Wat was me dat een drukke dag! In de voormiddag konden we niet naar de vergadering van de NSC omdat we samen met Anna (en haar groot busje) om onze vuilnisbakken gingen op de cancha. Na even zoeken vonden we het ons kraampje eigenlijk verbazingwekkend snel, ik schrok er zelf van. Toen Anna de vuilbakken zag die we gekocht hadden was ze in de wolken, oef! Want ook zij had informatie opgezocht maar diegene die wij hadden gevonden en gekocht waren veel groter, steviger en met een klep. Eigenlijk zijn het dezelfde die wij in België gebruiken voor groen- en restafval maar dan een formaat groter.
De mensen daar hebben de wieltjes eronder gezet en omdat een rode vuilbak (dat kleur hadden we overigens ook niet besteld, maar zo secuur zijn ze hier niet) een fabrieksfout had in zijn wieltjes hebben we die niet meegenomen. Een tijdje later liepen er 2 gringa’s en Anna (die helemaal geen gringa meer is in mijn ogen) met 5 reuzegrote vuilbakken door de cancha en over straat. Dat was een foto waard, zo’n grappig zicht! Maar we hadden alle kleuren die we moesten hebben en we hebben nog 3 extra vuilbakken besteld bij dezelfde vrouw. Helaas duurt het 1 – 1,5 maand eer die er zullen zijn, maar Anna vond zo te goed om het niet te doen. Wij gaan die 3 dan uiteraard nog aankopen.
Ons plan is om 2 afvalstraten te maken: 1 op de school zelf en 1 op de plaats waar de comedor en de apoyo escolar is. De kleine vuilbakken die op de speelplaats staan willen we opknappen en ook voor elke klas hebben we 4 vuilbakken aangekocht: papier, plastiek, groen- en restafval. Onze afvalstraten bestaan ook elk uit die 4 vuilbakken. En we gebruiken steeds dezelfde kleuren: geel – plastiiek, blauw – papier , groen – groenafval en grijs – restafval.
Wonder boven wonder gingen de 5 vuilbakken perfect in Anna’s busje! Snel naar Atiy gereden om ze daar nog even op een veilige plek te zetten in afwachting van de introductie van de nieuwe vuilbakken. Dat konden we deze week helaas niet doen want de leerkrachten staakten en later in de week waren er ook blokkades in de hele stad, waardoor je nergens door kon. Dat is het enige middel dat de bevolking hier kan doen om te uiten dat ze ontevreden zijn over iets: staken en straten blokkeren. Dat gebeurt hier dan ook enorm vaak, ik kan het niet meer op mijn ene hand tellen sinds we hier aangekomen zijn. Ik begrijp die mensen volkomen, maar soms is het echt wel onhandig. Maar ik maak me er niet druk over, je moet je er gewoon bij neerleggen, een oplossing zoeken of gewoon thuisblijven.
We moesten snel terug naar de NSC omdat we in de namiddag het paaseieren rapen gepland hadden. Toen Anna eindelijk klaar was met haar 101 taken (en ze heeft het keukenpersoneel op het hart gedrukt dat ze de vuilbakken GOED moesten gebruiken en moesten sorteren) vertrokken we terug richting centrum. Op de NSC hadden we nog even de tijd om onze blog up te daten en kort te skypen met het thuisfront.
Om half 3 kwamen de kinderen, en het waren er veel! Annemieke had iedereen die ze kende en in aanmerking kwam uitgenodigd en wou al die kinderen eerst nog een uurtje gewone les geven. Dus begonnen we met een verhaaltje van Dottie de kip met haar kuikentjes. Vervolgens kregen de kinderen een groot papieren kuikentje waar allerlei strepen in de buik gesneden waren, de bedoeling was dat ze er papierstroken door weefden zodat ze een kleurrijk kuikentje kregen. En dat 2x zodat we er nadien een paaseimandje van konden maken. Oh, was dat onbegonnen werk! Zoveel kleine kinderen waarvoor dit echt te moeilijk was en diegene die het wel konden deden het zo traag dat ze op het nippertje 1 kuikentje afkregen. We besloten om alles dan maar mee te nemen om het af te werken in het park…
Annemieke stopte zoveel mogelijk kinderen in haar auto en ik ging met de 4 overgebleven kinderen met de taxi richting ‘Jardin Boutanique’. Daar hebben we eerst wat gedronken en konden de kinderen even naar hartenlust rennen in de tuin terwijl de paashazen de eieren verstopten. Eindelijk mocht iedereen zoeken! Een heerlijk zicht! Helaas zaten er wel enorm veel muggen en ben ik echt lek gestoken die namiddag. Als ik 2 seconden stilstond zaten er al 3 muggen op mijn benen, dus heb ik de hele tijd lopen huppelen en springen, ik werd er helemaal gek van! Toen iedereen alle 90 eieren gevonden had was het tijd om terug naar de school te gaan om ze te verdelen. Het vervoer verliep vlot, maar in de klas was het 1 grote chaos. De kinderen waren doodmoe van de lange namiddag, iedereen wou zo snel mogelijk zijn eieren… Maar het is gelukt. Annemieke heeft ieder kind met 3 of 4 eitjes naar huis kunnen sturen en toen was het… eindelijk rust! Oef, wat een vermoeiende dag was dat geworden! Tijdens de hele middag vond ik het jammer dat we niet op de vergadering waren geweest, want dan hadden we meer kunnen coördineren, meer kunnen sturen, want nu waren er veel te veel kinderen (die niet allemaal Nederlands verstonden, laat staan praatten) en te weinig structuur. Of ben ik dan te streng? Hopelijk hebben de leerlingen een leuke dag achter de rug…
Donderdag 14 april 2011
Om half 5 uit de veren! Ik voelde me alsof ik op een weekend of uitstap ging met de KSA, maar neen, we werden een uurtje later verwacht bij de ‘Spitting Lama’ daar stonden Rink en Gerda, Delphine, Maarten en Tessa, Lotte en Hans ons op te wachten om te vertrekken richting Tunari!
