uit de veren om na een heerlijk uitgebreid ontbijt naar een gigantisch natuurpark te rijden. Onderweg genoot ik van het uitzicht en al die kleine, zelfgebouwde huisjes. Ik was weer enorm verbaasd ‘Hoe zou het zijn om daarin te wonen?’. Sommige mensen hebben hier echt helemaal niks, maar slagen er toch in om ervan te leven. Ik vind dat altijd zo enorm sjiek hoe zij dat doen, daar kan je niet anders dan bewondering voor hebben als Westerse mens. Wij, die al durven klagen als we geen warm water hebben om ons te douchen.
De tocht zelf was echt de moeite waard. Na een kort stukje wandelen gingen we met een soort kooitje over een brede, woeste rivier om zo in het natuurpark te komen. Iedereen was meteen aan het zweten, het stroomde echt van ons lichaam! Maar als je dan in een grot komt waar je de vleermuizen vlak boven je hoofd ziet hangen of als je een boom ziet die geen echte stam heeft maar gewoon vele hoge wortels boven de grond, of een prachtige vogel... dan vergeet je even te puffen en geniet je met volle teugen van al dat moois rondom je.
Na de tocht, en vele foto’s, gingen we picknicken langs een rivier met een enorm sterke stroming. Maar het deed echt deugd om daarin een duikje te nemen, echt lekker fris! Thuis aangekomen kregen we weer zo’n heerlijke maaltijd en werd het opnieuw een gezellige avond midden in de prachtige natuur. Ik voelde me precies op kamp, wat een heerlijke sfeer. Maar met het prachtige decor en al die koppeltjes rondom me begon ik mijn liefje toch ook wel te missen hoor. Soms wil ik al dat moois gewoon delen met hem… Maar ach, dat hoort er dan ook maar bij zeker? Misschien komt onze tijd ook wel nog!
Om het kampgevoel helemaal compleet te maken heb ik in m’n bed nog een tijdje nagebabbeld met Tessa, ook een KaHo-student maar dan van het secundair onderwijs…
Die nacht brak een enorm onweer los. Dat het ’s avonds bliksemde waren we al gewoon, maar nu begon het sterk te donderen en vielen er bakken water uit de lucht! Ik vond het heel gezellig om ernaar te luisteren, thuis geniet ik ook al wanneer het onweert, maar hier is dat nog 100 x sterker! Helaas is het nog heel lang heel hard blijven regenen: tot 2u in de namiddag. Dus konden we in de voormiddag geen wandeltocht meer doen, zoals gepland. We zijn ook later naar huis vertrokken omdat het niet veilig was om door de regen te rijden en de weg misschien niet meer bereidbaar was. Maar om half 3 was het gedaan met regenen en is er toch besloten om door te rijden. Oh God, dat was de hel! Onze chauffeur kon echt slecht rijden, met schokken, veel te veel gas geven en brut door de bochten gaan. En dan zo’n baantje met kasseistenen – asfalt – kasseistenen – asfalt – vrachtwagen voorbijsteken – scherpe bocht – auto in panne – … oh wat was ik gelukkig dat we om 7u eindelijk aankwamen! Moe maar voldaan kwamen we thuis.
PS: M'n camera ben ik thuis vergeten, dus de foto's zullen voor woensdag zijn. Lo siento!
Over mij
- 23 februari - 21 mei
- Gedurende deze periode vertoef ik samen met Sarah in Cochabamba, Bolivië. Daar werken we samen met de plaatselijke leerkrachten van de school Atiy 4 projecten uit. Op deze blog kan je lezen hoe alles verloopt, en wat we er allemaal beleven!
maandag 28 maart 2011
woensdag 23 maart 2011
Dansen met m'n hart
Zaterdag was onze grote sprookjesvoormiddag aangebroken. Om 8u kwamen we aan op de NSC, in de gietende regen, helaas. Maar we gingen door, na een beetje wringen zaten we uiteindelijk met 15 vrijwilligers in de trufi. Van claustrofobie mag je dus geen last hebben als je weet dat een trufi ongeveer even groot is als een citroën C8.
Na lang rijden – we moesten nog leerlingen gaan ophalen – kwamen we aan op Viva Vinto. Een sprookjesachtige tuin dat echt perfect dienst deed als decor voor onze workshops.
Hans en Grietje (Sarah en ik dus) begonnen al het lekkers dat we mee hadden klaar te zetten. En onze heks was ook geweldig! (Voor foto’s zie facebook) De eerste kinderen kwamen aan en, raad eens, waren laaiend enthousiast. Ik heb enorm genoten van het bouwen met de kinderen, ook al waren de constructies zelf van mindere kwaliteit, de schittering in hun oogjes wanneer je zei ‘En nu mag je alles opeten.’ was geld waard! Kortom: een heel geslaagde voormiddag vol leuke activiteiten dankzij oa: repelsteeltje, Roodkapje, De Gelaarsde Kat, de Kikkerprinses, de Prinses en de Erwt, de 3 biggetjes…
Nadien bleven we eten in het restaurant dat bij Viva Vinto hoort. Naar Boliviaanse normen is het een dure aangelegenheid om daar te blijven eten. Omdat het daar echt vleeseters zijn kreeg ik 2 stukken lam op mijn bord, 1 aardappel en een koffiebordje groenten. Na veel gepeuzel at ik ook nog wat groentjes op van Delphine, die ze niet moest hebben. Met de gedachte: groenten zijn gezond en ik zit in een sjiek restaurant… Fout dus. Ik heb het een maand uitgehouden om helemaal gezond te blijven, en dan lapt zo’n stom bordje dat veel te veel geld kost mij het. Ik bespaar jullie de details, maar als ik zeg dat ik zondagmiddag om 16u in mijn bed ben gekropen omdat ik me echt slecht voelde weet je al genoeg zeker? :p
Maandagochtend heb ik dan ook van de gelegenheid gebruik gemaakt om eens lekker ‘uit te slapen’. Om half 9, ja, voor ons is dat uitslapen, sprong ik weer vol energie uit mijn bed! Gelukkig dat ik was! Vol moed begon ik aan onze opdracht rond prehistorie dat we op de NSC aan het uitwerken zijn. Redelijk moeilijk zonder internet. Dus wij naar de NSC zelf, waar we op internet kunnen.
We hebben echt al veel materiaal en ideeën rond het thema. De prenten van mevr. Van De Casteele zijn ook prachtig. We hebben er veel van afgedrukt en staken ook het programma rond onze Prehistoriedag, die doorgaat op 9 april, in elkaar. Het wordt leuk! Dat thema ligt Sarah en mij enorm en we zijn beiden dolenthousiast! Vandaag starten we met de voorbereidende lessen.
En daar loert dinsdag al om het hoekje. Die verdomde dinsdag toch. Om 8u stapten we in een trufi richting ‘Terminal busses’ waar we onze volgende trufi kunnen nemen richting Atiy. Na een uurtje rijden, en wij de enige 2 die overbleven in de trufi, vroeg de chauffeur ons waar we heen wilden. Toen hij ons antwoord hoorde zei hij dat hij daar helemaal niet heen ging! Stonden we daar, in een afgelegen dorpje in the middle of nowhere! Na lang onderhandelen, en een uitleg van de chauffeur die echt niet klopte, wou hij ons toch naar de Terminal brengen. Maar toen viel de trufi in panne! Echt typisch. Maar we hadden toch nog een beetje geluk, want even later kwam er een andere trufi richting Terminal langs, en zijn we daarin gesprongen. Vervolgens nog een uur naar Buena Vista, het dorpje waar de school Atiy ligt, kwamen we rond 10u – half 11 EIN-DE-LIJK aan op Atiy.
Van een goede morgen gesproken.
We kwamen de Zweedse studenten tegen en zij namen ons mee naar het 1e leerjaar, we gaan hen immers vervangen want zij doen nu de klasondersteuning in het 1e. En wat ik heb gezien geeft me zin om zelf te beginnen. Een juf met een klok van een stem, die echt wel vooruit wil gaan met haar leerlingen. Helaas hebben we nog geen echte les gezien want er was net een voorstelling van het tandenpoetsproject van Rink en Gerda. Wat ongelofelijk geweldig is, moet gezegd worden. Eerst kregen de kinderen uitleg van de plaatselijke tandarts over hoe tanden te poetsen, wat goed is om te eten en wat niet, waarom tanden poetsen zo belangrijk is… Vervolgens kreeg iedereen een tandenborstel en mochten ze hun tanden poetsen. Hopelijk wordt het echt opgevolgd en leren de kinderen de attitude om dit te blijven volhouden, want het is zo hard nodig in de suikercultuur waarin ze leven. Tijdens de speeltijd eten ze gelatine, popcorn, chocolade of ander snoepgoed. En ze drinken hier al sinds hun babytijd coca cola, omdat dat goedkoper is. Het gevolg is dat vele kinderen echt al zwarte tanden hebben, want een tandarts kunnen de meesten niet betalen. Heel actueel dus. Een pluim voor Rink en Gerda, hopelijk wordt ons project even nuttig en zinvol. (Hoogstnodig is het alleszins).
’s Avonds zijn we naar een voorstelling van een dansschool gaan kijken. Niemand had een idee wat te verwachten maar oh, het was adembenemend! Er waren17 verschillende dansen, allemaal in typische Boliviaanse kledij – PING radar inleefkoffers slaat aan. De dansen waren ook zo vol energie, zo krachtig en tegelijk zo elegant. Ik was helemaal van m’n sokken geblazen en gecharmeerd door hun dansstijl. Ik heb enorm genoten van het spektakel dat vlak voor me plaatsvond, wij zaten immers op de 1e rij. De dansers waren kapot achteraf, ze moesten natuurlijk aan verschillende dansen deelnemen, maar ze bleven lachen en het beste van zichzelf geven. Ook al vielen hoeden af, kwamen de pluimen los of zakte hun masker voor hun ogen. Onverbiddelijk bleven ze doorgaan. Bewonderenswaardig.
Deze ochtend, na mijn looptoertje en de handwas (met handschoenen deze keer) hadden we om 10u vergadering op de NSC met Annemieke en Isolde, de 2 vaste leerkrachten hier, om de sprookjes te evalueren, de prehistorie te bespreken, taken te verdelen en afspraken te maken. Want dat hoort er nu ook eenmaal bij he!
Straks – hopelijk – nog even tijd om bij te babbelen met het thuisfront, je kan niet geloven hoeveel energie ik daarvan krijg. Nadien loop ik altijd huppelend naar huis!
En om 14.15u beginnen de lessen hier alweer.
