Kippenvelmoment

Maandag 11 april 2011

Maandag hebben we op de NSC paaseieren geverfd en kuikentjes uitgeprikt met zo’n prikpen op een moesje, nostalgie uit m’n kindertijd.
Bij de grote hebben Sarah en ik allebei een kind geobserveerd tijdens alle lessen, wat zie je dan veel en merk je veel op! Maar laat mij toch maar gewoon lesgeven en hen helpen in plaats van te kijken en te luisteren, dat vond ik maar saai eerlijk gezegd. Maar dat kan ook komen omdat we die middag iets vreselijks slechts hadden gegeten. Voor de 1e keer vond ik het eten dat we toen hebben gegeten echt niet te vreten (zoals de Hollanders dat hier zo mooi kunnen zeggen). Veel te veel ui, veel te veel look, de vis die erin zat smaakte nergens naar en ook de aardappel onderaan was allesbehalve lekker. We hebben dat dus maar snel aan de kant geschoven en ons tevreden gesteld met een kopje thee (wat ik hier ook met sloten drink). Dat eten had me dus enorme buikkrampen gegeven, echt vreselijk, maar na enkele opluchtende scheetjes (jaja, vrouwen laten ook scheten en héél af en toe hoor ik daar ook bij :p) was alles gelukkig weer terug in orde. Ik vermoed dat ik gezegend ben met een stel enorm sterke darmen, waar ik heel blij mee ben nu ik hier ben!

Dinsdag 12 april 2011
Dinsdag, daar wil ik het eigenlijk écht over hebben. Het was ‘Dia del niño’ en het was heerlijk!
’s Ochtends hadden enkele klassen een dansje of klein optreden voorbereid. Heel leuk om te zien en sommige kostuums waren echt prachtig gemaakt. Zo had het 2e leerjaar alles uit krantenpapier gemaakt, de jurken, kostuums voor de jongens, tot aan de paraplu’s toe. Toen ik naar het schouwspel aan het kijken was merkte ik pas hoe belangrijk de volksdansen hier zijn. Van kleins af aan worden ze aangeleerd en treden de kinderen op in de traditionele klederdracht. Iedereen is er dan ook heel fier op wanneer ze de eer krijgen om te mogen dansen.

Rond 11u was alles afgelopen en ging iedereen terug naar zijn klas. Daar stond een enorme taart op de kinderen te wachten en kregen ze een Cola of Fanta. De suikercultuur, weet je wel. Nadat ze hun stuk taart hadden opgegeten (sommigen met héél veel moeite) kregen ze nog een plastic zakje vol met ‘dulces’ mee naar huis. Daarin zat o.a. popcorn, chips, chocolade, gelatine, snoepjes, zo van dat slap spek (slappe wiezen noemen wij dat), karamellen… Het is weerzinwekkend om te zien hoeveel suiker de kinderen hier binnenspelen, en dat van jongs af aan. Ze groeien er letterlijk mee op, want de moeders kopen voor hun baby’s / peuters geen melk maar coca cola, omdat dat goedkoper is en omdat er zoveel reclame voor wordt gemaakt. Alle kinderen consumeren hier dagelijks een enorme hoeveelheid snelle suikers. Ze raken, zonder het zelf te weten, langzamerhand verslaafd aan suiker, en dat merk je ook. Aan hun tanden, hun energieniveau, hun spurt naar het ‘suikerwinkeltje’ tijdens de speeltijd. Oh ja, dat had ik nog niet verteld. Tijdens de speeltijd verkoopt de conciërge allerlei snacks op de speelplaats aan de kinderen. Maar, je kan het wel al raden, overal zit suiker in. Je kan er zelfs frietjes kopen, zie je de Belgische kinderen al lopen? Met zwarte tanden en een pakje friet in hun hand. Niet 1x in de week, maar iedere dag. En als het geen frietjes zijn, dan is het gelatine of popcorn.

’s Middags stonden ik en Sarah er alleen voor om het handen wassen – tanden poetsen – ecologische wc’s in goede banen te leiden, maar dankzij de hulp van enkele oudere leerlingen liep alles heel vlot en normaal. Uiteindelijk zullen ze het volledig zelf moeten kunnen wanneer wij weg zijn he.

