Zaterdag 23 april 2011
’s Ochtends gingen we naar Anna toe, zo konden we op internet werken en skypen, wat ook al een week geleden was. Het deed deugd! Helemaal opgeladen vertrokken we richting cancha. Daar kochten we nog wat souvenirtjes en gingen we ’s avonds nog eens lekker gaan eten. Een heerlijk verwendagje dus na onze verfweek.
Zondag 24 april 2011
Pasen! Om toch een beetje te doen alsof we een Paasgevoel hadden gingen we naar de Paasmis. Wat genoot ik ervan om die mee te maken, de kerk zat stampvol waardoor we, net als vele anderen, achteraan moesten rechtstaan. Maar het was een jonge priester en een vurig zangkoor. Heerlijk om naar die liedjes te luisteren. Het grappige was dat de priester tijdens zijn preek zei dat je in Mei je familie iets vaker moest gaan opzoeken. Laten we dat maar even doen :p. Na de mis werd er gezegend met wijwater. Maar hier gebruikt men geen slecht nagemaakte wc-borstel, maar een bloem! Heel leuk, en de enige blonde vrouw kreeg natuurlijk de volle lading ;).
Tegen de middag reden we terug naar Anna. Rink en Gerda hadden daar een BBQ georganiseerd voor hun verjaardag (Rink verjaarde een week voordien en Gerda 2 dagen nadien). Het was zoals altijd heel gezellig. Ook Annemieke en Anko waren er met de kinderen, Birgit en alle vrijwilligers van op Atiy. Er was ook een piñata die Gerda eerst helemaal moest stukslaan. Hilarisch! Er werd nog lang nagepraat en Anna’s busje werd op het einde weer gevuld zodat iedereen veilig thuis geraakte.
Ik had alles behalve een Paasgevoel, maar desondanks was het een zalig ontspannende zondag.
Maandag 25 april 2011
Na m’n vast maandagochtendritueel (lopen – wassen – ontbijt) gingen we naar de opticien. Daar vond ik een spiksplinternieuwe blauwe bril! Ik kreeg er nog een gratis controle van m’n ogen bovenop (blijkt dat ze weer verbeterd zijn, tof he!) en ik mocht mijn nieuwe bril de volgende dag al gaan halen! Helaas werken we dan op Atiy, dus het zal voor woensdagochtend zijn…
Nadien zetten we koers richting NSC. Bij de kleuters werd er een nieuw thema geïntroduceerd: fruit. Na het lezen van het boekje ‘Wil je mijn vriendje zijn?’ maakten de leerlingen kennis met de verschillende soorten fruit, zowel in het echt als op de prenten.
Als afsluiter mochten ze een fruitschaal inkleuren en hebben we een fruitlied gezongen.
Als afsluiter mochten ze een fruitschaal inkleuren en hebben we een fruitlied gezongen.
’s Avonds lieten we ons eens gaan. We hebben zelf sillpancho gemaakt! En het was heerlijk gelukt. Sillpancho is dun vlees dat gepaneerd en gekruid is. Onder het vlees ligt rijst met gebakken aardappelen en tomaten, en erbovenop ligt een spiegelei. Het was helemaal gelukt! En we genoten er beiden enorm van.
Dinsdag 26 april 2011
Een hele drukke dag vandaag!
In de voormiddag gingen we met Mauritio van de Fundaré naar Atiy. Daar legde hij aan de directrice en de mensen van de medische post, de guarderia en de comedor uit wat de bedoeling was van de samenwerking met zijn bedrijf. Hij sprak ook een datum af om zijn voorstelling te geven aan alle volwassenen die bij het project betrokken zijn (alle leerkrachten van op Atiy, de medische staf, de kokkinnen van de comedor en de leerkrachten van de guarderia).
In de voormiddag gingen we met Mauritio van de Fundaré naar Atiy. Daar legde hij aan de directrice en de mensen van de medische post, de guarderia en de comedor uit wat de bedoeling was van de samenwerking met zijn bedrijf. Hij sprak ook een datum af om zijn voorstelling te geven aan alle volwassenen die bij het project betrokken zijn (alle leerkrachten van op Atiy, de medische staf, de kokkinnen van de comedor en de leerkrachten van de guarderia).