Intussen zijn we hier al een maand. De tijd gaat goed vooruit, en er staat nog zoveel in het vooruitzicht. Dit weekend gaan we bijvoorbeeld van vrijdag – zondag naar Chapare, op een trektocht. Het zou zonde zijn om hier enkel te werken he, we gaan eens genieten van de prachtige natuur en de bergen rondom ons. Ik kijk er al naar uit.
Een vrolijke knipoog
en een Boliviaanse toeter
van mij voor jullie!
xx
Na lang rijden – we moesten nog leerlingen gaan ophalen – kwamen we aan op Viva Vinto. Een sprookjesachtige tuin dat echt perfect dienst deed als decor voor onze workshops.
Hans en Grietje (Sarah en ik dus) begonnen al het lekkers dat we mee hadden klaar te zetten. En onze heks was ook geweldig! (Voor foto’s zie facebook) De eerste kinderen kwamen aan en, raad eens, waren laaiend enthousiast. Ik heb enorm genoten van het bouwen met de kinderen, ook al waren de constructies zelf van mindere kwaliteit, de schittering in hun oogjes wanneer je zei ‘En nu mag je alles opeten.’ was geld waard! Kortom: een heel geslaagde voormiddag vol leuke activiteiten dankzij oa: repelsteeltje, Roodkapje, De Gelaarsde Kat, de Kikkerprinses, de Prinses en de Erwt, de 3 biggetjes…
Nadien bleven we eten in het restaurant dat bij Viva Vinto hoort. Naar Boliviaanse normen is het een dure aangelegenheid om daar te blijven eten. Omdat het daar echt vleeseters zijn kreeg ik 2 stukken lam op mijn bord, 1 aardappel en een koffiebordje groenten. Na veel gepeuzel at ik ook nog wat groentjes op van Delphine, die ze niet moest hebben. Met de gedachte: groenten zijn gezond en ik zit in een sjiek restaurant… Fout dus. Ik heb het een maand uitgehouden om helemaal gezond te blijven, en dan lapt zo’n stom bordje dat veel te veel geld kost mij het. Ik bespaar jullie de details, maar als ik zeg dat ik zondagmiddag om 16u in mijn bed ben gekropen omdat ik me echt slecht voelde weet je al genoeg zeker? :p
Maandagochtend heb ik dan ook van de gelegenheid gebruik gemaakt om eens lekker ‘uit te slapen’. Om half 9, ja, voor ons is dat uitslapen, sprong ik weer vol energie uit mijn bed! Gelukkig dat ik was! Vol moed begon ik aan onze opdracht rond prehistorie dat we op de NSC aan het uitwerken zijn. Redelijk moeilijk zonder internet. Dus wij naar de NSC zelf, waar we op internet kunnen.
We hebben echt al veel materiaal en ideeën rond het thema. De prenten van mevr. Van De Casteele zijn ook prachtig. We hebben er veel van afgedrukt en staken ook het programma rond onze Prehistoriedag, die doorgaat op 9 april, in elkaar. Het wordt leuk! Dat thema ligt Sarah en mij enorm en we zijn beiden dolenthousiast! Vandaag starten we met de voorbereidende lessen.
En daar loert dinsdag al om het hoekje. Die verdomde dinsdag toch. Om 8u stapten we in een trufi richting ‘Terminal busses’ waar we onze volgende trufi kunnen nemen richting Atiy. Na een uurtje rijden, en wij de enige 2 die overbleven in de trufi, vroeg de chauffeur ons waar we heen wilden. Toen hij ons antwoord hoorde zei hij dat hij daar helemaal niet heen ging! Stonden we daar, in een afgelegen dorpje in the middle of nowhere! Na lang onderhandelen, en een uitleg van de chauffeur die echt niet klopte, wou hij ons toch naar de Terminal brengen. Maar toen viel de trufi in panne! Echt typisch. Maar we hadden toch nog een beetje geluk, want even later kwam er een andere trufi richting Terminal langs, en zijn we daarin gesprongen. Vervolgens nog een uur naar Buena Vista, het dorpje waar de school Atiy ligt, kwamen we rond 10u – half 11 EIN-DE-LIJK aan op Atiy.
Van een goede morgen gesproken.
We kwamen de Zweedse studenten tegen en zij namen ons mee naar het 1e leerjaar, we gaan hen immers vervangen want zij doen nu de klasondersteuning in het 1e. En wat ik heb gezien geeft me zin om zelf te beginnen. Een juf met een klok van een stem, die echt wel vooruit wil gaan met haar leerlingen. Helaas hebben we nog geen echte les gezien want er was net een voorstelling van het tandenpoetsproject van Rink en Gerda. Wat ongelofelijk geweldig is, moet gezegd worden. Eerst kregen de kinderen uitleg van de plaatselijke tandarts over hoe tanden te poetsen, wat goed is om te eten en wat niet, waarom tanden poetsen zo belangrijk is… Vervolgens kreeg iedereen een tandenborstel en mochten ze hun tanden poetsen. Hopelijk wordt het echt opgevolgd en leren de kinderen de attitude om dit te blijven volhouden, want het is zo hard nodig in de suikercultuur waarin ze leven. Tijdens de speeltijd eten ze gelatine, popcorn, chocolade of ander snoepgoed. En ze drinken hier al sinds hun babytijd coca cola, omdat dat goedkoper is. Het gevolg is dat vele kinderen echt al zwarte tanden hebben, want een tandarts kunnen de meesten niet betalen. Heel actueel dus. Een pluim voor Rink en Gerda, hopelijk wordt ons project even nuttig en zinvol. (Hoogstnodig is het alleszins).
’s Avonds zijn we naar een voorstelling van een dansschool gaan kijken. Niemand had een idee wat te verwachten maar oh, het was adembenemend! Er waren17 verschillende dansen, allemaal in typische Boliviaanse kledij – PING radar inleefkoffers slaat aan. De dansen waren ook zo vol energie, zo krachtig en tegelijk zo elegant. Ik was helemaal van m’n sokken geblazen en gecharmeerd door hun dansstijl. Ik heb enorm genoten van het spektakel dat vlak voor me plaatsvond, wij zaten immers op de 1e rij. De dansers waren kapot achteraf, ze moesten natuurlijk aan verschillende dansen deelnemen, maar ze bleven lachen en het beste van zichzelf geven. Ook al vielen hoeden af, kwamen de pluimen los of zakte hun masker voor hun ogen. Onverbiddelijk bleven ze doorgaan. Bewonderenswaardig.
Deze ochtend, na mijn looptoertje en de handwas (met handschoenen deze keer) hadden we om 10u vergadering op de NSC met Annemieke en Isolde, de 2 vaste leerkrachten hier, om de sprookjes te evalueren, de prehistorie te bespreken, taken te verdelen en afspraken te maken. Want dat hoort er nu ook eenmaal bij he!
Straks – hopelijk – nog even tijd om bij te babbelen met het thuisfront, je kan niet geloven hoeveel energie ik daarvan krijg. Nadien loop ik altijd huppelend naar huis!
En om 14.15u beginnen de lessen hier alweer.
Intussen zijn we hier al een maand. De tijd gaat goed vooruit, en er staat nog zoveel in het vooruitzicht. Dit weekend gaan we bijvoorbeeld van vrijdag – zondag naar Chapare, op een trektocht. Het zou zonde zijn om hier enkel te werken he, we gaan eens genieten van de prachtige natuur en de bergen rondom ons. Ik kijk er al naar uit.
Een vrolijke knipoog
en een Boliviaanse toeter
van mij voor jullie!
xx
vrijdag 18 maart 2011
Met een schroevendraaier naar de wc...
Woensdag 16/03/2011
’s Ochtends kwam Anna ons met haar busje ophalen om samen naar Atiy te rijden, spannend! Onderweg werden de andere vrijwilligers opgehaald zodat we met een stampvol hobbelend busje op de school aankwamen.
Ze liet ons het winkeltje zien, waar ze allerlei kledij en speelgoed verkopen voor een democratisch prijsje. Dat winkeltje doet tevens dienst als vrijwilligersruimte, zodat onze bezittingen veilig achter slot en grendel liggen. Vervolgens liet ze ons het schooltje zien en legde ons de functie van de projecten, klaswerking en het hele Atiy-gebeuren uit. Heel rustig en duidelijk, wat we niet gewoon zijn van onze anders zo chaotische Anna .
In de namiddag moesten we in sneltempo lunchen want we hadden ook les in de NSC! En of het er leuk was, we werkten rond het verhaal van de 3 biggetjes (waar de 2 eerste biggetjes wel opgegeten worden door de wolf en enkel het 3e overleeft – ik prefereer onze versie toch hoor). Als verwerking moesten de kleutertjes een strooien huisje bouwen door papier te beplakken met stro. Maar omdat Alex – die normaal met mij moet werken op niveau 1e leerjaar – zo enthousiast was hebben we hem laten meewerken aan het huisje. Hij fleurde helemaal op! Echt een plezier om te zien. Ik heb vooral met Inia, een kleutertje gewerkt, echt heerlijk.
Thuisgekomen heb ik nog even getest of ik wel nog suikercement kan maken voor onze snoephuisjes van zaterdag, uiteraard verleer je zoiets niet gauw he!
Donderdag 17/03/2011
Donderdagochtend was het onze beurt om zelfstandig naar Atiy te geraken. Maar met de hulp van Anton en Tineke, 2 Nederlandse vrijwilligers, zijn we er goed en wel geraakt.
Rink (een deel van het fameuze ‘Rink & Gerda’ koppel, zij zijn hier al ongeveer 6 maanden en kennen Atiy als hun broekzak) nam ons mee naar het schooltje en stelde ons voor aan een klasje. We gingen elk in een 2e leerjaar observeren, omdat er momenteel nog 2 Zweedse meisjes klasondersteuning aan het 1e leerjaar geven, en trop is teveel he. Daar, in dat 2e leerjaar kwam ik binnen, stelde mezelf voor en zocht een plaatsje in de klas. Maar dat was er natuurlijk niet dus ging ik maar bovenop een bank zitten, ergens achteraan. Ik heb m’n ogen uitgekeken…
Even beschrijven: er zaten 42 leerlingen in de klas die niet groter was dan een gemiddeld tot klein lokaal bij ons. De juf, een op leeftijd gekomen dame die duidelijk haar sparkle verloren was, liep rond om de huistaken te verbeteren. Een nachtmerrie die de vollen 45 minuten duurde. Als de leerlingen het niet goed gedaan hadden trok ze aan hun haar, gaf hen een tik, doorstreepte de hele pagina of scheurde ze er gewoon uit. Ze riep tegen de kinderen en lachte niet 1 keer. Gedurende de hele voormiddag, want meer les krijgen de leerlingen niet, heeft ze enkel het verschil tussen een kleine letter en een hoofdletter uitgelegd. En hoe! De aandacht van de hele klas kreeg ze nooit, de kinderen lopen rond, spelen met een tol, gaan naar buiten als ze het willen, kortom: alles behalve les volgen. Dus roept de juf maar, tegen die die het willen horen, en de rest heeft pech. Brute pech.