Tunari is een berg die 5040m hoog is (hoogste in Europa: 4800m, hoogste ter wereld: +/- 8000m) en wij gingen die beklimmen! In een jeep met lederen zetels *luxe luxe* vertrokken we richting Tunari. Helaas waren de blokkades al volop aan de gang om 6u ’s ochtends waardoor we echt langs de sluipwegen een nieuwe weg moesten zoeken. Wij hadden 2 gidsen in onze auto, waarvan 1 de bestuurder was. Oh wat hebben we daarmee gelachen! Hij kon in 1 straat wel aan 3 verschillende mensen de weg vragen, en het leek alsof hij alles voor het eerst zag: een mevrouwtje met brood ‘Amai, die lijkt wel een leger te moeten voeden’ of een vrouw met een zakje eitjes ‘Oh, kijk, eieren!’ of maïs. Kortom hij was hilarisch, we hebben ons een breuk gelachen.
Na 3 uur rijden waren we er eindelijk. Midden in de bergen, met Lama’s rondom ons, wat een prachtig uitzicht! De gidsen gaven ons enorm veel snacks mee, waaronder zelfs een snicker (die, zo bleek achteraf, de helft van het budget had gekost) maar het was een heerlijke verrassing. De gids vertelde ons dat we in 1 groep gingen blijven en iedere 10 minuten gingen rusten. ’10 minuten?!’ dacht ik, zo belachelijk, je kan toch wel wat langer dan dat stappen! Wow, ben ik even snel van mening verandert! Op die hoogte had je echt wel die rustpauzes nodig, je ademhaling wordt onmiddellijk enorm snel en zwaar. En toen waren we nog op het padje aan het lopen. Helaas kreeg Tessa last van haar knie waardoor ze, toen de ruwe berg begon, besloot om niet verder te gaan en daar op onze terugkomst te wachten. De groep ging intussen nog vol goede moed verder. Bij elke rustpauze had ik het gevoel dat we nog steeds aan de voet van de berg stonden. Maar het zonnetje straalde en die top keek me aan alsof hij wilde zeggen ‘Kom dan, als je durft’. En of ik durf! Nadat we ook het eerste deel, waar nog gras en struiken groeide, hadden overwonnen, konden we nu echt beginnen klimmen! We moesten eerst een stuk over ruwe rotsen maar toen we op een heel steil stuk kwamen met allerlei kiezelsteentjes hebben we ons tempo wel even moeten aanpassen. We besloten om 2 groepen te vormen: een mannengroep en een vrouwengroep. Nu was het echt 20 stappen nemen, uitrusten: huigen, puffen, je ademhaling onder controle proberen krijgen en je hartslag onder de 200. En nadien kwam er nog een stuk dat veel steiler was! Nu moest je je echt tegen de berg leggen om niet te vallen en toch een beetje vooruit te gaan. We passeerden de eerste sneeuw (in onze t-shirt) en eindelijk, na uren ploeteren stond ik op de top. Met onder me de rest die nog even moesten verder ploeteren. Omdat ik de jongens al zag staan besloot ik om over de bergtoppen naar hen toe te lopen – wat een heerlijk gevoel is dat, zo over de toppen kunnen lopen! – tot mijn verbazing zag ik de gids ineens beneden staan. Hij riep naar me dat ik ook naar daar moest komen, nee! Niet weer naar beneden, want dat betekende dat ik daarnaar weer naar boven moest gaan! Pff, ik dus naar beneden, de gids legde me uit naar welke top ik moest gaan.
Dit laatste stukje was pas echt geweldig! Je moest tussen de spleten van grote rotsen gaan, en toen, ein – de – lijk bereikte ik de top! Joehoe!
Het sneeuwde er lichtjes, dus ik kon mijn wanten nu wel gebruiken. Snel iets warms aangedaan en iets gegeten. Gerda bereikte enkele minuten later ook de top en wanneer ook de andere meisjes er waren verdween de sneeuw en konden we genieten van een stralende zon en een heldere hemel, gevolg: een PRACHTIG uitzicht. Overal bergen om je heen, en wij zaten op de allerhoogste – hihi , en je kon ook de hele stad Cochabamba zien. Zo overweldigend mooi zeg! Op de top hebben we onze lunch opgegeten, de cliché foto’s getrokken en heel even uitgerust. Want we moesten zo snel mogelijk naar beneden, het weer kon immers heel snel omslaan.
 |
| Sorry ik kan het niet draaien, maar mijn euforie is zo ook wel te zien zeker? |
Uiteraard gingen we niet rechtstreeks naar de stad terug. Onderweg stopten we nog even in de Agua Thermales. Dat is weer zo’n warmwaterbron waar je kan baden. Maar ik was ons zwemgerief vergeten! Net die ochtend was het licht in m’n kamer gesprongen waardoor ik de zak niet zag staan en er ook niet meer aan gedacht heb. Stom zeg, en ik ben juist zo’n waterrat. Dus wat hebben we gedaan? In ons ondergoed gezwommen met een topje van Gerda erover en m’n sjaal rond m’n billen. Ziezo, opgelost. En oh wat was het water heerlijk! Het openbaar bad was in de buitenlucht, dus je zat echt midden in de bergen met allerlei bomen en vogels om je heen, zalig. Maar we hadden ook privébaden. Die waren nog warmer dan de buitenbaden maar helaas wel binnen, dus zat je niet in de buitenlucht. Maar het was een heel ontspannende afsluiter van de dag!
Tegen half 9 waren we terug in Cochabamba en gingen we met z’n allen pizza eten in Sole Mio (jaja, weer pizza, maar ze zijn daar echt hemels en supersnel). Helaas had de auto me weer klein gekregen. Een berg van 5040m is niks voor mij, geen last van de hoogte, ‘eitje’ zoals onze Nederlanders zo mooi kunnen zeggen, maar die vervloekte bak op 4 wielen nekt me. Martelt me, laat me afzien tot het bittere einde. Oh vreselijk, deze keer had ik echt een hele tijd nodig om dat misselijke gevoel uit m’n lijf te krijgen. Maar ach, als dit het enige ongemak is dat ik hier ondervind neem ik dat er met plezier bij hoor! En de pizza met het vrolijke gezelschap deed me die rit ook snel vergeten.
Doodop kwamen we thuis, ik viel als een blok in slaap.
Vrijdag 15 april 2011
We hadden onszelf de luxe gegeven om tot 8u te slapen. Dat verdienden we wel! Die ochtend zijn we onze posters gaan afdrukken en lamineervellen gaan zoeken, die we na een hele tijd toch vonden. Ik heb mijn broek bij een naaiwinkel binnengedaan en toen we naar Atiy wouden vertrekken bleek dat we er niet gingen geraken. Er waren nog steeds blokkades en zelfs Anna geraakte er niet met haar eigen busje. Dus gingen we maar terug naar huis. Daar heb ik gewerkt aan mijn taken voor het KaHo, wat verbazingwekkend goed ging, en toen ik na 3u echt nood had aan iets anders zijn we naar de supermarkt gegaan. We beseften ineens dat we de laatste tijd veel gaan eten waren en bitterweinig zelf gekookt hadden. Dat is heel tof en zo ontdek je enorm veel gerechten, maar we besloten toch om nu iets meer te koken. We hebben immers nog een pot spaghettisaus staan, mmm!
Op de terugweg kwamen we een kapsalon tegen en Sarah zei ‘Dit ziet er wel modern uit…’ ik had immers al een tijdje zin om mijn haar te knippen, het werkte op mijn zenuwen, maar ik wist helemaal niet welk kapsel ik wou. Ik stapte dus binnen en gaf de kapster carte blanche. Het was een hele lieve, vriendelijke mevrouw die bijna de hele tijd met me gebabbeld heeft. Ze verzekerde me dat ik een ‘jong, hip kapsel’ ging krijgen. En weet je wat, ik ben er best tevreden mee! Lekker kort, zalig fris. Tegen de tijd dat we buiten kwamen was het al laat en na ons eten en een beetje gekeuvel met Luz en Amalia was het al bedtijd.
Zaterdag 16 april 2011
Mama is jarig! Ik was veel te vroeg wakker en heb intussen mijn blog geschreven. Straks gaan we naar de NSC en kunnen we skypen, ik vind het echt leuk dat ik mama kan zien op haar verjaardag, want bij ons is dat toch altijd een hele speciale dag. Man wat ben ik benieuwd wat de mannen voor haar hebben gedaan!
Nu zit ik hier, met een bloemenkrans om m'n nek en het 'Lang zal ze leven' lied op m'n lippen...
Toedels! x
Geen opmerkingen:
Een reactie posten