Zaterdagnamiddag zijn we nog naar de cancha geweest om souvenirtjes uit te zoeken, wat een leuke bezigheid! ’s Avonds hadden we met de hele bende afgesproken om iets te gaan drinken maar… Maarten had een korte broek aan en ze weigerden ons in het café! Helemaal absurd, want de vrouwen mochten natuurlijk wel met kleedjes en open schoenen binnen. We hebben dan maar besloten om te gaan bowlen, heel tof en we hoorden nog eens westerse muziek!
Nadien zijn we nog naar een ander café gegaan, waar niemand een probleem maakte van blote mannenkuiten, een gezellige afsluiter. Het deed deugd om zo nog eens weg te gaan in het weekend, het was echt supergezellig. Ik ga ze nog missen, ons Bolivia-bendeke!
Nadien zijn we nog naar een ander café gegaan, waar niemand een probleem maakte van blote mannenkuiten, een gezellige afsluiter. Het deed deugd om zo nog eens weg te gaan in het weekend, het was echt supergezellig. Ik ga ze nog missen, ons Bolivia-bendeke!
Zondag 17 april 2011
Omdat het op zondag steeds dood is in Cochabamba hadden we besloten om iets te plannen: allerlei verschillende dorpjes gaan bezoeken, aangeraden door ons gastgezin. Dus wij de trufi in. Eerst naar een marktje in Quillacollo dat ‘écht wel de moeite was hoor’. Toen we er toekwamen stonden er enkele kraampjes rond een parkje, maar echt helemaal niks speciaals. Hup naar Cliza dan maar, helaas bleek dat helemaal de andere kant op te liggen waardoor we tot half 1 in de bus zaten, jaja, dit keer een echte bus. Daar was wel wat meer te zien. We gingen een kerk binnen, waar net de viering van Palmzondag gedaan was (oeps, vergeten) en nadien slenterden we wat rond op de grote markt die er was. Maar omdat het een klein dorpje was, waren ze hier nóg minder gewoon aan gringa’s en omdat we niks anders bezienswaardig meer vonden besloten we om terug naar huis te gaan. Toen de chauffeur ons ook al dollars vroeg ‘omdat hij die verzamelde voor zijn zus’ vonden we het zeker welletjes geweest. Was dat even een tegenvaller zeg! Maar ach, dat weten we dan ook alweer.
’s Avonds belde de papa van Stephy me, een leerlinge van de NSC met een Belgische vader. Hij vroeg me of ik geen bijles kon geven aan haar. Omdat het paasvakantie was besloot ik dat dan maar te doen.
Maandag 18 april 2011
Na een leuke en lange babbel met de taxichauffeur kwam ik eindelijk aan bij Stephy’s huis. Wat een luxe zeg! De les ging heel vlot, we hebben een uur aan het computerprogramma van de NSC gewerkt en dan nog een uur rond de verschillende kledij (Stephy is een echt meisje-meisje) en hebben we een modeshowboekje gemaakt.
Sarah was intussen naar Atiy gegaan en belde me dat het voor mij niet de moeite was om achter te komen: de leerkrachten staakten en het was dus dood op de school. Dus had ik een middagje vrij om mijn schoolwerk weer een klein beetje in te halen.
Dinsdag 19 april 2011
In de voormiddag ben ik weer naar Stephy gegaan. Het ging heel goed, maar haar mama was 1 uur later thuis waardoor ik er tot 13u moest blijven! Niet leuk, want ik wou echt nog naar Atiy. Gelukkig waren Anna en Sarah die ochtend op pad geweest om allerlei zaken te regelen en waren ze nog in de stad, dus ik kon nog meerijden. We kwamen heel laat aan op Atiy, en terwijl Sarah en Anna hun middageten opaten, ze waren echt uitgehongerd want het was al 15u, ging ik naar de apoyo escolar. Er was thee en broodjes die uitgedeeld moesten worden, dan wordt het altijd eventjes heerlijk stil… Nadien sprongen we nog eens bij de directrice binnen, zij was zo blij met al onze hulp die we de school al geboden hadden dat ze ons een polo van de school cadeau gaf. Ik was in de wolken, wat een geweldig cadeau! Daar hangen zoveel herinneringen aan vast! Even later kwamen de leerkrachten en bespraken we wat we de komende 2 weken allemaal gingen doen. Ik zie het zitten. Dat lukt volgens mij perfect op die tijd. We gaan ervoor!
Toen we met de andere vrijwilligers op Anna wachtten om naar huis te gaan hebben we onze reisplannen besproken. We zijn er wijzer van geworden en hebben de planning, weer eens, helemaal omgegooid. Maar nu is het goed, doenbaar en met de nodige tijdspanne om ons vliegtuig ook nog te kunnen halen. Fingers crossed dat we alles kunnen zien wat gepland is…
Woensdag 20 april 2011
Woensdagochtend trokken we met onze verfpotten naar Atiy. We gingen immers, samen met Maarten en Tessa, een nieuw verfproject beginnen: alle buitendeuren vernissen en de schuifwand van de apoyo escolar schilderen in de kleuren van de regenboog. Ik en Sarah begonnen alvast met het schuren van de deuren. Maar we konden enkel in de voormiddag schuren want Anna had ons gebeld: we hadden een afspraak met de fundaré.