Ze schreef 2 zinnen en 19 voorbeelden op bord om haar leerlingen duidelijk te maken wanneer ze een hoofdletter moesten gebruiken, als huistaak moesten de kinderen dit nog eens overschrijven. Nuttig he? En ik zat achteraan en zag de minuten veel te langzaam wegtikken. Toen het eindelijk 11u was hadden de kinderen pauze. Als snack kregen ze een cakeje en chocomelk, er wordt geprobeerd de lln fruit te leren eten, maar dat lukt écht niet in deze dulce-cultuur (=suiker) waar ze in opgroeien. De pauze duurt hier 45 minuten, en na een beetje onwennig gestaar van mijn kant uit besloot ik om me tussen de kinderen te wagen, goede zet Lieselot! Ze kwamen spontaan met me spelen en ik heb echt genoten van al die lachende gezichtjes en lieve knuffels. De kinderen hebben hier weinig, maar ze geven zoveel! Nadien ging de juf nog een uurtje door met gillen en toen mochten de kinderen eindelijk naar huis.
Naar de comedor dan maar, dat is de eetzaal, daar kunnen de vrijwilligers gratis een warme maaltijd meepikken. Heel handig vind ik dat. De kinderen betalen er 1,5 boliviano voor (=0,15 eurocent). Na het eten moeten ze hun eigen bord afwassen en hun tanden poetsen. Een hele opdracht en sommige snode jongens maken er een sport van om hieraan te proberen ontsnappen. Maar dat is buiten ons gerekend! Al moeten we de tandpasta op hun vingers smeren of eigenhandig hun tanden poetsen, proper zullen ze zijn!
Als ‘beloning’ mogen ze naar de wc gaan, wat voor vele kinderen al een luxe is, en het zijn dan nog ecologische wc’s. Dus een attractie is geboren. De kinderen zijn er dol op! Ze hebben 1,5 uur om allemaal naar de wc te gaan, en soms is dat zelfs nog te weinig. Ook hierop moeten we de hele tijd toezicht houden en ze echt opjagen, sommigen zouden er een half uur kunnen opzitten.
Ook de vrijwilligers hebben een aparte ecologische wc, maar omdat er nog geen sleutel is om die te openen en te sluiten (noodzakelijk, anders gaan de kinderen hier ook gebruik van maken) moeten we ons redden met een schroevendraaier. Wil je naar de wc? Neem dan maar een schroevendraaier mee :) !
Om kwart voor 2 begint dan de apoyo escolar AKA de naschoolse opvang. Daar maken de kinderen die ingeschreven zijn hun huiswerk, of iets wat erop lijkt. Want het is zo nutteloos als wat, als ik het even cru mag uitdrukken. Ze moeten een blad uit hun werkboek overschrijven, en als ze de tekeningetjes niet meegetekend hebben is het fout. Of ze moeten woorden met de letter ‘p’ in de krant zoeken, terwijl ze nog helemaal niet weten hoe de letter ‘p’ eruit ziet, laat staan in al die verschillende lettertypes. De ouderen krijgen soms cijferoefeningen mee, een heel blad vol! En het is niet ’45 x 15’ ofzo he, neen dan zijn het onmiddellijk lange vermenigvuldigingen zoals ‘98554 x 44752’. Ik heb een meisje uit het 5e leerjaar geholpen die zelfs haar tafels nog niet uit het hoofd kende, je kan je wel voorstellen hoeveel moeite ze had met haar huiswerk. Zuchten en puffen is het. En dat 2u aan een stuk. Om 4u gaat iedereen terug naar huis, enkelingen met nog een beetje huiswerk op zak. Maar dankzij de vele vrijwilligers die nu op Atiy aanwezig zijn kunnen we hen wel redelijk goed aansporen om alles af te werken.
Moe keerden we terug naar huis. Atiy ligt in Buena Vista, een arm dorpje ver verwijderd van de grote stad. 2u en evenveel trufi’s later konden we op ons bed neerploffen. Ik denk dat we donderdag onze 1e echte cultuurschok gekregen hebben. Maar Sarah verzekerde me dat ik een extreem voorbeeld van lesgeven gezien had. De leerkracht die zij gezien had was wel lief voor haar leerlingen, wat voor mij al een hele opluchting was. Maar het verschil in lesgeven kan volgens mij niet groter zijn. Voor iedereen die dit leest: kus je beide pollekes maar met het onderwijs dat je krijgt in België. Want eens je gezien hebt wat kansarmoede letterlijk betekend bedank je de hemel wel even dat je in België geboren bent hoor! De kinderen die gezegend zijn met een intellectueel brein kunnen mee op school, maar al die kinderen (en dat zijn er veel, geloof me) die dat tikkeltje meer uitleg nodig hebben of structuur of wat dan ook zijn verloren. Letterlijk. Het is ook bijna niet mogelijk om beter te doen als je een klas van 42 voor je krijgt. En we staan er zo machteloos tegenover he. Kansarmoede, als ik zeg dat het vreselijk en mensonwaardig is gebruik ik nog een understatement. Het raakt me niet in mijn hart, het gaat er als een speer recht doorheen. Maar de lach van die kinderen als je hen kietelt, als je met hen speelt, als je hen aandacht geeft. Die is hemels, ook als hebben zij dingen meegemaakt die je niemand toewenst, het zijn vechtertjes. Ik kijk naar hen op.
Vrijdag 18/03/2011
Alleen naar Atiy, maar we kwamen onderweg nog andere vrijwilligers tegen ook, dus was het weer een gezellige trufi vol Gringos. Aangekomen op Atiy besloten we om wat aan onze projecten te werken omdat we toch nog niet aan de slag konden in het eerste leerjaar. In de voormiddag hebben we dus aan ons afvalproject gewerkt, concrete stappen uitgedacht en Anton & Tineke warmgemaakt voor het project. Zij blijven hier immers tot juli en het zou handig zijn moesten zij het kunnen blijven opvolgen wanneer wij weg zijn. Want er zijn al vele soortgelijke projecten opgestart en telkens in het water gevallen, dus willen we er voor zorgen dat het deze keer anders is (tegen beter weten in?). Maar er zijn leuke ideeën uit de bus gekomen en ik zie het zitten.
Tegen 12 uur kwamen de eerste kindjes eten en toen was het weer tijd voor het tandenpoetsen en wc klusje. Maar het ging veel vlotter dan donderdag, iedere keer een stapje vooruit en zo geraken ze het stilaan gewoon! In de apoyo escolar was het ook heel rustig. Maar dat kwam natuurlijk omdat het vandaag ‘Dia del padre’ is vaderdag dus. We zijn ook een uurtje vroeger gestopt omdat de kleutertjes vanalles hadden voorbereid en de papa’s in de bloemetjes werden gezet. Dit word hier veel feller gevierd dan in België, de vaders moeten spelletjes doen, de kinderen en mama’s dansen, er worden cadeautjes uitgedeeld… Heerlijk.
De korte stortbui zorgde er wel voor dat onze terugweg een beetje een avontuur was, meer dan anders. De straten waren spontaan omgetoverd in riviertjes en het was fingers crossed dat we niet vast kwamen te zitten. Maar we zijn thuis geraakt… en we hebben internet gevonden vlak tegenover onze deur! Daar is een donutcafé waar ook wifi is, maar je mag enkel op internet als je ook consumeert, wie suggereerde dat ik ging vermageren in Bolivië? Mis poes.
Type you later!
xx
’s Ochtends kwam Anna ons met haar busje ophalen om samen naar Atiy te rijden, spannend! Onderweg werden de andere vrijwilligers opgehaald zodat we met een stampvol hobbelend busje op de school aankwamen.
Ze liet ons het winkeltje zien, waar ze allerlei kledij en speelgoed verkopen voor een democratisch prijsje. Dat winkeltje doet tevens dienst als vrijwilligersruimte, zodat onze bezittingen veilig achter slot en grendel liggen. Vervolgens liet ze ons het schooltje zien en legde ons de functie van de projecten, klaswerking en het hele Atiy-gebeuren uit. Heel rustig en duidelijk, wat we niet gewoon zijn van onze anders zo chaotische Anna .
In de namiddag moesten we in sneltempo lunchen want we hadden ook les in de NSC! En of het er leuk was, we werkten rond het verhaal van de 3 biggetjes (waar de 2 eerste biggetjes wel opgegeten worden door de wolf en enkel het 3e overleeft – ik prefereer onze versie toch hoor). Als verwerking moesten de kleutertjes een strooien huisje bouwen door papier te beplakken met stro. Maar omdat Alex – die normaal met mij moet werken op niveau 1e leerjaar – zo enthousiast was hebben we hem laten meewerken aan het huisje. Hij fleurde helemaal op! Echt een plezier om te zien. Ik heb vooral met Inia, een kleutertje gewerkt, echt heerlijk.
Thuisgekomen heb ik nog even getest of ik wel nog suikercement kan maken voor onze snoephuisjes van zaterdag, uiteraard verleer je zoiets niet gauw he!
Donderdag 17/03/2011
Donderdagochtend was het onze beurt om zelfstandig naar Atiy te geraken. Maar met de hulp van Anton en Tineke, 2 Nederlandse vrijwilligers, zijn we er goed en wel geraakt.