Mauritio trakteerde mij en Sarah op rellenos in het beste relleno restaurant van de stad. Het is een echte (macho) Boliviaan met al z’n blingbling.
In de namiddag trokken we opnieuw naar de cancha. Daar hebben we 14 vuilbakken voor op de speelplaats aangekocht. Van stevig plastiek deze keer, want diegene die er nu staan zijn echt niet meer om aan te zien. We waren dolgelukkig dat we ze allemaal in 1x hadden gevonden en kunnen aankopen, want ook deze waren niet goedkoop. Ons truffelgeld komt goed van pas, dank je wel! Het enige probleem was om deze vuilbakken op Atiy te krijgen. Gelukkig waren we niet ver van de plek waar onze trufi richting Atiy voorbij kwam. Na 20 minuten wachten kwam er eindelijk een aan, maar toen die zag dat we zoveel vuilbakken mee hadden reed hij doodleuk verder! Stonden we daar met die vuilbakken! Gelukkig kwam er 10 minuten later nog een voorbij rijden, en hoewel deze veel kleiner was mochten we nu wel mee met onze kleurrijke bagage. In een propvolle trufi hobbelden we richting Atiy. Daar waren de directrice, Jimmy en Marisol helemaal in de wolken van onze nieuwe aankoop. Ze hebben ons ook het programmaboekje voor donderdag laten zien. Het ziet er heel goed uit, al zijn we wel even vrijwilliger uit Nederland i.p.v. uit België, maar dat zien we wel door de vingers, voor deze ene keer.
In de Apoyo werd Gerda’s verjaardag gevierd: de kinderen mochten halskettingen maken met kralen die Gerda’s ouders uit Nederland hadden meegebracht. Oh wat waren ze in de wolken, zo fier als een gieter liepen ze rond met hun zelfgemaakte kettingen of armbanden.
’s Avonds zijn we samen met Anton en Tineke naar een voorstelling van een band Thempo gaan kijken. Heel mooi, maar wel een beetje raar om dat midden in de week te doen. Nadien had iedereen zo’n weekendgevoel :p.
Woensdag 27 april 2011
Vandaag kon ik om mijn nieuwe bril! Het was wel raar hoor, de eerste uren, en mijn ogen jeukten omdat mijn sterkte na 4 jaar veranderd was. Maar het was leuk.
De vergadering op de NSC ging goed, Koninginnedag is voorbereid en het wordt gewoon deze keer, zonder heel veel voorbereidend werk, dat mag ook al eens!
Tijdens de kleuterles heb ik een leerling geobserveerd die de laatste lessen moeilijk deed. Maar hij had een goede dag waardoor we niet veel wijzer zijn geworden waarom hij zich dan soms wel lastig gedraagt en soms niet… Hopelijk komen we er nog achter. We hebben opnieuw rond fruit gewerkt en als verwerking een dominorups gemaakt uit fruit. Heel leuk, en de leerlingen genoten er enorm van. Wat waren ze fier toen de rups af was! Ongelofelijk.
Nadien hebben we Doriene haar verjaardag gevierd en heb ik Albert geholpen met zijn spreekbeurt. Hij had een filmpje gemaakt maar omdat niet alles juist was opgeslagen en gemonteerd moest ik hem hierbij nog even helpen. Nadien hebben we zijn mondelinge presentatie nog wat bijgeschaafd waardoor hij op het einde van de lesdag een hele goede spreekbeurt gaf. Ook al was hij in het begin wat zenuwen, die verdwenen na een tijdje waardoor hij het tot een goed einde bracht.
Donderdag 28 april 2011
Vandaag was het D-day voor ons afvalproject. De voorstellingen aan de kinderen.