De fundaré is een organisatie die o.a. scholen begeleidt in het sorteren van afval, zij gaan ons project opvolgen en ook het afval gesorteerd ophalen en binnenleveren. Je krijgt hier ongeveer 1 boliviano per kilo papier of plastiek dat je binnenbrengt, wat heel veel is als je weet dat 1 bs hier ongeveer evenveel waard is als 1 euro bij ons! Fundaré houdt dat geld bij en op het einde van het schooljaar wordt hier dan iets met aangekocht voor de school, een computer of een wit stiftenbord voor in de klas… Dat was in het begin van ons project ook ons doel, maar het was heel moeilijk om iemand te vinden die het geld ook ging laten terugstromen naar de school. Dankzij de samenwerking met de fundaré lukt dit dus wel. Dat vind ik echt fantastisch voor de school. Anna heeft er wel iets tegenover gesteld. Als het project in het water valt dan neemt ze alle vuilbakken die wij hebben aangekocht, en die heel duur waren, terug weg en zijn ze alles kwijt. Het lijkt heel hard maar het is echt wel nodig om de mensen te stimuleren om zich verder in te zetten.
Nog 2 weken hard doorwerken en we kunnen, hopelijk, met een gerust hart vertrekken.
Nog 2 weken hard doorwerken en we kunnen, hopelijk, met een gerust hart vertrekken.
Toen we thuiskwamen was Luz, onze oma, naar de finale van Barcelona tegen Real Madrid aant kijken. Daar kon ik niet aan weerstaan, maar ik vond het maar een slechte match en de slechtste ploeg heeft gewonnen, maar soit, tot zover mijn 90 minuten ontspanning. Daarna kroop ik weer achter m’n computertje om die verdomde reflectieverslagen te maken. Oh wat ga ik blij zijn als die Korthagen me eindelijk met rust laat!
Donderdag 21 april 2011
Vandaag was het een hele dag schilderdag. Het is een nieuw project van mij en Sarah, we doen dit samen met Maarten en Tessa, de 2 studenten van het secundair. Terwijl wij met ons vier de muur van de apoyo escolar in de kleuren van de regenboog schilderden hielpen de andere vrijwilligers en de zustertjes van Atiy ons door de buitendeuren af te schuren en de eerste vernislagen erop te leggen. Het was echt superleuk dat er zoveel helpende handen waren want het ging heel goed vooruit. De wand was op het einde van de dag helemaal af, met 2 lagen verf en er moesten nog slechts 5 deuren een 2e vernislaag krijgen. Nadat we alles opgeruimd hadden en de vloer en onszelf verfvrij hadden gemaakt met benzine gingen we terug naar huis. Luz had ons gezegd dat we mee mochten eten die avond, lekker! Toen we aankwamen bleek dat ze jarig was, en wij wisten van niks. Het eten was superlekker: kip en curry en rijst. Maar het was een klein beetje weinig. Na een dagje hard werken rammelden we allebei van de honger, en die was niet gestild na een kippenbilletje en een handvol rijst. Gelukkig was er nog chocoladetaart (wéér die calorieën). Nadat het bezoek weg was hebben we met ons vijven nog jungle speed gespeeld, maar ze moesten er nog een beetje inkomen en het is geen spel van 7 – 77 jaar want de snelheid is toch wel belangrijk. Luz kreeg het stiekem al een beetje op haar heupen :p. Maar het was toch gezellig die avond.
Vrijdag 22 april 2011
Het was weer verfdag vandaag, maar omdat er slechts 5 deuren te vernissen waren en de muur afwerken gingen we alleen met Maarten en Tessa. Hadden we ons er even aan mispakt zeg! Het vernissen was snel gedaan, maar die afwerking, daar kroop wel nog wat tijd in hoor. Al die randjes verven terwijl Maarten nog eens over de grote vlakken van de lichtere kleuren ging. We hebben nog tot half 3 werk gehad! Intussen waren ik en Sarah ook eens gaan kijken of we de kleine vuilbakken op de speelplaats ook geen nieuw laagje verf konden geven maar dat was onbegonnen werk. Het waren kleine ijzeren vuilbakken vol blutsen en roestplekken, en de portier zei dat ze er nog maar 1 jaar stonden! Dat vond ik echt niet de moeite om daar zoveel werk in te steken hoor, ze waren zelf al bijna klaar voor de vuilbak. Dus besloten we om op de cancha nieuwe te gaan zoeken. Stevige, van plastiek. We hebben eens gerekend en het zou nog net in ons budget passen, dan is al ons truffelgeld uitgegeven aan het afvalproject en houden we nog een beetje over om aan de NSC te geven, wat we ook echt willen doen, ze verdienen het echt enorm!
 |
| Het resultaat ! |
Toen we thuiskwamen heb ik terug wat gewerkt (ik ben goed bezig de laatste tijd he :p) om ’s avonds met de hele vrijwilligersbende, buiten Rink en Gerda, te gaan eten en daarna nog even iets te gaan drinken. Het was weer supergezellig, de gingo’s met verfspatten op hun armen en benen…
Zeer goed bezig Lieselot ! Was tof om te lezen ! Geniet ook af en toe hoor ! Groetjes, Marina
BeantwoordenVerwijderen