Rink (een deel van het fameuze ‘Rink & Gerda’ koppel, zij zijn hier al ongeveer 6 maanden en kennen Atiy als hun broekzak) nam ons mee naar het schooltje en stelde ons voor aan een klasje. We gingen elk in een 2e leerjaar observeren, omdat er momenteel nog 2 Zweedse meisjes klasondersteuning aan het 1e leerjaar geven, en trop is teveel he. Daar, in dat 2e leerjaar kwam ik binnen, stelde mezelf voor en zocht een plaatsje in de klas. Maar dat was er natuurlijk niet dus ging ik maar bovenop een bank zitten, ergens achteraan. Ik heb m’n ogen uitgekeken…
Even beschrijven: er zaten 42 leerlingen in de klas die niet groter was dan een gemiddeld tot klein lokaal bij ons. De juf, een op leeftijd gekomen dame die duidelijk haar sparkle verloren was, liep rond om de huistaken te verbeteren. Een nachtmerrie die de vollen 45 minuten duurde. Als de leerlingen het niet goed gedaan hadden trok ze aan hun haar, gaf hen een tik, doorstreepte de hele pagina of scheurde ze er gewoon uit. Ze riep tegen de kinderen en lachte niet 1 keer. Gedurende de hele voormiddag, want meer les krijgen de leerlingen niet, heeft ze enkel het verschil tussen een kleine letter en een hoofdletter uitgelegd. En hoe! De aandacht van de hele klas kreeg ze nooit, de kinderen lopen rond, spelen met een tol, gaan naar buiten als ze het willen, kortom: alles behalve les volgen. Dus roept de juf maar, tegen die die het willen horen, en de rest heeft pech. Brute pech.
Ze schreef 2 zinnen en 19 voorbeelden op bord om haar leerlingen duidelijk te maken wanneer ze een hoofdletter moesten gebruiken, als huistaak moesten de kinderen dit nog eens overschrijven. Nuttig he? En ik zat achteraan en zag de minuten veel te langzaam wegtikken. Toen het eindelijk 11u was hadden de kinderen pauze. Als snack kregen ze een cakeje en chocomelk, er wordt geprobeerd de lln fruit te leren eten, maar dat lukt écht niet in deze dulce-cultuur (=suiker) waar ze in opgroeien. De pauze duurt hier 45 minuten, en na een beetje onwennig gestaar van mijn kant uit besloot ik om me tussen de kinderen te wagen, goede zet Lieselot! Ze kwamen spontaan met me spelen en ik heb echt genoten van al die lachende gezichtjes en lieve knuffels. De kinderen hebben hier weinig, maar ze geven zoveel! Nadien ging de juf nog een uurtje door met gillen en toen mochten de kinderen eindelijk naar huis.
Naar de comedor dan maar, dat is de eetzaal, daar kunnen de vrijwilligers gratis een warme maaltijd meepikken. Heel handig vind ik dat. De kinderen betalen er 1,5 boliviano voor (=0,15 eurocent). Na het eten moeten ze hun eigen bord afwassen en hun tanden poetsen. Een hele opdracht en sommige snode jongens maken er een sport van om hieraan te proberen ontsnappen. Maar dat is buiten ons gerekend! Al moeten we de tandpasta op hun vingers smeren of eigenhandig hun tanden poetsen, proper zullen ze zijn!
Als ‘beloning’ mogen ze naar de wc gaan, wat voor vele kinderen al een luxe is, en het zijn dan nog ecologische wc’s. Dus een attractie is geboren. De kinderen zijn er dol op! Ze hebben 1,5 uur om allemaal naar de wc te gaan, en soms is dat zelfs nog te weinig. Ook hierop moeten we de hele tijd toezicht houden en ze echt opjagen, sommigen zouden er een half uur kunnen opzitten.
Ook de vrijwilligers hebben een aparte ecologische wc, maar omdat er nog geen sleutel is om die te openen en te sluiten (noodzakelijk, anders gaan de kinderen hier ook gebruik van maken) moeten we ons redden met een schroevendraaier. Wil je naar de wc? Neem dan maar een schroevendraaier mee :) !
Om kwart voor 2 begint dan de apoyo escolar AKA de naschoolse opvang. Daar maken de kinderen die ingeschreven zijn hun huiswerk, of iets wat erop lijkt. Want het is zo nutteloos als wat, als ik het even cru mag uitdrukken. Ze moeten een blad uit hun werkboek overschrijven, en als ze de tekeningetjes niet meegetekend hebben is het fout. Of ze moeten woorden met de letter ‘p’ in de krant zoeken, terwijl ze nog helemaal niet weten hoe de letter ‘p’ eruit ziet, laat staan in al die verschillende lettertypes. De ouderen krijgen soms cijferoefeningen mee, een heel blad vol! En het is niet ’45 x 15’ ofzo he, neen dan zijn het onmiddellijk lange vermenigvuldigingen zoals ‘98554 x 44752’. Ik heb een meisje uit het 5e leerjaar geholpen die zelfs haar tafels nog niet uit het hoofd kende, je kan je wel voorstellen hoeveel moeite ze had met haar huiswerk. Zuchten en puffen is het. En dat 2u aan een stuk. Om 4u gaat iedereen terug naar huis, enkelingen met nog een beetje huiswerk op zak. Maar dankzij de vele vrijwilligers die nu op Atiy aanwezig zijn kunnen we hen wel redelijk goed aansporen om alles af te werken.
Moe keerden we terug naar huis. Atiy ligt in Buena Vista, een arm dorpje ver verwijderd van de grote stad. 2u en evenveel trufi’s later konden we op ons bed neerploffen. Ik denk dat we donderdag onze 1e echte cultuurschok gekregen hebben. Maar Sarah verzekerde me dat ik een extreem voorbeeld van lesgeven gezien had. De leerkracht die zij gezien had was wel lief voor haar leerlingen, wat voor mij al een hele opluchting was. Maar het verschil in lesgeven kan volgens mij niet groter zijn. Voor iedereen die dit leest: kus je beide pollekes maar met het onderwijs dat je krijgt in België. Want eens je gezien hebt wat kansarmoede letterlijk betekend bedank je de hemel wel even dat je in België geboren bent hoor! De kinderen die gezegend zijn met een intellectueel brein kunnen mee op school, maar al die kinderen (en dat zijn er veel, geloof me) die dat tikkeltje meer uitleg nodig hebben of structuur of wat dan ook zijn verloren. Letterlijk. Het is ook bijna niet mogelijk om beter te doen als je een klas van 42 voor je krijgt. En we staan er zo machteloos tegenover he. Kansarmoede, als ik zeg dat het vreselijk en mensonwaardig is gebruik ik nog een understatement. Het raakt me niet in mijn hart, het gaat er als een speer recht doorheen. Maar de lach van die kinderen als je hen kietelt, als je met hen speelt, als je hen aandacht geeft. Die is hemels, ook als hebben zij dingen meegemaakt die je niemand toewenst, het zijn vechtertjes. Ik kijk naar hen op.
Vrijdag 18/03/2011
Alleen naar Atiy, maar we kwamen onderweg nog andere vrijwilligers tegen ook, dus was het weer een gezellige trufi vol Gringos. Aangekomen op Atiy besloten we om wat aan onze projecten te werken omdat we toch nog niet aan de slag konden in het eerste leerjaar. In de voormiddag hebben we dus aan ons afvalproject gewerkt, concrete stappen uitgedacht en Anton & Tineke warmgemaakt voor het project. Zij blijven hier immers tot juli en het zou handig zijn moesten zij het kunnen blijven opvolgen wanneer wij weg zijn. Want er zijn al vele soortgelijke projecten opgestart en telkens in het water gevallen, dus willen we er voor zorgen dat het deze keer anders is (tegen beter weten in?). Maar er zijn leuke ideeën uit de bus gekomen en ik zie het zitten.
Tegen 12 uur kwamen de eerste kindjes eten en toen was het weer tijd voor het tandenpoetsen en wc klusje. Maar het ging veel vlotter dan donderdag, iedere keer een stapje vooruit en zo geraken ze het stilaan gewoon! In de apoyo escolar was het ook heel rustig. Maar dat kwam natuurlijk omdat het vandaag ‘Dia del padre’ is vaderdag dus. We zijn ook een uurtje vroeger gestopt omdat de kleutertjes vanalles hadden voorbereid en de papa’s in de bloemetjes werden gezet. Dit word hier veel feller gevierd dan in België, de vaders moeten spelletjes doen, de kinderen en mama’s dansen, er worden cadeautjes uitgedeeld… Heerlijk.
De korte stortbui zorgde er wel voor dat onze terugweg een beetje een avontuur was, meer dan anders. De straten waren spontaan omgetoverd in riviertjes en het was fingers crossed dat we niet vast kwamen te zitten. Maar we zijn thuis geraakt… en we hebben internet gevonden vlak tegenover onze deur! Daar is een donutcafé waar ook wifi is, maar je mag enkel op internet als je ook consumeert, wie suggereerde dat ik ging vermageren in Bolivië? Mis poes.
Type you later!
xx
dinsdag 15 maart 2011
Gringas in the city
Maandag 14/03/2011
Gisteren was het bbq bij Anna, onze contactpersoon, voor alle vrijwilligers. Met een vrolijke bende van een dikke 20 man schoven we aan tafel. Het was een mengelmoes tussen Belgische, Nederlandse en Noorse vrijwilligers. Iedereen had iets meegenomen waardoor we meer dan genoeg eten hadden! En alles zag er zo heerlijk uit. Het werd dan ook heel gezellig. Er werden reisverhalen, ervaringen, interessante uitstapjes… uitgewisseld onder elkaar en alhoewel er voor iedereen nieuwe gezichten waren, merkte je daar helemaal niks van. Die joviale Hollanders toch he :p.
Annemieke, onze collega-juf uit de NSC, maakte van de gelegenheid gebruik om veel reclame te maken voor onze sprookjesvoormiddag. En met succes, op enkele na waren alle andere vrijwilligers ervoor te vinden, heerlijk! En het leverde ook hilarische combinaties en ook wel stiekeme ik-wil-je-koppelen-aan-… situaties op. Ik kijk er al naar uit om zaterdagvoormiddag aan de slag te gaan.
Ik en Sarah hebben het sprookje van Hansje en Grietje, en Anne-Maria, een vriendin van Anna, gaat de heks spelen. Maar omdat ze niet graag de boeman voor de kinderen was heb ik er een beetje een draai aan gegeven zodat de heks uiteindelijk goed wordt en allerlei ingrediënten aan de kinderen geeft zodat ik en Saar nadien met hen snoephuisjes kunnen bouwen.
Toen iedereen meer dan vol zat van de overvloed aan eten kropen we terug in de jeep van Annemieke om hobbelend een locatie voor onze sprookjesvoormiddag te vinden. Omdat het toen al laat op de avond was, en dus ook al donker, was onze eerste halte een tegenvaller: gesloten. Op naar de tweede dan maar… Mijn mond viel open van verbazing! Het was er prachtig! Ik weet niet of wij in België zo’n mooi park hebben. Ik doe mijn best om het eervol te beschrijven. Er liggen kleine gezellige paadjes over het hele park. Deze paadjes leiden naar: een groot terras dat precies uit een Disney film is nagemaakt, een gezellig watervalletje met een klein vijvertje eraan, een molensteen, een klein huisje dat perfect dienst doet als het snoephuisje van onze heks, een waterput, nog een ander huisje, een nóg groter dansterras, een prachtige open plek om naar hartenlust te spelen… Aan al dit moois is ook een restaurant verbonden dat al even prachtig is als de tuin. Een perfecte trouwlocatie in het kwadraat, je zou er spontaan zin in krijgen ;).
Moet ik nog vertellen dat we wel degelijk die plek hebben uitgekozen voor zaterdag?
Annemieke was zo lief om ons thuis af te zetten en ik kreeg onmiddellijk goed nieuws: mijn kamer was af! Hieperdepiep! Maar we waren allebei te moe om de hele verhuis nog te doen, dus kropen we voor de laatste keer nog eens in Sarah’s kamer onder de wol. Ondertussen waren we allebei het slachtoffer geworden van de uiensoep, wie komt er nu ook op om 2kg te gebruiken?! Achja, we konden er wel om lachen, dat zuivert je lichaam, toch?
Deze ochtend was zalig. Ik ben eerst gaan lopen, wat ik nu met regelmaat ga kunnen doen omdat we eindelijk een beetje een vast weekschema hebben. Na 30 minuten was ik kapot, mijn lichaam reageert hier zo anders op het lopen dan in België he, ik had niet verwacht dat het effect van de hoogte zo groot ging zijn.
Na een heerlijke douche ben ik in gang geschoten. Alle kasten eens goed uitgemest en de vloer gekuist. M’n hele boeltje terug naar m’n eigen kamer verhuist en ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om de kamer in te richten naar mijn zin. Mijn meubels, 3 stuks om precies te zijn, staan anders waardoor ik nu veel meer plaats heb. Een leuk gevoel, zo helemaal in het nieuw zitten.
Ik was toch zo goed bezig dus heb ik daarna ook mijn vuile was nog eens gewassen. Met de hand natuurlijk, dat heeft ook z’n charmes hoor. Een keteltje warm water opzetten en zelf alles schoon schrobben. Ik moet het wel op letten dat ik niet té hard schrob want mijn vingers liggen al een klein beetje open :).
Op de NSC was het leuk, we waren allebei vertrokken met weinig zin maar ik heb er echt wel van genoten. Het jongetje uit het 1e leerjaar waarmee ik werk was wel helemaal uitgeput. De NSC zijn immers extra uren die de kinderen moeten kloppen, en van hun gewone school krijgen ze bergen huiswerk. Daardoor zijn de kinderen hier vaak lang aan het werk, kunnen ze weinig spelen en zijn ze heel moe. Dat is wel niet altijd leuk voor mij hoor. Ik moet er veel achter zitten, hem echt aansporen om te werken en hij is te futloos om er iets leuks bij te doen. Een spelletje of een bewegingstussendoortje: hij vindt het allemaal zo nutteloos en wil gewoon doen wat hij moet doen en daarmee basta.
Hopelijk vind ik nog een manier om hem te motiveren, ik doe alvast m’n best.
Daarna heb ik met Doriene gewerkt, dat is een meisje van 12, een van de weinige mede-blondines in Cochabamba. We hebben rond koppelings- en aanhalingstekens gewerkt. Heel leuk.
Nadien heb ik heerlijke spaghetti gemaakt, de saus is hier echt wel anders en het vlees ook een beetje, maar het heeft ons gesmaakt! En we hebben eten voor de komende 2 dagen :p.
Dinsdagochtend zijn we met Annemieke naar de cancha geweest om de verkleedkleren voor onze sprookjesvoormiddag te huren en nog een paar kleinigheden te kopen. Ik vind het zo gezellig om daar rond te slenteren. Zeker op een gewone weekdag, dan is er minder volk en kan je echt rustig rondsnuisteren.
Normaalgezien gingen we deze ochtend, eindelijk, naar Atiy, maar omdat we de school zelf niet konden bekijken (Anna ging elders heen met ons) en Annemieke ons meer nodig had op de cancha, waren we een beetje dubbel geboekt en heeft de laatste ons kunnen opeisen :).
Gisteren was het bbq bij Anna, onze contactpersoon, voor alle vrijwilligers. Met een vrolijke bende van een dikke 20 man schoven we aan tafel. Het was een mengelmoes tussen Belgische, Nederlandse en Noorse vrijwilligers. Iedereen had iets meegenomen waardoor we meer dan genoeg eten hadden! En alles zag er zo heerlijk uit. Het werd dan ook heel gezellig. Er werden reisverhalen, ervaringen, interessante uitstapjes… uitgewisseld onder elkaar en alhoewel er voor iedereen nieuwe gezichten waren, merkte je daar helemaal niks van. Die joviale Hollanders toch he :p.
Annemieke, onze collega-juf uit de NSC, maakte van de gelegenheid gebruik om veel reclame te maken voor onze sprookjesvoormiddag. En met succes, op enkele na waren alle andere vrijwilligers ervoor te vinden, heerlijk! En het leverde ook hilarische combinaties en ook wel stiekeme ik-wil-je-koppelen-aan-… situaties op. Ik kijk er al naar uit om zaterdagvoormiddag aan de slag te gaan.
Ik en Sarah hebben het sprookje van Hansje en Grietje, en Anne-Maria, een vriendin van Anna, gaat de heks spelen. Maar omdat ze niet graag de boeman voor de kinderen was heb ik er een beetje een draai aan gegeven zodat de heks uiteindelijk goed wordt en allerlei ingrediënten aan de kinderen geeft zodat ik en Saar nadien met hen snoephuisjes kunnen bouwen.
Toen iedereen meer dan vol zat van de overvloed aan eten kropen we terug in de jeep van Annemieke om hobbelend een locatie voor onze sprookjesvoormiddag te vinden. Omdat het toen al laat op de avond was, en dus ook al donker, was onze eerste halte een tegenvaller: gesloten. Op naar de tweede dan maar… Mijn mond viel open van verbazing! Het was er prachtig! Ik weet niet of wij in België zo’n mooi park hebben. Ik doe mijn best om het eervol te beschrijven. Er liggen kleine gezellige paadjes over het hele park. Deze paadjes leiden naar: een groot terras dat precies uit een Disney film is nagemaakt, een gezellig watervalletje met een klein vijvertje eraan, een molensteen, een klein huisje dat perfect dienst doet als het snoephuisje van onze heks, een waterput, nog een ander huisje, een nóg groter dansterras, een prachtige open plek om naar hartenlust te spelen… Aan al dit moois is ook een restaurant verbonden dat al even prachtig is als de tuin. Een perfecte trouwlocatie in het kwadraat, je zou er spontaan zin in krijgen ;).
Moet ik nog vertellen dat we wel degelijk die plek hebben uitgekozen voor zaterdag?
Annemieke was zo lief om ons thuis af te zetten en ik kreeg onmiddellijk goed nieuws: mijn kamer was af! Hieperdepiep! Maar we waren allebei te moe om de hele verhuis nog te doen, dus kropen we voor de laatste keer nog eens in Sarah’s kamer onder de wol. Ondertussen waren we allebei het slachtoffer geworden van de uiensoep, wie komt er nu ook op om 2kg te gebruiken?! Achja, we konden er wel om lachen, dat zuivert je lichaam, toch?
Deze ochtend was zalig. Ik ben eerst gaan lopen, wat ik nu met regelmaat ga kunnen doen omdat we eindelijk een beetje een vast weekschema hebben. Na 30 minuten was ik kapot, mijn lichaam reageert hier zo anders op het lopen dan in België he, ik had niet verwacht dat het effect van de hoogte zo groot ging zijn.
Na een heerlijke douche ben ik in gang geschoten. Alle kasten eens goed uitgemest en de vloer gekuist. M’n hele boeltje terug naar m’n eigen kamer verhuist en ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om de kamer in te richten naar mijn zin. Mijn meubels, 3 stuks om precies te zijn, staan anders waardoor ik nu veel meer plaats heb. Een leuk gevoel, zo helemaal in het nieuw zitten.
Ik was toch zo goed bezig dus heb ik daarna ook mijn vuile was nog eens gewassen. Met de hand natuurlijk, dat heeft ook z’n charmes hoor. Een keteltje warm water opzetten en zelf alles schoon schrobben. Ik moet het wel op letten dat ik niet té hard schrob want mijn vingers liggen al een klein beetje open :).
Op de NSC was het leuk, we waren allebei vertrokken met weinig zin maar ik heb er echt wel van genoten. Het jongetje uit het 1e leerjaar waarmee ik werk was wel helemaal uitgeput. De NSC zijn immers extra uren die de kinderen moeten kloppen, en van hun gewone school krijgen ze bergen huiswerk. Daardoor zijn de kinderen hier vaak lang aan het werk, kunnen ze weinig spelen en zijn ze heel moe. Dat is wel niet altijd leuk voor mij hoor. Ik moet er veel achter zitten, hem echt aansporen om te werken en hij is te futloos om er iets leuks bij te doen. Een spelletje of een bewegingstussendoortje: hij vindt het allemaal zo nutteloos en wil gewoon doen wat hij moet doen en daarmee basta.
Hopelijk vind ik nog een manier om hem te motiveren, ik doe alvast m’n best.
Daarna heb ik met Doriene gewerkt, dat is een meisje van 12, een van de weinige mede-blondines in Cochabamba. We hebben rond koppelings- en aanhalingstekens gewerkt. Heel leuk.
Nadien heb ik heerlijke spaghetti gemaakt, de saus is hier echt wel anders en het vlees ook een beetje, maar het heeft ons gesmaakt! En we hebben eten voor de komende 2 dagen :p.
Dinsdagochtend zijn we met Annemieke naar de cancha geweest om de verkleedkleren voor onze sprookjesvoormiddag te huren en nog een paar kleinigheden te kopen. Ik vind het zo gezellig om daar rond te slenteren. Zeker op een gewone weekdag, dan is er minder volk en kan je echt rustig rondsnuisteren.
Normaalgezien gingen we deze ochtend, eindelijk, naar Atiy, maar omdat we de school zelf niet konden bekijken (Anna ging elders heen met ons) en Annemieke ons meer nodig had op de cancha, waren we een beetje dubbel geboekt en heeft de laatste ons kunnen opeisen :).
zaterdag 12 maart 2011
Spaans - Vlaams - Hollands
Terwijl Sarah probeert de skypen via mijn computer zal ik jullie nog even up-to-date houden over ons leven hier.
We hebben donderdagnamiddag ook in de NSC gewerkt omdat ze een klein leerkrachtentekort hadden. Maar dat vond ik helemaal niet erg hoor, integendeel! Ik heb lesgegeven aan 2 kinderen die in het eerste leerjaar zitten. Oh dat was echt superleuk. Het waren 2 leuke jongens die echt al vorderingen maken. Ik vond het heel leuk om met hen te werken, af en toe is het wel lachen met de Nederlandse woorden, er stond bijvoorbeeld roodvonk in plaats van mazelen en wij zeggen tegen de kinderen Ga op je poep zitten terwijl ze hier zeggen Ga op je billen zitten. Blijkt dat poep echt de kaka is, dus we hebben de hele dag een beetje een vuile zin tegen die schattige bolletjes gezegd. Zo’n dingen komen we hier dus allemaal tegen.
’s Avonds werden we door onze collega op de NSC uitgenodigd om bij haar thuis pannenkoeken mee te komen eten. Een aanbod dat we niet afsloegen! Oh dat was lekker, wel een beetje raar. Er waren pannenkoeken met appels, met kaas, met ham en gewone. Maar ze waren een voor een heerlijk. Ik heb ervan genoten!
Vrijdagvoormiddag was het onze allerlaatste les in de Spaanse school Runawasi. We ontdekten ’s ochtends per toeval nog een bakkerij waar we koekjes kochten voor de leerkrachten en leerlingen. Na de grote souvenirboek getekend te hebben gingen we op weg naar huis. Doodop was ik, geen idee waarom maar ik was echt moe. Dus heb ik voor het eerst een heerlijk middagdutje gedaan terwijl Sarah eventjes naar het internetcafé ging. Toen ze terugkwam besloten we om nadien de stad nog een beetje te verkennen. Wat een geweldig idee! We hebben enkele lekkere Boliviaanse restaurantjes ontdekt en hebben voor een appel en een ei dvd’s kunnen kopen. Echt heel leuk. Toen we honger begonnen krijgen vonden we, toevallig, geen enkel typisch restaurantje meer. Dus hebben we het plaatselijk pannenkoekenrestaurantje ontdekt. Een heerlijke pannenkoek met kaas en kruiden. Echt lekker.
Toen we op weg naar huis waren ontdekten we dat rond 19u de eetkraampjes als paddenstoelen uit de grond rijzen. Dat moeten we dus onthouden voor de volgende keer he.
Nog gauw even inkopen gedaan voor de volgende dag, in een supergezellig buurtwinkeltje waar ze héél veel voor een héél goedkope prijs hebben. En dan waren we klaar voor ons weekend-ritueel. Een filmavondje. Deze keer stond ‘What dreams may come’ op het programma. En met een glaasje wijn en een lekker zelfgemaakt stukje bananen-met-noten cake die we van oma Luz hebben gekregen, konden we onderuit zakken.
Toen we op weg naar huis waren ontdekten we dat rond 19u de eetkraampjes als paddenstoelen uit de grond rijzen. Dat moeten we dus onthouden voor de volgende keer he.
Nog gauw even inkopen gedaan voor de volgende dag, in een supergezellig buurtwinkeltje waar ze héél veel voor een héél goedkope prijs hebben. En dan waren we klaar voor ons weekend-ritueel. Een filmavondje. Deze keer stond ‘What dreams may come’ op het programma. En met een glaasje wijn en een lekker zelfgemaakt stukje bananen-met-noten cake die we van oma Luz hebben gekregen, konden we onderuit zakken.
Maar we doen hier ook nog iets anders dan genieten en rondslenteren. Deze ochtend hebben we de badkamer gekuist. Oh boy, dat was nodig! Maar alle schimmel is nu van ons douchegordijn, de haren van de vorige bewoners zijn voorgoed verwijderd en we kunnen op de vloer lopen na het douchen zonder dat we onze voeten vuil maken. En het ruikt héérlijk!
Mijn kamer is ook bijna af, met een supersexy zalmroze kleurtje als gevolg. Jammie, daar ga ik heerlijk schaapjes in kunnen tellen hoor J.
Ook het carnaval in Cochabamba hebben we ook al eens eventjes bezocht, heel even, voor een uurtje ofzo. Maar dat was ook heel mooi, veel minder bombastisch dan in Oruro, maar o zo gezellig. Na ons wekelijks skype-moment gaan we nog eens een kijkje nemen.
Waar ik denk ik nog niks over heb gezegd is het verkeer hier. Enorm chaotisch maar ik begin het te leren kennen en, geloof het of niet, ik vind het zalig! Het gaat hier zo snel (zowat het enige wat hier wel vooruit gaat) en eens je de ongeschreven regels door hebt is het poepsimpel. Alhoewel ik denk dat het veilig is als ik de eerste weken na mijn aankomst nog niet achter het stuur kruip. Ik zou wel eens in het midden van de baan kunnen rijden, mijn toeter ongelofelijk veel gebruiken, en helemaal geen voorrang meer geven aan iemand…
Straks heb ik nog een cultuurschok als ik in België aankom J, nee grapje, dat zou wel erg zijn.
Wat ik ook nog even wou laten weten is dat ik het enorm leuk vind om zoveel positieve reacties te krijgen. Het doet heel veel deugd om te weten dat jullie me nog niet vergeten zijn en zoveel aan ons denken! Dus een welgemeende DANK JE WEL aan alle trouwe lezertjes en lieve reactietjes.
Een warme knuffel
Lieselot xx
donderdag 10 maart 2011
Het gaat hier goed!!
Maandag 7 maart
Nog steeds heel moe vertrekken we naar de Spaanse les. Maar eens we op gang kwamen kwam ik er snel terug door. Na de les, die 1 uur vroeger stopte omdat het een feestdag was, gingen we voor het eerst naar de Hypermaxi. Dat is een grote supermarkt op onze weg naar huis. Verglijkbaar met de colruyt van Zele, wat groot is voor de plaatselijke normen. Helaas vonden we geen choco, oh wat heb ik zin in een boterham met choco! Maar we hebben wel al gehoord dat ze hier Nutella hebben, ik ga mijn zoektocht dus staken!
Geladen als een muilezel kwamen we terug thuis en besloot ik om voor het eerst mijn kleren eens te wassen. Oh ik wou dat ik het niet zo lang had uitgesteld! We moeten ze hier met de hand wassen, wat een hel. Oh dat doe ik echt niet graag, maar dat is misschien ook omdat de oma hier zo vreselijk bemoeizuchtig is. Ze keek de hele tijd op mijn vingers, legde de functie van de zwierder, dat hebben ze dan weer wel, uit met zoveel moeilijke woorden dat ik er niks van begreep. En in plaats van andere woorden te kiezen blijft ze gewoon herhalen wat ze zei. Enorm frustrerend want toen ik eindelijk door had wat ze bedoelde kon ik het perfect herhalen in het Spaans dat ik nu al beheers. Ze doet echt geen moeite en moeit zich met alles wat we doen. We ergeren ons er dood aan, tellen in het hoofd dan maar :p. Maar mijn eerste handwas is gedaan en tot nu toe ziet het er redelijk succesvol uit. 1-0 voor mij!
Nu nog mijn huiswerk voor de Spaanse les maken en onder de wol.
Tot de volgende luitjes!
Woensdag 10 maart
Gisteren was het ‘Pacha Mama’ in het Nederlands betekend het ‘Moeder Aarde’. Dat is hier een traditioneel feest dat samenhangt met carnaval. Het is een hele ceremonie. Eerst wordt je naar een rijkelijk gevulde tafel gebracht. Daar staan dan grote kommen vol Empenadaz, dat zijn hele lekkere sandwiches met kaas of vlees erin, er staan ook kruiden, sap en andere kommetjes op tafel. Vervolgens worden alle kamers in het huis gereinigd met wierrook en aan de hand van een takje worden alle hoeken ook nog eens besprenkeld met alcohol. Daarna ga je allemaal rond een prachtig versierde tafel staan. Er liggen bloemen op en in het midden van de tafel liggen kleine afbeeldingen van geld, liefde, rijkdom, geluk, vrede… Dit middelste deel wordt op hete kolen gelegd zodat het geofferd wordt aan de ‘Pacha Mama’. Daarna krijgt iedereen 2 cocablaadjes in zijn linkerhand, die moet je ook op de kolen leggen als offer. Het is een symbolisch teken van dank aan Moeder Aarde om alles wat ze ons geeft. Je moet je linkerhand gebruiken omdat dat hand het dichtste bij je hart ligt, alsof je zegt: ‘Ik geef U dit met heel mijn hart’.
Dit feest wordt heel serieus genomen in Cochabamba, ieder gezin reinigt zijn huis volgens deze regels. Op straat kan je kan al die afbeeldingen kopen en ook de nodige kruiden voor je wierrookmengsel.
Dit feest wordt heel serieus genomen in Cochabamba, ieder gezin reinigt zijn huis volgens deze regels. Op straat kan je kan al die afbeeldingen kopen en ook de nodige kruiden voor je wierrookmengsel.
Deze ochtend was het echt heel aangenaam in de Spaanse les, we hebben over het onderwijssysteem van Bolivië gebabbeld, heel interessant maar ook heel triestig. Het onderwijs is hier echt rotslecht, en enkel als je geld hebt kan je naar een degelijke secundaire school. Alle andere kinderen, de meerderheid dus, gaan naar het openbaar onderwijs. Daar zitten ze soms met 50 – 60 kinderen in een klas die er maar 20 aankan, gevolg: de leerlingen zitten op de grond, zonder stoel of tafel. Hoe kan je dan überhaupt iets leren? Er is ook geen enkele interactie tussen de leerkracht en de leerlingen, hoe kan het ook, met 50 pubers op je dak! Dus zegt de leerkracht gewoon alles voor terwijl de kinderen luisteren, en hopelijk blijft er dan zo’n klein beetje hangen. Je moet niet vragen wat er gebeurt als die leerlingen naar de universiteit willen. Als ze al door het ingangsexamen geraken, wat al zeer uitzonderlijk is, vallen ze er meestal tussenuit wanneer de echte examens ingevuld moeten worden. Conclusie: als je op een privéschool je secundair onderwijs kan afmaken, kan je ook een universitair diploma halen, zoniet: pech. Dan wordt je maar keukenhulp of straatverkoper. Maar ook de overheid treft een grote schuld aan deze vicieuze cirkel want ze spenderen maar 3% van het totale budget aan onderwijs, waarvan het meeste dan nog eens aan de vingers van de directeurs van de scholen blijft plakken… Onderwijs in België klinkt opeens niet meer zo slecht he?
Vandaag is het woensdag dus ook Nederlandse-School-Cochabamba-dag. Ik en Sarah hebben elk apart met een kindje gelezen en ook woordjes laten schrijven.
We zijn nu rond sprookjes aan het werken, Roodkapje was vandaag aan de beurt. We hebben niet zoveel kindjes, maar omdat ze allemaal op zo’n verschillend niveau zitten is het echt wel nodig om hen individueel te kunnen begeleiden. Voor hen is het Nederlands meestal al de 3e taal die ze leren, na Spaans en Engels, wat het allemaal nog ingewikkelder maakt. Het is heel leuk, maar ook best wel vermoeiend vind ik.
Na het 1e leerjaar is het de beurt aan de kinderen van 5 en 6. Die zijn momenteel elk een sprookje aan het voorbereiden dat ze binnen 2 weken aan de kleutertjes en de kinderen van het 1e leerjaar zullen voorstellen. Wat hebben ze leuke ideeën! Ik kijk er nu al naar uit om te zien hoe ze het er vanaf zullen brengen.
Morgen moeten we ook inspringen in de NSC, want een van de leerkrachten kan niet komen, dus gaan we nog meer kindjes van het 1e leerjaar leren kennen. Ik kijk ernaar uit om ook hun vorderingen te zien!
Het is ca-ca-ca-Oruro-Caranval
Donderdag 3 maart – zondag 6 maart
Ondertussen weten we al dat ons project aanvaard wordt door onze school in België, jochei!
Maar ik heb ook een iets minder leuk nieuwtje: er zat veel vocht in de muren van mijn kamer, en ons gastgezin ging het tijdens het weekend in orde brengen, omdat we er dan toch niet waren. Ik dus al mijn belangrijke spullen verhuist naar Sarah haar kamer, maar… we zitten nog steeds in Bolivië, dat betekend dat alles hier veel trager gaat dan in België. Toen we zondagavond terugkwamen was mijn kamer dus omgetoverd in een heuse werf. Ze zijn met een elektrisch vuurtje mijn muren aan het opdrogen (en man dat gaat traag!) en als alles droog is gaan ze het nog eens verven. Ondertussen is ben ik dus aan het kamperen bij Sarah, wat betekend dat we nu echt geen privacy meer hebben. Dat vormt voorlopig geen probleem maar echt leuk vinden we het toch niet hoor. Hopen op een mirakel dus: een Boliviaan die snel werkt J.
Gelukkig hebben we ook nog iets tofs gedaan de voorbije dagen want het is carnaval in Bolivië! Dat betekent dat iedereen zijn beste beentje voor zet.
Vrijdagnamiddag, na onze Spaanse les vertrokken we met een mooie groep van 21 richting Oruro. En die busrit (we waren verdeeld over 3 busjes) alleen al was de moeite waard! Om Oruro te bereiken moet je immers over de bergen, adembenemend gewoon! Echt prachtig. Ken je die surreële landschapsfoto’s die op postkaartjes staan? Wel, ik heb de plaatsen gezien waar ze die foto’s nemen. Ik moest me concentreren om mijn mond dicht te houden van pure verbazing, verwondering, bewondering. Maar ik was ook nog verwonder om iets anders, daar, midden in de bergen, in ‘the middle of nowhere’ wonen ook effectief mensen. In een klein zelfgebouwd huisje op de flank van een berg. Ik denk dat niemand van ons zich kan voorstellen hoe het is om daar te leven. Met enkel de natuur als buurman, en een weg enkele meters verderop. 1 weg, waarop je uren met de auto moet rijden om de bewoonde wereld te kunnen zien. Maar ze hebben geen auto, en te voet is dat een reis van weken. Het gaat mijn petje te boven. Bewondering voor die mensen, maar ook medelijden en ongeloof. Hoe kan je zo leven, wat eten ze, wat doen ze de hele dag, met wie praten ze… Zoveel vragen, zoveel ongeloof, zo ver van mijn bed en toch zo akelig dichtbij. Het geeft me een vreemd gevoel.
Aangekomen in Oruro maakten we kennis met ons gastgezin. De zus van een van onze gidsen. Het was een gezellige boel, alle Nederlandstalige reizigers (11 in totaal) sliepen in 1 gastgezin, ik moet er geen tekening bijmaken zeker? Tegen 21u gingen we gaan eten. We veronderstelden dat de gidsen een restaurant in gedachten hadden om heen te gaan. Fout! Niet te veel veronderstellen hier… Ik was teleurgesteld toen we uiteindelijk in een fast-food restaurant terecht kwamen, ik had gedacht op een lekkere Boliviaanse maaltijd, juist ja, ik mocht niks veronderstellen. Een uur later kregen we dan eindelijk onze hamburger, ik heb zelden zoveel hongerige mensen bij elkaar gezien.
Toen iedereen zijn buikje rond had gegeten gingen we een kijkje nemen in dé carnavalsstad van Bolivië. Het was er groot, gezellig, veel muziek en veel mensen. Maar dat bracht veel vuil met zich mee en een massa waarin het niet meer prettig was om lang te blijven staan. Na een biertje (niet voor mij want ik vind het hier echt niet te drinken) en een dansje op 1mm² besloten we om toch maar naar huis te gaan. We waren redelijk moe van de reis en morgen wachtte ons een spannende dag.
Onder de wol dus… of toch niet, ik sliep bovenaan op een stapelbed met karton en tuinkussens als matras en iedere keer als ik bewoog was Sarah bang dat de hele boel ging instorten. Achja, uiteindelijk hebben we toch een paar uurtjes kunnen slapen.
Toen iedereen zijn buikje rond had gegeten gingen we een kijkje nemen in dé carnavalsstad van Bolivië. Het was er groot, gezellig, veel muziek en veel mensen. Maar dat bracht veel vuil met zich mee en een massa waarin het niet meer prettig was om lang te blijven staan. Na een biertje (niet voor mij want ik vind het hier echt niet te drinken) en een dansje op 1mm² besloten we om toch maar naar huis te gaan. We waren redelijk moe van de reis en morgen wachtte ons een spannende dag.
Onder de wol dus… of toch niet, ik sliep bovenaan op een stapelbed met karton en tuinkussens als matras en iedere keer als ik bewoog was Sarah bang dat de hele boel ging instorten. Achja, uiteindelijk hebben we toch een paar uurtjes kunnen slapen.
Zaterdagochtend vroeg uit de veren en met een heerlijke croque monsieur als ontbijt en een telefoontje met het thuisfront kon ik er helemaal tegenaan! Om 9u ’s ochtends vertrokken we richting de carnavalsstoet. Maar omdat de massa nu nog groter was dan gisteren, was het echt onmogelijk om erdoor te geraken. We hebben uren stilgestaan, geplet tussen mensen, die af en toe hun geduld verloren, om zo millimeter voor millimeter vooruit te schuifelen. Wonder boven wonder zijn we dus effectief op onze plaatsen geraakt. Om 11u konden we genieten van de carnavalsstoet, die al om half 9 begonnen was.Ik kon mijn ogen niet geloven. Van het armste land van Zuid-Amerika was helemaal niks meer te merken. Duizenden mensen liepen mee in de parade, en elk detail klopte. Van de kostuums die de jonge danseressen droegen matchten met hun schoenen en de pluimen in hun haar, de drakenpakken van de mannen, de kledij van de jonge kerels – met belletjes aan hun laarzen, wat een prachtig effect gaf – tot de muziekbands met imposante hoeden, versierde instrumenten en heel veel swoeng.
Ik was gecharmeerd door al dat moois, door de glimlach die op de mensen hun gezicht bleef staan, ondanks de moordende hoge hakken, de loodzware kostuums, de uren die zal al geklopt hadden en ze nog voor de boeg hadden. Ik vond het zelfs zo’n enorm evenement dat ik een blad heb genomen en alle ideeën die in me opkwamen neerschreef om uiteindelijk tot een complete inleefkoffer uit te bouwen. Dit kon ik niet aan me voorbij laten gaan. Ik heb nog niemand tegengekomen die zei: “Carnaval? Oh, das niks voor mij.” Elke inwoner van Bolivië leeft hiermee mee. En dus ook de regering, want zij hebben maandag en dinsdag tot officiële feestdagen uitgeroepen, om carnaval te vieren. En ze beginnen hier dus al van donderdagavond. Dan is het Con Madres, een feest voor alle vrouwen. Dan wordt er gedanst op de straat, de kinderen spuiten iedereen met waterpistolen en spuitbussen met schuim erin nat en de mannen genieten van zoveel vrouwelijk schoon in de bars.
 |
| El Tio |
Met slaperige oogjes en een pijnlijke rug kroop ik om 4.50u uit mijn bed. We gingen vertrekken, dus iedereen haastte zich, nog gauw onze tanden poetsen, en dan… Ariel, waar is onze gids Ariel? Oh, die lag nog lekker te slapen en kwam er pas om half 6 uit! Vreselijk om je te realiseren dat we zeker nog een half uur langer in onze nest konden liggen. Bon, hop naar de stad dus. Er wachtte ons een optreden van alle bands die meegelopen hadden in de stoet, en dat waren er véél. Wij vol verwachting naar de stad dus, maar hé, dat mochten we niet doen, weet je nog? Want wat zagen we? Nog exact 2 groepen waren aan het spelen, met nog steeds honderden feestvierders rond hen heen, maar toch. Het was echt een klap in ons gezicht. We waren te laat omdat we op onze gids moesten wachten! Maar och, de muziek maakte ons wakker en we konden genieten van een prachtige zonsopgang, wat ook al niet slecht is he! En… er stond nog iets op het programma. Ariel had ons de avond ervoor verteld dat er om 8u in de mijn, die onder de kerk lag, een soort ceremonie ging plaatsvinden waarbij God de duivel symbolisch ging verpletteren. Heel indrukwekkend naar het schijnt. Wij weer vol verwachting, en weer zo teleurgesteld. Het bleek ‘gewoon’ een mijn te zijn die omgebouwd was tot een museum waar een beeld van ‘El Tio’, de God van de mijnwerkers, stond. Er was ook nog een ander museum waar carnavalskledij tentoongesteld stond tussen de schilderijen van Maria en beeldjes van heiligen, een rare combinatie moet ik zeggen.We hadden wel een leuke afsluiter: met een stuk karton van een ingemetselde glijbaan gaan, waarom die glijbaan daar is weet ik niet, maar dat was toch leuk.