Wat hadden de leerkrachten (Jimmy en Marisol) het goed voorbereid! Maar Anna zei al dat ze hier goed in waren. Eerst was het de beurt aan de lln van de lagere school. Jimmy legde eerst algemeen uit wat de bedoeling was, nadien was het de beurt aan Sarah en mij om te vertellen waarom we dit project deden, wat wij hadden bijgedragen en dat ze respect moesten hebben voor het nieuwe materiaal. Maar dat was nog niet alles, er kwam nog een verrassing. Enkele leerlingen uit de middelbare school hadden zich in afval verkleed (plastiek, papier, groenafval en rest) en kwamen om de beurt uitleggen wat in welke vuilbak hoorde. Daar waren de kinderen helemaal zot van! Ze genoten van de voorstellingen en hopelijk onthouden ze ook de inhoud ervan. Maar er hangen prenten op de vuilbakken zodat ze steeds kunnen kijken als ze niet zeker zijn.
Ik en Sarah waren onder de indruk van het werk dat hierin gestopt was. Misschien is er toch een kans dat het project blijft bestaan?
Maar dat was nog niet alles. In de namiddag was het de beurt aan de leerlingen van het secundair. Zij hadden allerlei dingen voorbereid. Zo waren er enorm veel posters gemaakt die op de schoolmuren hingen, ook waren er standjes waar je activiteiten kon doen rond sorteren of uitleg kreeg…
Nadat alles was klaargezet werd er weer eerst een inleiding gehouden voor iedereen. Verzamelen op de patio dus. Na het volkslied, een lange inleiding van een oudere leerkracht en ons praatje mochten de leerlingen per klas rondgaan op de speelplaats om de verschillende standjes te bezoeken. Dit werd heel serieus gedaan, slechts enkelingen gaven het na een tijdje op, maar de meesten gingen bij elk tafeltje langs en schreven de info die ze kregen ijverig op. Ook de verkleedde leerlingen legden aan hun medestudenten uit welk afval in welke bakken moesten. Toen het op zijn einde liep en we wat met de leerlingen konden babbelen merkten we dat velen onder de indruk waren van de prijs. Ze stonden ervan versteld dat een vuilbak zoveel kost, dat vond ik zeer positief want zo hoop ik dat ze er extra veel zorg voor gaan dragen.
Nadat alles was klaargezet werd er weer eerst een inleiding gehouden voor iedereen. Verzamelen op de patio dus. Na het volkslied, een lange inleiding van een oudere leerkracht en ons praatje mochten de leerlingen per klas rondgaan op de speelplaats om de verschillende standjes te bezoeken. Dit werd heel serieus gedaan, slechts enkelingen gaven het na een tijdje op, maar de meesten gingen bij elk tafeltje langs en schreven de info die ze kregen ijverig op. Ook de verkleedde leerlingen legden aan hun medestudenten uit welk afval in welke bakken moesten. Toen het op zijn einde liep en we wat met de leerlingen konden babbelen merkten we dat velen onder de indruk waren van de prijs. Ze stonden ervan versteld dat een vuilbak zoveel kost, dat vond ik zeer positief want zo hoop ik dat ze er extra veel zorg voor gaan dragen.
We waren doodmoe na deze vermoeiende dag maar ook dolgelukkig. We schrokken ervan dat het zo’n eigen leven is gaan leiden. De leerlingen zijn er nu echt mee bezig en het leeft in de school. Ik heb er goede hoop op.
Vrijdag 29 april 2011
Weer een dagje vol afval. In de voormiddag ging Mauritio van de Fundaré een voorstelling voor alle volwassenen komen houden. Hij was natuurlijk te laat terwijl al het publiek goed op tijd was. Heel frustrerend. Toen hij aankwam bleek hij ook enkel een stick mee te hebben waardoor wij nog in allerijl een computer voor hem moesten zoeken. Leuk was anders, maar uiteindelijk konden we toch van start gaan. De klas zat intussen ook goed vol, ik denk dat er zeker 35 mensen naar de voorstelling kwamen kijken, niet slecht, als je weet dat de leerkrachten van het secundair er nog niet bij waren.Eerst deed hij een algemene uitleg over vervuiling en het probleem in Bolivia om daarna uit te leggen hoe ze moesten sorteren. De leerkrachten leefden echt mee, luisterden, namen notities, reageerden en stelden vragen. Heel leuk om dat te zien. Helaas was het wel net iets te lang. Hij had zijn inleiding wat korter mogen houden en wat dieper ingaan op het sorteren zelf, want nu was iedereen redelijk luistermoe naar het einde toe, terwijl net dan het belangrijkste verteld werd. Maar nu hebben ook de volwassenen de belangrijkste lijnen meegekregen en daar ben ik ook al blij om.