Omdat het ‘Dia del niño’ was, kregen de kinderen een speciale apoyo escolar van ons.
De leerlingen werden in 5 groepen verdeeld en we gingen de hele middag spelletjes spelen.
We begonnen met een estafetterace zaklopen. Vervolgens ging elke groep bij een spel en werd er na 10 min. doorgeschoven. Zo hadden we koekhappen bij mij, spijkerpoepen bij Sarah, kauwgomhappen bij Anton, aardappelrace bij Anna en blikgooien bij Rink. Oh wat heb ik daarvan genoten. De kinderen lachten zich een breuk tijdens het koekhappen en ook zij genoten er enorm van! Als afsluiter was er nog een estafetterace met bekertjes water. Dat vonden ze ook heel leuk, ze gingen er helemaal in op!

De kinderen van de winnende groep kregen elk 2 speelgoedjes en iedereen kreeg een potloodsetje met 2 potloden, een gom, slijper, latje en een boekje. Wat waren ze hier blij mee! Ik vind het zo leuk om te zien hoe snel ze hier helemaal gelukkig kunnen worden, van een knuffel, een beetje aandacht, een koekje, een potloodsetje, een spelletje…

Nadien konden we met Anna naar huis, maar eerst moesten we nog iets doen. Rink en Gerda zijn met een nieuw project bezig, eentje dat me kippenvel bezorgt. Dankzij de steun uit Nederland kunnen zij hier bedden aankopen die door de gevangenen zijn gemaakt. Het zijn hele mooie, houten bedden (enkel, tweepersoons, stapelbedden). Vervolgens gaan ze naar families toe die hulp gevraagd hebben aan Anna of aan hen, want ze zijn hier inmiddels al meer dan 8 maanden. Daar kijken ze of de familie écht hulp nodig heeft (want sommigen durven wel eens te profiteren van al die liefdadigheid) en die geven ze dan een nieuw bed.

Vandaag gingen we langs bij een vrouw die net haar 9 jarig dochtertje heeft verloren, ze stierf in haar slaap. Nu heeft ze nog 7 kinderen en haar man werkt in Oruro dacht ik, dus is enkel in het weekend thuis. Ze sliepen met z’n zevenen in 2 eenpersoonsbedden. Toen hebben Rink en Gerda voor hen een extra stapelbed geregeld en nog een eenpersoonsbed. Wel, dàt is het voor mij. Dat vind ik vrijwilligerswerk tot in de diepste zin van het woord. Het ontroerde me enorm om te zien hoe zij leefden (en ik durf dan te klagen van een muur met schimmel erop!), ik kreeg een golf van liefde over me heen en, moest ik niet vastzitten aan het KaHo, ik zou Rink en Gerda onmiddellijk helpen met dit prachtige project. Het deed hen heel veel deugd toen ik zei dat ik hun werk geweldig vond. Werken op Atiy is al prachtig, maar als je de mensen die helemaal niks hebben thuis kan bezoeken en een manier kan vinden om hun leven een beetje menselijker te maken, dan gaat daar volgens mij niks, maar dan helemaal niks boven.

Ik was ontroerd, maar in de blije zin van het woord. Zo maak je het verschil, al lijkt het een druppel op een hete plaat, voor hen is die druppel de verfrissing die ze nodig hebben. Broodnodig.
Ik had een ‘Dat-wil-ik-ook’ gevoel. Ooit wil ik dat ook doen. En ik weet dat ‘ooit’ zo onbeduidend en onzeker is, maar zo’n acties, zo’n handelingen, zo’n vrijwilligerswerk die geven me het meest voldane, gelukkige gevoel. De dankbaarheid in hun ogen, de hulp die iemand jou vraagt, de manier waarop die mensen overleven en nog iedere dag stralend glimlachen. Tja, daar kunnen wij alleen ‘U’ tegen zeggen, daar word je heel nederig van en tegelijkertijd compleet gelukkig.