Om 10 u ’s ochtends kwamen we terug aan bij ons gastgezin en hebben we ontbeten. En dan was het wachten, en niks doen. Heel frustrerend als je weet dat er een nieuwe, andere optocht in de stad aan de gang is. Maar ja, als de gidsen niet mee willen kan je niet veel doen hé. Om half 2 kwam ons middageten en om 3 uur zijn we eindelijk vertrokken, omdat wij zo aandrongen.
Er was een tussenstop gepland in de agua thermales: een natuurlijke warmwaterbron. Oh ik had er zin in! En tot groot ongenoegen van Ariel stond er geen ellenlange rij aan te schuiven waardoor we nog tijd hadden om in het water te gaan. Het was er niet zo hygiënisch als in België, maar dat hoef je hier ook niet te verwachten. Uiteindelijk vond ik het zalig, en je kon de warmtestromen echt voelen in het zwembad. Ik ben blij dat ik erin gegaan ben. Op de terugweg ben ik enorm misselijk geworden, vorige keer had ik geen last gehad van wagenziekte omdat er vele ramen openstonden, maar nu was het donker en het regende. Gevolg: mijn langste wagenziekte ooit! 4 uur lang gekweld worden door die blikken doos op 4 wielen! Aaargh vreselijk, ik heb mezelf op den duur verplicht om te slapen, wie weet hoe was ik er anders uitgekomen. Gelukkig hadden we een hele lieve taxichauffeur die ons na zijn rit nog -gratis- heeft afgezet bij ons huis. Doodop slenterden we binnen om dan te beseffen dat we geen eten meer hadden en de winkel binnen 30 minuten sloot. Pasta dan maar, met ketchup. En slapen. Maar niet in mijn eigen bedje, nee op mijn matras naast Sarah, oh ik hoop dat mijn kamer snel in orde komt. Want het gaat een slordig boeltje worden anders.
PS: Voor die ene keer dat we niet in een internetcafé zitten krijgen jullie een extraatjes: foto's, jochei!
Voor meer van dat lekkers: zie mijn facebook.
donderdag 3 maart 2011
Project 1 is gestart!
Dinsdag 1 maart
Upla, wij zijn al een nieuwe maand, het is leuk om de dagen zo te zien opschuiven en er tegelijkertijd zo van te genieten. Deze ochtend waren we vrij omdat we pas in de namiddag (van half 2 tot half 6) Spaanse les hebben. En er lag een verrassing op ons te wachten op de ontbijttafel. Oma Luz had voor ons elk 2 ontbijtkoeken achtergelaten. Precies appelflappen maar dan met kaas erin en verschrikkelijk droog, maar met wat confituur was dat snel opgelost. De dag begon al goed! Daarna gingen we nog even naar de Hypermarkt om boodschappen. Het was prachtig weer buiten dus besloten ik en Sarah om respectievelijk een rok en een kleedje aan te trekken – verkeerd gedacht. We vallen hier zo al op, maar nu we onze witte benen aan de Bolivianen lieten zien waren ze nóg harder aan het staren dan voorheen, achja, ik na een lichte twijfel besloot ik hem toch maar aan te houden. Shocktherapie noemen ze dat :p.
Ik voelde aan mezelf dat ik niet zo vrolijk liep, ik had echt nood om te gaan lopen! Dus toen we thuiskwamen trok ik mijn loopschoenen aan en ging in die heerlijke zon een toertje doen. Omdat we het centrum van de stad intussen al een beetje kennen had ik op de kaart van Cochabamba (gratis gekregen in het toeristisch centrum, en o, wat een luxe!) een rondje uitgestippeld, rond de universiteit, door een parkje, kortom: perfect.
Oh ik liep echt op wolkjes, dolgelukkig was ik. Uiteraard kreeg ik -opnieuw- starende blikken toegeworpen, maar dat kon ik verwachten. Ik heb hier immers slechts 1 loper gezien in de dagen dat we hier zijn. Maar… Cochabamba is druk, heel druk, dus ik moest regelmatig stoppen voor het verkeer, voetgangers die in mijn weg liepen… Een wereld van verschil met mijn rustige dijk in Zele, dat mis ik hier toch wel hoor! Na een half uurtje was ik terug thuis, niet helemaal uitgeteld, maar net genoeg om te beginnen. Het is al een tijdje geleden en ik ben het ook niet gewoon om op 2500 m hoogte te lopen. Dat voelde ik wel aan m’n ademhaling hoor, maar ik had er geen last van.
Intussen heb ik al een mooi meer ontdekt, Laguna Alalay, waar een fietspad rond ligt. Het is wel een groot meer, dus ik ga nog een beetje (véél) moeten oefenen vooraleer ik daar rond ga kunnen lopen. Het is alvast mijn doel voor de komende maanden!
Oh ik liep echt op wolkjes, dolgelukkig was ik. Uiteraard kreeg ik -opnieuw- starende blikken toegeworpen, maar dat kon ik verwachten. Ik heb hier immers slechts 1 loper gezien in de dagen dat we hier zijn. Maar… Cochabamba is druk, heel druk, dus ik moest regelmatig stoppen voor het verkeer, voetgangers die in mijn weg liepen… Een wereld van verschil met mijn rustige dijk in Zele, dat mis ik hier toch wel hoor! Na een half uurtje was ik terug thuis, niet helemaal uitgeteld, maar net genoeg om te beginnen. Het is al een tijdje geleden en ik ben het ook niet gewoon om op 2500 m hoogte te lopen. Dat voelde ik wel aan m’n ademhaling hoor, maar ik had er geen last van.
Intussen heb ik al een mooi meer ontdekt, Laguna Alalay, waar een fietspad rond ligt. Het is wel een groot meer, dus ik ga nog een beetje (véél) moeten oefenen vooraleer ik daar rond ga kunnen lopen. Het is alvast mijn doel voor de komende maanden!
Thuisgekomen besloot ik mijn loopkleren onmiddellijk te wassen, met de hand uiteraard, en koud water. Maar het is gelukt, ze roken heerlijk en zijn goed uitgespoeld. Het drogen gaat hier ook met de vingers in de neus, de zomer is in aantocht, ik voel het in m’n kleine teen J.
De verwendag stopte niet vandaag: deze middag kregen we van de zoon des huizes een ijscrème aangeboden. Het was heel lekker, maar ik kon de smaak niet thuisbrengen, bleek dat het van een vrucht was die niet in België te verkrijgen is, sla me dood maar ik weet de naam niet meer.
Met een volle maag vertrokken we richting Runawasi, onze Spaanse les school. De lerares die we vandaag kregen was vol van zichzelf, als ik dat zo mag zeggen. Geen van ons beiden kon het met haar vinden, en tijdens de pauze hebben we dit gezegd aan Jeanine, het hoofd van de school. Ze zei dat ze hiermee rekening ging houden bij het opstellen van de uurroosters. Dit kan hier zonder problemen omdat het de filosofie van de school is: je krijgt iedere dag een ander leerkracht, en als je het goed kan vinden met iemand krijg je meer lessen met die persoon, en visa versa. Dus maken we er gretig gebruik van. Opvallend was wel dat Tuki, de lerares van vandaag, na de pauze 100° gedraaid was. Ze was veel minder luid, vriendelijker, geduldiger, ze leek ons minder uit te lachen als we fouten maakten… Achja, morgen een nieuwe dag. Een nieuwe spannende dag.
Maar ik ga nog niks vertellen. Afsluiten zoals het seizoenseinde van een soap dus: met een cliffhanger.
Spannend he…
Woensdag 2 maart
Veel spanning is er niet bij want je kan het al onmiddellijk lezen… Daar gaat mijn cliffhanger!
Woensdagochtend zijn we naar de Spaanse les gegaan, maar we hadden niet goed gekeken en waren véél te laat van onze Micro afgestapt. Gelukkig dat we goed op tijd waren vertrokken zodat we, ondanks het feit dat we nog zover moesten wandelen, nog steeds op tijd in de les zaten. Het was de laatste keer dat we samen les hadden, en het ging goed. Vanaf donderdag krijgen we privieles in de school, wat daar eigenlijk de gewoonte is...
In de namiddag moesten we ons wel wat haasten, want we hadden om 2u een afspraak in een deel van Cochabamba dat we nog niet kenden. Weer goed doorgestapt om slechts 10 minuten te laat aan te komen aan… het college San Augustino. Daar huurt de Nederlandse School Cochabamba 1 lokaal. Annemieke, een juf van de NSC stond ons op te wachten. Even uitleggen waarom: Annemieke had Anna gebeld met de vraag of zij nog mensen kende die konden helpen om Boliviaanse kinderen Spaans te leren. Deze kinderen hebben een Belgische of Nederlandse roots, maar spreken enkel Spaans. In de NSC leren ze Nederlands (lezen, schrijven, praten, spelling, taalbeschouwing, kortom: alles) en de kinderen uit het 5e en 6e leerjaar krijgen ook cultuurlessen over Nederland en België. Maar omdat alle leerkrachten, waarvan wij er al 2 hebben gezien, uit Nederland komen weten de leerlingen weinig over België. Ook hier kunnen wij hun kennis verrijken.
Het is de bedoeling dat wij kleuters uit de 3e kleuterklas en kinderen uit het 1e leerjaar leren lezen, schrijven en praten in het Nederlands. Maar ik en Sarah gaan ook lesgeven aan het 5e en 6e leerjaar. Dit houdt in dat we hun taalkennis gaan verdiepen en bijschaven, en hen ook laten kennismaken met het leven in België.
We zouden iedere maandag- en woensdagnamiddag lesgeven in de school.
Voorlopig is het nog een beetje spannend: we weten immers niet of we dit project mogen aanvaarden (ze zouden ons graag de volle 3 maanden bij hen hebben). We hebben onmiddellijk na de lessen een mail gestuurd naar onze lector in Sint-Niklaas en wachten nu af of we dit project mogen doen. We hopen allebei op een positief antwoord omdat we deze ervaringen heel goed gaan kunnen gebruiken in België: ook bij ons zijn er immers kinderen die een andere moedertaal hebben dan de taal waarin ze les krijgen. Fingers crossed dus!
Intussen volgen we onze lessen Spaans verder, die perfect te combineren zijn met de NSC. Voor ons is het ook leuk omdat we ons in tussentijd heel nuttig kunnen maken in de NSC, in Atiy (de school waar onze gewone projecten doorgaan) spreekt iedereen Spaans, en dat beheersen we nog niet goed genoeg om in de school te functioneren. Oh, ik hoop dat dit project aanvaard wordt! Het is zo leerrijk voor ons en de kinderen hier!
PS. ik heb intussen een mail ontvangen met een dikke GO, joepie!
Tot de volgende loetjes
xx
Abonneren op:
Posts (Atom)