In de namiddag probeerden ik en Sarah de stevige zakken die we hadden aangekocht voor de grote vuilbakken, aan te passen. We kunnen ze namelijk net niet over de rand doen, dus gingen we in de weer met touw en ijzerdraad om haakjes te maken. Voor even is dat een goede oplossing, maar we moeten er iets anders op vinden want nu is het niet echt duurzaam.
Nadien hebben we samen met Anna onze evaluatieverslagen ingevuld, wat een hels werk! Een algemeen en dan nog eens apart van elk project, pff, we hebben ons er alle drie door moeten slepen maar ze zijn af, eindelijk! Om 19u reden we met alle vrijwilligers terug naar huis, het was een lange dag voor iedereen. Omdat het donker was kregen we een prachtig uitzicht over Buena Vista. En het onweer in de verte deed er nog een schepje bovenop! Heel mooi.
toen we nog een stukje te voet naar huis stapten kwamen we een kraampje tegen waar ze de schoenen verkochten waar ik al 2,5 maand naar op zoek was! Ik was in de wolken. We waren aan de praat geraakt met de verkopers en zij zijn bereid om met de kinderen van Atiy allerlei activiteiten rond afval te doen. Geldbeugel maken, juwelendoosjes, riemen… Heerlijk om op zo’n manier nieuwe mensen tegen te komen die toevallig ook nog eens hun steentje kunnen bijdragen aan ons project.
Nadien hebben we samen met Anna onze evaluatieverslagen ingevuld, wat een hels werk! Een algemeen en dan nog eens apart van elk project, pff, we hebben ons er alle drie door moeten slepen maar ze zijn af, eindelijk! Om 19u reden we met alle vrijwilligers terug naar huis, het was een lange dag voor iedereen. Omdat het donker was kregen we een prachtig uitzicht over Buena Vista. En het onweer in de verte deed er nog een schepje bovenop! Heel mooi.
toen we nog een stukje te voet naar huis stapten kwamen we een kraampje tegen waar ze de schoenen verkochten waar ik al 2,5 maand naar op zoek was! Ik was in de wolken. We waren aan de praat geraakt met de verkopers en zij zijn bereid om met de kinderen van Atiy allerlei activiteiten rond afval te doen. Geldbeugel maken, juwelendoosjes, riemen… Heerlijk om op zo’n manier nieuwe mensen tegen te komen die toevallig ook nog eens hun steentje kunnen bijdragen aan ons project.
Na een lekker soepje en een telefoontje van Dimi had ik niet veel meer nodig om in slaap te vallen. Wat een leuke week was dit geweest!
Zaterdag 30 april 2011
Rotslecht werd ik ’s ochtends wakker. Mijn hoofd stond op ontploffen, mijn keel superdik en mijn oren deden pijn. Tijdens het ontbijt stuurde Sarah me terug m’n bed in, ik kon echt niet meer. Ik heb nog tot half 1 geslapen. Toen moest ik er echt uit want het was Koninginnedag vandaag. Daar moest ik met de kinderen spelletjes spelen, maar ik voelde me zo slap als een schotelvod. Gelukkig werd het beetje bij beetje beter waardoor het toch nog een leuke namiddag was, en geef toe, als je kan toekijken hoe iedereen snoepjes met hun mond uit een bak bloem moet vissen kan je dag al niet meer stuk he? Ook de memory Vlaamse VS Nederlandse woorden was een succes, wat die Hollanders soms samen leggen, geweldig! Flessenopener en beenhouwer bijvoorbeeld…
Om 19u waren we thuis en ik voelde me opnieuw heel slap. Dus kroop ik maar terug in m’n bedje om nog wat uit te rusten. Hopend dat het zondag beter ging…
Zondag 1 mei 2011
En dat het beter ging! Ik stond weer zonder keelpijn op en voelde mijn normale energie weer. Heerlijk! Ik ben blij dat het over is, enkel een beetje vermoeidheid, en geen parasiet, infectie of tyfus, zoals Amalia al beweerde. ‘Want die inentingen werken daar helemaal niet tegen’ hupla, Sarah ook al ongerust. Gelukkig was het weekend, anders had Amalia me onmiddellijk meegenomen naar het ziekenhuis voor onderzoeken.
Maar, geen paniek, ik moest gewoon even bijslapen.
Zondag was het weer prachtig weer. Maar omdat we reeds te laat waren om de Incaruïnes te bezoeken besloten we om iets veel heftiger te doen: valiezen inpakken.
Oh dat was vreselijk! Zo definitief. We deden het allebei met pijn in ons hart. Ook al kijk ik uit naar onze trips naar Toro Toro, de Salar de Uyuni, La Paz en het Titicacameer, en natuurlijk ook naar de aankomst op Zaventem, het deed pijn. We willen het niet achterlaten, het is hier net zo leuk.
We kennen de kinderen en de leerkrachten, en zelfs ons vaste bakkerijtje verwacht ons dagelijks voor onze pan tortilla’s en een gezellige babbel. Ik ga het hier missen, echt, we hebben nog de volle 5 dagen om van Cochabamba te genieten. Want zaterdagochtend vertrekken we reeds zeer vroeg naar Toro Toro. Nu alles op z’n einde loopt lijkt het inderdaad niet zo lang, die 3 maanden.
We kennen de kinderen en de leerkrachten, en zelfs ons vaste bakkerijtje verwacht ons dagelijks voor onze pan tortilla’s en een gezellige babbel. Ik ga het hier missen, echt, we hebben nog de volle 5 dagen om van Cochabamba te genieten. Want zaterdagochtend vertrekken we reeds zeer vroeg naar Toro Toro. Nu alles op z’n einde loopt lijkt het inderdaad niet zo lang, die 3 maanden.
Na ons pijnlijk inpakmoment besloten we om nog te genieten van onze laatste zondag in ‘onze’ stad. Amalia had ons de feria aangeraden, dus wij gingen er heen. Bleek dat we op de cancha voor rijke mensen beland waren! Vreselijk, geef mij maar de gewone hoor! Je kon het vergelijken met een beurs in België, maar dan verschillende naast elkaar. Je kon van het ene gebouw in het andere lopen en daar rond waren dan allerlei kraampjes gezet. Er waren zelfs allerlei verschillende springkastelen voor kinderen, draaimolens…
Voor ons was het wel even een schok om daarin terecht te komen. We waren die westerse chique kraampjes met hun hostesses-met-valse-glimlach helemaal niet meer gewoon! Het ging ons simpele petje te boven en we vroegen ons allebei af of we in België terug een cultuurschok zullen moeten verwerken. Het lijkt zo’n rare gedachte van je geboorteland, maar na vandaag klinkt ze niet meer zo onwerkelijk…
Voor ons was het wel even een schok om daarin terecht te komen. We waren die westerse chique kraampjes met hun hostesses-met-valse-glimlach helemaal niet meer gewoon! Het ging ons simpele petje te boven en we vroegen ons allebei af of we in België terug een cultuurschok zullen moeten verwerken. Het lijkt zo’n rare gedachte van je geboorteland, maar na vandaag klinkt ze niet meer zo onwerkelijk…
Na 2 uur hadden we het ook wel gezien en besloten we om naar huis te gaan. Er wachtte ons nog wat werk. Maar we hadden een leuke beloning om naar uit te kijken: het afscheidsetentje met Annemieke en Isolde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten